ନୃସିଂହ ପୁରାଣ

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗା ମାଗୋ ରତ୍ନଗିରିବାସି

ନିଶାଅର୍ଦ୍ଧରେ ଜନ୍ମିଲୁ ବ୍ରହ୍ମରୁ ପ୍ରକାଶି ।

ତେତିଶ କୋଟି ଦେବତା ଧାତା ସହିତେଣ

ମହା ଆତଙ୍କେ କଲେକ ତୋତେ ସୁମରଣ ।

ସବୁରି ଦୁଃଖ ବେଦନା ଘେନି ମହାମାୟୀ

ବ୍ରହ୍ମଅଗ୍ନି ଗର୍ଭୁ ଜନମିଲୁ ଦେହବହି ।

ଶୁଦ୍ଧ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାୟେକ ତୋ ରୂପ ବିରାଜି

ସକଳଦେବେହେଲେ ତୋ ଦେହ ଲୋମରାଜି ।

ସହସ୍ର ଭୂଜରେ ତୋର ସହସ୍ର ଆୟୁଧ

ମିଳିଲୁ ଖେଚରୀ ବିମାନରେ ଗିରିମଧ୍ୟ ।

ମହିଷାସୁର ବିନାଶ ବିଜେ କଲୁ ଆସି

ରତ୍ନିଗିରି ଉପରେଣ ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରକାଶି ।

ତହିଁ ବିକାଶିଲୁ ମାଗୋ ଯେତେ ଯେତେ ରୂପ

ଦେବଙ୍କୁ ତା ଅଗୋଚର ମାନବେ ଅମାପ ।

ତହୁଁ କିଛି ନାମ ମୁହିଁ ଲେଖିବି ପ୍ରାକୃତେ

ଭୋ ଦେବୀ ମହାମାୟା ଗୋ ଦୟାକରମୋତେ ।

ମୁହିଁ ତ ମାନବଜନ କିସ ମୋର ବୁଦ୍ଧି

ତୁ ଯେ ମାହେଶ୍ୱରୀ ମାଗୋ କରିବୁ ତା ସିଦ୍ଧି ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗା ମାଗୋ କୃପାକର ମୋତେ

କ ଅକ୍ଷରୁ କ୍ଷ ଯାଏ ତୋ ନାମ ଅଛି ଯେତେ ।

ତୋର କୃପା ନ ହେଲେ ନ ପାରେ ମୁହିଁ କହି

ଆଜ୍ଞା ଦିଅ ଜନନୀ ଗୋ କଣ୍ଠେ ମୋରଥାଇ ।

ପ୍ରଥମେ ନାମ କମଳା ପୁଣି କମଳାକ୍ଷୀ

କାଳିକା କାଳରାତ୍ରୀ ଯେ କଙ୍କାଳୀ କାମାକ୍ଷୀ ।

ଖାଖଁରମୁଖୀ ଖେଚରୀ ମାଗୋ ଖଗେଶ୍ୱରୀ

ଖପରହସ୍ତା ଗୋ ଖଞ୍ଜାନାକ୍ଷୀ ଖଣ୍ଡାଧାରୀ ।

ଗିରିରାଜ ନିବାସିନୀ ଗଜେନ୍ଦ୍ର-ଗମନୀ

ଗିରିଜା ଗଉରୀ ଗଙ୍ଗାଧରଙ୍କ ଭାବିନୀ ।

ଘଟହସ୍ତା ଘଟେଶ୍ୱରୀ ଘୂର୍ଣ୍ଣିତ ଲୋଚନା

ଘୋରଶକ୍ତି ଘୋରମୂର୍ତ୍ତ ଘର୍ଘର ଘୋଷଣା ।

ଅମ୍ୱୁବତୀ ଅମ୍ୱୁମାଳୀ ଅମ୍ୱାଳୀ ଅମ୍ବିକା

ଅରୁଣା ତୁ ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା ଅମ୍ୱା ଅମ୍ୱାଳିକା ।

ଚର୍ଚ୍ଚିକା ଚାମୁଣ୍ଡା ଚଣ୍ଡଘଣ୍ଟା ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତି

ଚଣ୍ଡିକା ଚାମରକେଶୀ ଚାରୁ ଚମ୍ପାବତୀ ।

ଛଦ୍ମବେଶୀ ଛିନ୍ନକେଶୀ ଛିନ୍ନମସ୍ତା ଛାୟା

ଛନ୍ଦରୂପା ଛନୟନା ଚନ୍ଦ୍ରମୌଳିଜାୟା ।

ଜାଗୁଳାଇ ଜଗନ୍ମାତା ଜୟପ୍ରଦା ଜୟା

ଜଗତଜନନୀ ଜଗଦ୍ଧାତ୍ରୀ ଯୋଗମାୟା ।

ଝାଡ଼େଶ୍ୱରୀ ଝଟକରୀ ଝାଡ଼ ନିବାସିନୀ

ଝଟଗାତ୍ରୀ ଝଟନେତ୍ରୀ ଝଟକଦଶନୀ ।

ନିର୍ଲୋଭିନୀ ନିରାକୁଳା ନିତ୍ୟ ନାରାୟଣୀ

ନିମା ନିମଞ୍ଜାଇ ନିତ୍ୟରୂପା ନୀଳା ପୁଣି ।

ଟହଟହ ହାସିନୀ ତୋ ଟାକ ଟେକଭାଷା

ଟାହି ଟାପରାରେ ଟାଣି ନାଶିଲୁ ମହିଷା ।

ଠାଠିକା ଠୁଳବରନୀ ଠୁଳ ପୀନସ୍ତନୀ

ଠୁଳକାୟା ଠୁଳମାୟା ଠୁଳଶୂନ୍ୟ ଘେନି ।

ଡଗର ବାସିନୀ ଡାକିନୀ ଯେ ଡାକେଶ୍ୱରୀ

ଡାକି ଡମ୍ୱରୁ ଧାରିଣୀ ଡାଳିମ୍ୱ ଅଧରୀ ।

ଢୋଲ ଢାଙ୍କବାହିନୀ ଢମଳୀ ଢାଳନେତ୍ରୀ

ଢଳ ହଳମୁଖୀ ଢମବତୀ ଢାଳଗାତ୍ରୀ ।

ଅନାଦି ଈଶ୍ୱରୀ ଅପର୍ଣ୍ଣା ଯେ ଆଦିମାତା

ଅଦିଶକ୍ତି ଅକ୍ଷୟା ଯେ ଅଜୟା ଅନନ୍ତା ।

ତ୍ରିଅମ୍ୱିକା ତ୍ରିନୟନା ତ୍ରିଲୋକମା ତାରା

ତ୍ରିଲୋଚନୀ ତ୍ରିମୋହିନୀ ତାରିଣୀ ତ୍ରିପୁରା ।

ସ୍ଥାବର ସ୍ଥାନସ୍ଥାପିନୀ ସ୍ଥାବର ତୋ ନାମ

ସ୍ଥାବରବାସିନୀ ସ୍ଥାଣୁପ୍ରିୟା ନମୋନମ ।

ଦୁଲାଇ ଦୁର୍ଗେଶ୍ୱରି ଗୋ ଦୁର୍ଗାନାମ ବହୁ

ଦୁର୍ଦ୍ଦଂସିନୀ ଦାହିନୀ ଦୁର୍ଗତି ଦୁଃଖ ଦହୁ ।

ଧାରଣୀ ଧରିତ୍ରୀ ଧନଞ୍ଜୟା ଧନେଶ୍ୱରୀ

ଧର୍ମାଣି ଧର୍ମିଷ୍ଠା ଧର୍ମବତୀ ଧନ୍ୱନ୍ତରୀ ।

ନୀଳବର୍ଣ୍ଣା ନିରାମୟା ନିର୍ଦ୍ଦୟା ମୋହିନୀ

ନିବୃତ୍ତ ନିକସା ନୀରବତୀ ନିତ୍ୟସ୍ଥାନୀ ।

ପାର୍ବତୀ ପାଟଳୀ ପଦ୍ମବାତୀ ପୁଣ୍ୟତୋୟା

ପିଙ୍ଗଳା ପଦ୍ମତୋଳା ଗୋ ପଶୁପତିପ୍ରିୟା ।

ଫୁଲନେତ୍ରୀ ଫଣିଞ୍ଜୟା ଫୁଫୁକାର ଧ୍ୱନି

ଫୁଲ୍ଲାନନୀ ଫଳଦାନୀ ଫୁଲ୍ଲେନ୍ଦୀବରନୀ ।

ବୈଷ୍ଣବୀ ବିଷ୍ଣୁ ହୃଦୟା ବିମଳା ବିରୋଜା

ବ୍ରହ୍ମାଣୀ ବାକେଶ୍ୱରୀ ଯେ ବିନତା ବିରଜା ।

ଭବାନୀ ଭୈରବୀ ଭୁବନେଶୀ ଭଗବତୀ ।

ଭାଗେଶ୍ୱରୀ ଭଦ୍ରକାଳୀ ଭୂଚରୀ ଭାରତୀ ।।

ମୃଡ଼ାନୀ ମୋହିନୀ ମହାମାୟା ମାତଙ୍ଗିନୀ ।

ମହେଶ୍ୱରୀ ମୃତ୍ୟୁଞ୍ଜୟୀ ମୃଦଙ୍ଗୀ ମାନିନୀ । 

ଯୋଗେଷୀ ଯୋଗିନୀ ଯମେଶ୍ୱରୀ ଯୋଗରୂପା ।

ଯୋଗୀଶ୍ୱରଜାୟା ଯୋଗମୟୀ ଯୁଗରୂପା ।

ରୂପାଈ ଯେ ରତନାଈ ରକ୍ତାକ୍ଷୀ ରୁଦ୍ରାଣୀ ।

ରୁଦ୍ରାକ୍ଷୀ ରକତମୁଖୀ ରମା ରାମାୟାଣୀ ।

ଲଳିତା ଲଙ୍କିନୀ ଲୋହିତାକ୍ଷୀ ଲୀଳେଶ୍ୱରୀ ।

ଲୋକମାତା ଲୋକକର୍ତ୍ତା ଲଜ୍ଜା ଲମ୍ୱୋଦରୀ ।

ବରୁଣାଇ ବୀରଭଦ୍ରା ବାହୁଡି ବାସେଳୀ

ବାରିଜା ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ବିକଟାଳୀ ବିକରାଳୀ ।

ସର୍ବାଙ୍ଗୀ ସର୍ବମଙ୍ଗଳା ସର୍ବ ସର୍ବଜୟା

ଶ୍ରୀକଣ୍ଠିନୀ ସର୍ବଜୟା ଶ୍ରୀୟା ଶତଶ୍ରୀୟା ।

ଶିବାନୀ ଯେ ଶାକମ୍ଭରୀ ସାରଳା ସାବିତ୍ରୀ

ଶ୍ୟାମଳା ସାରାଙ୍ଗୀ ସତ୍ୟରୂପା ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣଗାତ୍ରୀ ।

ସ୍ୱପନା ସୁନ୍ଦରୀ ସତ୍ୟବାଦୀ ସୁକୁନ୍ତଳା

ସିଦ୍ଧେଶ୍ୱରୀ ସୁରେଶ୍ୱରୀ ସରଳା ଶାରଳା ।

ହିଙ୍ଗୁଳା ହାକିନୀ ହୈମବତୀ ହରିଣାକ୍ଷୀ

ହରପ୍ରିୟା ହଟେଶ୍ୱରୀ ହଂସିନୀ ହର୍ଯ୍ୟାକ୍ଷୀ ।

କ୍ଷମାବତୀ କ୍ଷେତ୍ରପାଳୀ କ୍ଷତିକା କ୍ଷମାଳୀ

ପୀତାମ୍ୱର ଦାସ ତବ ପାଦେ କରେ ଅଳି ।

ବିପ୍ରକୁଳେ ଜନ୍ମ ମାଗୋ ଅଟଇ ମୋହର

ତବପାଦ ସେବିବାକୁ ମୁଁ କେତେ ମାତର ।

ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗାପୁରାଣ ମୁହିଁ କେବେ ଦେଖିନାହିଁ

ତୋର ମହିମା ପାରିବି ମୁଖେ କେତେ କହି ।

ନ ଜାଣେ ଶାସ୍ତ୍ର ମାଗୋ ମୁଁ ନୁହଇ ପଣ୍ଡିତ

ତବ ନାମ ସଂଖ୍ୟା କରିପାରେ କି ଜଗତ ।

କେବଳ ମହିମା ତୋର ସୁପଣ୍ଡିତ ଜନେ

ପୁରାଣେ କହିବାରୁ ତା ଶୁଣିଥିଲି କର୍ଣ୍ଣେ ।

ତେଣୁ ଲେଖିଲି କେତେକ ମାତ୍ର ତବ ନାମ

ତୁ ଗୋ ଜଗଦ୍ଧାତ୍ରି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ।

ଅଯୋନୀସମ୍ଭୁତା ତୁଗୋ ଜନ୍ମ ତୋର ନାହିଁ

ପୃଥ୍ୟୀ ରକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ଗୋ ରହୁ ବିଶ୍ୱଦେହୀ ।

ପ୍ରଥମରୁ ଜନ୍ମ ତୋର ପ୍ରଜାପତି ଘରେ

ଦୁର୍ଗା ସ୍ୱରୂପେ ଜନ୍ମିଲୁ ମେରୁର ଶିଖରେ ।

ହିମବନ୍ତୁ ଜନମି ତୋ ନାମ ହୈମବତୀ

ପାର୍ବତୀ ନାମ ଦେଲେକ ଦକ୍ଷପ୍ରଜାପତି ।

ନିର୍ଘାତର ଘରେ ମଗୋ ଗଙ୍ଗାରୂପେ ଜନ୍ମ

କାଳରାତ୍ରିରେ ଜନମ କାଳିକା ତୋ ନାମ ।

ମହିଷାସୁର ବିନାଶେ ଚାମଣ୍ଡା ବୋଲାଉ

ଶିବଭାବିନୀ ହୋଇଣ ସବୁକାଳେ ଥାଉ ।

କେ ତୋହର ମହିମା କେ ଆଦିଅନ୍ତ କରି

ସଂସାରେ କହିବ କେଉଁ ନରଦେହ ଧରି ।

ଦେବ ଦାନବ ମାନବ ନାଗ ବ୍ରହ୍ମଗଣ

ଯେ ତୋତେ ସେବନ୍ତି ସେହୁ ବୋଲାନ୍ତିବ୍ରାହ୍ମଣ ।

ପ୍ରଭାତ ସନ୍ଧ୍ୟାକାଳରେ ବସି ଶୁଦ୍ଧ ଚିତ୍ତେ

ଏହି ସ୍ତୁତି ସର୍ବଦା ଯେ ଗୁଣିବ ହୃଦ୍‌ଗତେ ।

ଯେ ଅବା ଶୁଣିବ ଯେହୁ ମୁଖରେ ପଢ଼ିବ

ଯମ ଦଣ୍ଡୁ ତରି ନିଶ୍ଚେ ସ୍ୱର୍ଗେ ସେହି ଯିବ ।

ଜଳ ଅନଳ ପବନ ଖଡ଼୍‌ଗ ସର୍ପ ବାଧୁଁ

ନିରନ୍ତରେ ଘୋଷିବ ସେ ତରିବ ପ୍ରମାଦୁଁ ।

ଜ୍ୱରଭୟ ପ୍ରମାଦ ଯେ ରାଜା ଦଣ୍ଡଦେବା

ଏଥିରୁ ତରନ୍ତି ନରେ ଦୁର୍ଗା କରି ସେବା ।

ଯେଉଁ ଦୁର୍ଗା ସୁମରିଣ ପ୍ରଭୁ ରାମଚନ୍ଦ୍ର

ଲଙ୍କା ଜୟ କରି ନାଶିଥିଲେ ଦୈତ୍ୟ ଇନ୍ଦ୍ର ।

ଯେ ଦୁର୍ଗାଙ୍କୁ ସୁମରିଣ ଦେବ ପଶୁପତି ।

ସ୍ୱୟଂ କମଳିନୀ ଦେବୀ ଜନକ ଦୂଲଣୀ

ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗାଙ୍କୁ ସ୍ମରି ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲେ ରଘୁମଣି ।

ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗା ସ୍ମରି ଦେବକୀ ଦେବୀ ବନ୍ଦିଘରେ

ଅନାଦି ବିଷ୍ନୁନାଥଙ୍କୁ ବହିଲେ ଉଦରେ ।

ଶ୍ରୀ ଦୁର୍ଗାଙ୍କୁ ସୁମରିଣ ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ଦୁହିତା

ପତିପଣେ ଭୋଗ କଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଜଗଜ୍ଜିତା ।

ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗାଙ୍କ ସୁମରିଣ ପାଞ୍ଚାଳ ନନ୍ଦିନୀ

ଲଭିଲେ ସେ ପାଞ୍ଚପତି ସୁଖେ ଯାଜ୍ଞସେନୀ ।

ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗାଦେବୀଙ୍କୁ ସ୍ମରି ସୁଭଦ୍ରା ଯେ ଦେବୀ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନଙ୍କୁ ଲଭିଲେ ସେ ପରମ ବୈଷ୍ଣବୀ ।

ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗାଙ୍କୁ ସୁମରିଣ ମନ୍ଦୋଦରୀ ରାଣୀ

ଅମର ହୋଇ ଲଙ୍କାରେ ରହିଲା ତରୁଣୀ ।

ଏହିରୂପେ ସଂସାରେ ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗା କରି ସେବା

ତରିଥିଲେ ଘୋର ଭୟ ଦୁର୍ଗତିରୁ ଯେବା ।

ମୁହିଁ ଯେ ଅଳପ ବୃଦ୍ଧି ବୟସେ ବାଳକ

ଦୁର୍ଗା ନାମ ଲେଖିବାକୁ କିସ ମୋର ଶକ୍ୟ ।

ଶ୍ରୀହରି ମନ୍ଦିର ବ୍ରହ୍ମ ସମ୍ପ୍ରଦାଧିକାରୀ

ବିପ୍ର ଲକ୍ଷ୍ମୀଧର ପିତାମହ ଯେ ମୋହରି ।

ତାଙ୍କ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ନନ୍ଦନ ବାଲୁକେଶ୍ୱର ଦାସ

ନାମ ମୋର ପୀତାମ୍ୱର ମୁହିଁ ତାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ।

ଭୋ ସାଧୁଜନମାନେ ମୋ ଦୋଷ ନ ଧରିବା

ଶ୍ରୀଦୁର୍ଗା ମାଧବଙ୍କୁ ଯେ ନିତ୍ୟ କର ସେବା ।

ସେ ଦୁର୍ଗା ମାଧବଙ୍କର ପାଦେ ଆଶ ମୋର

ସ୍ତୁତିରେ ଭଣିଲା ବିପ୍ର ଦାସ ପୀତାମ୍ୱର ।

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ସୁଧା ପଦ୍ମମୁଖ

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ହର ସର୍ବ ଦୁଃଖ ।

ଜୟ ଜୟ ନୃସିଂହ ପଙ୍କଜ ନୟନ

ଜୟ ଜୟ ନୃସିଂହ ଦୁରିତନାଶନ ।

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ସର୍ବ ଗୁଣଗ୍ରାହୀ

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ କର ମୋତେ ତ୍ରାହି ।

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ମୁଁ ତୁମ୍ଭର ଦାସ

ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ୱରର ଯେ ପୂର୍ଣ୍ଣକର ଆଶ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ କଥା ଶୁଣ ସୁପଣ୍ଡିତେ

ମୁରାସୁର ଫିଙ୍ଗି ବନ ଆଦି ଗୃହାଗତେ ।

ଅଚିନ୍ତା ହୋଇ ବସନ୍ତେ ନଗ୍ରେ ସଭାକରି

ସେ କଥା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଆଗେ ନାରଦ ପଚାରି ।

ବ୍ରହ୍ମା କହୁଅଛନ୍ତି ନ ହୁଡ଼ି ଟିକେ ଅର୍ଥ

ଷଷ୍ଠ ରତ୍ନାକର ବାଣୀ ଅଟେ ଏ ଯଥାର୍ଥ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ପରୀକ୍ଷିତ ରାଜା

ଶୁକମୁନି ଶ୍ରୀଚରଣେ କଲେ ଦିବ୍ୟପୂଜା ।

କୃତକୃତ୍ୟ ହୋଇଣ ଯେ ପୁଚ୍ଛେ ନୃପମଣି

ବୋଇଲେକ କହ ଆଗ ମୁରଦୈତ୍ୟ ବାଣୀ ।

ତେଡ଼େ କାନନ ଟାଳି ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ଫିଙ୍ଗିଦେଲା

ରାଜ୍ୟକୁ ଆସିଣ ରାଜା କେଉଁ କୃତ୍ୟ କଲା ।

ସେହି ବିଷୟକୁ ଏବେ କହିବା ମୋ କତି

ଆପଣଙ୍କ ମୁଖୁଁ ଶୁଣି ଲଭିବି ତୃପତି ।

ଏହିରୂପେ ମୁନିଙ୍କି ସେ ପୁଚ୍ଛି ସୋମଗୋତ୍ର

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଲକ୍ଷେ ଦେଇଣ ଯୋଡ଼ିଲେକ ହସ୍ତ ।

ଲକ୍ଷେହୀରା ଲକ୍ଷେ ନୀଳା ଲକ୍ଷେ ମୋତିଦେଲେ

ଲକ୍ଷେକ ଧେନୁ ଦେଇଣ ପାଦସେବା କଲେ ।

ବୋଇଲେ ସେବିପାରେ କେ ଚରଣ ତୁମ୍ଭର

ଶୁଣିଣ ହସିଲେ ମନେ ଶୁକ ମୁନିବର ।

ପରୀକ୍ଷିତ ରାଜାଙ୍କୁ ସେ ବହୁଶ୍ରଦ୍ଧା କଲେ

ଗ୍ରନ୍ଥ ଶୁଣି ତର ବୋଲି ଆଶୀର୍ବାଦ କଲେ ।

ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହେ ରାଜା ଏଥୁଅନ୍ତେ ବାଣୀ

ନାରଦଙ୍କୁ କହିଥିଲେ ପୂର୍ବେ କୁଶପାଣି ।

ଯେତେବେଳେ ମୁରାସୁର ବନ ଦେଲେ ଫିଙ୍ଗି

ନଗ୍ରକୁ ଆସିଣ ରାଜା ସ୍ନାନ କଲେ ବେଗି ।

ଦେବାର୍ଚ୍ଚନା ସାରିଣ ସେ ମଣୋହିକି ଗଲା

ଆଚମନ ସାରି ପୁଣି ପଲଙ୍କେ ଶୋଇଲା ।

ରଜନୀ ଭୋଗ ଯାଇଁ ହୁଅନ୍ତେ ପାହାନ୍ତି

ନିଦ୍ରା ତେଜିଣ ପଲଙ୍କେ ବସିଲା ନୃପତି ।

ହୃଦପଦ୍ମେ ଭଳି ମନେ କରଇ ବିଚାର

ବୋଲଇ ଆଗହୁଁ କିମ୍ପା ନ କଲି ସମର ।

କର୍ମର ଅବଳୁ ମୋର ନ ସ୍ଫୁରିଲା ବୁଦ୍ଧି

ସାନ ଭାଇ କି ମରନ୍ତା ତେଡ଼େ ବଡ଼ ଯୋଧୀ ।

ସେନାମାନେ କାହିଁ ପାଇଁ ଅଳ୍ପେ ଯାନ୍ତେ ନାଶ

ମରନ୍ତେ ପୁଣି ସତରଲକ୍ଷ କିମ୍ପା ଶିଷ୍ୟ ।

କାହାକୁ ସଭାରେ ଘେନି ବସିବଇଁ ଏବେ

ତ୍ରିଲୋକ ବୁଡ଼ିଗଲେ କେ ମୋର ସଙ୍ଗେ ଯିବେ ।

ଏହିରୂପେ ପାଞ୍ଚୁ ମୁର ରାତ୍ର ପାହିଗଲା

ଦେବତା ଆଳୟେ ଶଙ୍ଖ ଶବଦ ଶୁଭିଲା ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ମୂର ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ସଭାକୁ ବିଜୟ କଲା ମଣୋହି ଯେ ସାରି ।

ପାତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀଏ ବସିଲେ ଆସି ରାଜା ତୁଲେ

ଦେଖୁ ଦେଖୁ କ୍ଷଣକରେ ସଭା ପୂରିଗଲେ ।

ପାଇକ ରାଉତ ଯୋଦ୍ଧା ପଣ୍ଡା ଖଣ୍ଡାଇତ

ଖୁଣ୍ଟିଆ ସେବକ ବଡ଼ଜେନା ସେବାୟିତ ।

ବିଶୋଇ ଶେଠ ମାଝୀ ଯେ ନାୟକ ପଧାନ

ମୁଦୀକୋଠ କରଣହିଁ ଯେ ଛାମୁକରଣ ।

ଷୋଳ ନିଯୋଗ ସାଆନ୍ତ ଷୋଳ ପ୍ରତିହାରୀ

ଲେଙ୍କ ଲମ୍ୱହତା ମୂଳେ ଦାସୀ ପରିବାରି ।

ଅଷ୍ଟାଦଶ ପାଟବ ଛତିଶ କୁଳ ଯେତେ

ବାଳକ ତରୁଣ ବୃଦ୍ଧ ମିଳିଲେ ସମସ୍ତେ ।

ଭାଟ ପାଟ ଜଉତିଷ ପରଜା ପାଟକ

ସମସ୍ତେ ବସିଲେ ପୂରି ରାଜ ସଭାଯାକ ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ବାଣୀ ଶୁଣିମା ସମ୍ୱାଦ

ଅସୁର ସଭାରେ ଆସି ମିଳିଲେ ନାରଦ ।

ମୁରାସୁର ଆଗେ ଯାଇଁ ବସନ୍ତେଣ ଋଷି

ମୁନିଙ୍କି ଦେଖିଣ ମୁର ମନେ ମନେ ହସି ।

ଆସନ ଦେଇଣ ପାଦେ ନମସ୍କାର କଲା

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ମାଇଲି ବୋଲି ଋଷିଙ୍କି କହିଲା ।

ବୋଇଲା ହେ ମୁନି ତୁମ୍ଭେ ଥିଲ କେଉଁଆଳ

ମୁଁ ହେଳେ ବିଷ୍ଣୁନାଥର ପୂରାଇଲି କାଳ ।

ବଦ୍ରିକା ଯାନ୍ତେ ଆନନ୍ଦବନେ ରହିଥିଲେ

ସେ ବନ ଉପାଡ଼ି ଫିଙ୍ଗି ଦ୍ୟନ୍ତେ ପଡ଼ିମଲେ ।

ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟକୁ ତହିଁ ବୁଲାଇ ଫିଙ୍ଗିଲି

ଜଳେ ପଡ଼ି ବୁଡ଼ିମଲେ ଦେଖିଣ ଆସିଲି ।

ବିଷ୍ଣଉର ନାମ ବୋଲିବା ଗଲା ହେଳେ ସରି

ତୁମ୍ଭେ ଆଉ କାହିଁପାଇଁ ଉଜିବ ଶ୍ରୀହରି ।

ନିତ୍ୟ ମାଳା ଗଡ଼ାଇଣ ଧନ୍ଦି ହେଉଥିଲ

ଏହିଠାରୁ ଏବେ ଜାଣ ଗଲା ତୁମ୍ଭ ଶଲ ।

ତାହାକୁ ଅନୁସରିଣ ବ୍ୟର୍ଥେ ମର ଭଜି

ଏହିଠାରୁ ହରିନାମ ଗଲା ଜାଣ ହଜି ।

ଆଗହୁଁ ଏହା ଯେବେ ମୁଁ କରିଥାନ୍ତି ଯାଇଁ

କାହିଁକି ମରନ୍ତା ମୋର ତେଡ଼େବଡ଼ ଭାଇ ।

ସେନାମାନେ କାହିଁକି ମୋ ହୁଅନ୍ତେ ବିନାଶ

ଏହିକଥା ଗୋଟି ମୋତେ ଲାଗେ ଏକ ରୋଷ ।

ଆଉ ହେଲେ କାହାକୁଟି ନାହିଁ ମୋର ଡର

ତୁମ୍ଭେ ଏହା ବୁଲି ଏବେ କହ ସବୁ ପୁର ।

ଏତେକ ଆଜ୍ଞା ମୋହର ଘେନି ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ

ଶ୍ରୀହରି ମଲା ବୋଲିଣ ସବୁଠାରେ କହ ।

ସବୁ ରାଜ୍ୟରେ ଜାଣନ୍ତୁ ହରି ମଲା ବୋଲି

ଏତେକ କହିବ ତୁମ୍ଭେ ବୁଲି ବୁଲି କାଲି ।

ମୁରାସୁର ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ନାରଦ ହସିଲେ

କେହ୍ନଯାଇ ଲୋକେ ମିଥ୍ୟା କହିବା ବୋଇଲେ ।

ସତ୍ୟ କହି ତ ଲଗାଉଁ ଆମ୍ଭେ ସବୁ କଳି

କି ବୋଲି କହିବା ମଲେ ବୋଲି ବନମାଳୀ ।

ଜଳରେ ଯେ ନ ବୁଡ଼ଇ ପବନେ ନ ଉଡ଼େ

ଖଡ଼ଗେ ଯେ ନ ଛିଡ଼ଇ ଅଗ୍ନିରେ ନ ପୋଡ଼େ ।

ସେ ବିଷ୍ଣୁ ମାରିଲେ ବୋଲି କହିବା କି ମିଛ

ଆଜହିଁ ଦେଖି ଆସିଛୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ।

ସେହି କାଥା ରାଜା ତୋତେ କହୁଥାଇଁ ଶୁଣ

କହୁ କହୁ କୋପ ଯେ ନ କର ମୋତେ ପୁଣ ।

ବଦରିବା ନଗ୍ରରେ ସେ ପ୍ରଭୁ ଥିଲେ ବସି

ଦେବତାଯାକ ଗୁହାରି କରୁଥିଲେ ଆସି ।

ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲୁଥିଲେ ମୁହିଁ ମାରିବଇଁ ମୁର

ତୁହି ବୋଲୁଅଛୁ ମଲେ କୁହ ସବୁ ପୁର ।

ଆବର ଯେତେକ କଥା କହୁଅଛି ଶୁଣ

ତାହାଶୁଣି ରାଜା ମୋତେ ନ ଚଳିବୁ ପୁଣ ।

ଦେବତାଙ୍କ ଆଗେ ବିଷ୍ଣୁ କରୁଥିଲେ ସତ୍ୟ

ବୋଲୁଥିଲେ ମାରିବି ମୁଁ ନିଶ୍ଚେ ମୁରଦୈତ୍ୟ ।

ଏରୂପେ ଉଚ୍ଚରେ ପ୍ରଭୁ କହୁଥିଲେ ବସି

ତୋ ଜାଣିବା ପାଇଁ ଆମ୍ଭେ କହିଦେଲୁଆସି ।

ମଲେଣି ବୋଲିବାରୁ ତୁ କହିଗଲୁ ତୋତେ

ଏହିକଥା ମହାରାଜା ଥିବଟି ତୋ ଚିତ୍ତେ ।

ଏତେ କହିଣ ନାରଦ ହେଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ

ସେ କଥା ଶୁଣିଣ ମୁର ତରାଟେ ନୟନ ।

ବେନିକରେ ଗଦା ଧରି ମାରେ ବାହାସ୍ଫୋଟ

କ୍ରୁଦ୍ଧ ହୋଇଣ ଫୁଲାଏ ବେନି ନାସାଫୁଟ ।

ଘନ ଘନ ନିଶ୍ୱାସ ଯେ ଛଆଡ଼େ ଖରତରେ

ଦନ୍ତ ରଟ ମଟ କରି ଚାପେ ତମଭରେ ।

ମହାକ୍ରୋଧ ଦଶନରେ ବିଦାରଇ ବୁକୁ

ଚାଡ଼ିଲାକ ମହାରଡ଼ି ଚାହିଁ ଉପରକୁ ।

ଶବଦଘାତରେ ତିନିପୁର ଗଲା କମ୍ପି

ନାରଦ ଋଷିକି ଚାହିଁ କହେ ପୁନରପି ।

ବୋଇଲା ନାରଦେ ଶୁଣ କହୁଛି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ

ଫିଙ୍ଗିଲି ବିଷ୍ଣୁ ସହିତ ବନ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ।

ସମୁଦ୍ରେ ପଡ଼ିଲେ ବୋଲି ଜାଣିଥିଲି ମୁହିଁ

ଜୀଇଛି ଯେବେ ମାରିବ ନିଶ୍ଚେ ତାକୁ ଯାଇ ।

ବଦରିକା ନଗ୍ରେ ଦେଖି ଆସିଲ କି କହ

ଶୁଣିଣ ସୁବିଜ୍ଞ ମନ୍ତ୍ରୀ ହସି ଟହ ଟହ ।

ବୋଲେ ରାଜା ଏଡ଼େ କିମ୍ପା ବିହ୍ୱଳ ତୁ ହେଉ

ଏଠାରେ ନାରଦ ମୁନି କାହିଁ ଛନ୍ତି ଆଉ ।

ସେହିଲାଗେ କହିଣସେ ଗଲେ ତୋତେ ପଦେ

ତାହା ଶୁଣି ଚିତ୍ତ ତୋର ଭ୍ରମେ ଅପ୍ରମାଦେ ।

ଧୈର୍ଯ୍ୟଧରି ନ ପାରିଣ ଉଠିଲୁ ଗରଜି

ନାରଦ ଋଷିଙ୍କ କଥା ନ ପାରିଲୁ ହେଜି ।

ନ ଦେଖିଲା କଥା ସେହୁ ନ କହନ୍ତି କେବେ

ସତ୍ୟ କହିଣ ଲଗାନ୍ତି ତୁଚ୍ଛା କଳି ସର୍ବେ ।

ବୁଝିଲେତ ଶ୍ରୀହରି ଯେ ଅଟେ ଅଜ୍ରାମର

ତୁ ମାଇଲୁ ବୋଇଲେ କେ ପ୍ରତେ ଯିବ ବୀର ।

ମୁହିଁ ଆଜରାତ୍ରେ ଯାହା ଦେଖିଲି ସ୍ୱପନ

କହିବି ତାହା ରାଜା ହୋ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ।

ତୁମ୍ଭେ ପୁଣ ବଦରିକା ଗଲ ଯୁଦ୍ଧ କରି

ନୃସିଂହ ସ୍ୱାମୀର ତୁଲେ ହେଲ ମରାମରି ।

ସେ ପ୍ରଭୁ ପୁଣ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଧଇଲେ ନିରାଟେ

ନେଇଣ କଚାଡ଼ି ଦେଲେ ସୁମେରୁର କ୍ରୋଟେ ।

ତହିଁରେ ବାଜି ତୋର ନ ହେଲା ରୋମବାଙ୍କ

ଲେଉଟି ଧରି ବୁଲାଇ ତୋତେ ପୃଥ୍ୱୀଯାକ ।

ହିମ ପର୍ବତେ ପିଟିଲେ ନେଇ ପୁଣ ତୋଳି

ତହିଁ ବାଜି ତୋ ଦେହରୁ ଉଠେ ଅଗ୍ନି ଜଳି ।

ତେବେହେଁ ରାଜା ତୁହି ହୋ ନୋହିଲୁ ବିନାଶ

ବିନ୍ଧ୍ୟଗିରିରେ ପିଟିଲେ ନେଇ ହୃଷୀକେଶ ।

ତହିଁରେ ବାଜି ଜାଣ ନ ଗଲା ତୋର ପ୍ରାଣ

ସମୁଦ୍ର ଜଳେ ମାଡ଼ିଲେ ପୁଣି ନାରାୟଣ ।

ତିନିଦିନ ଯାଏ ତୋତେ ଜଳେ ଦେଲେ ମାଡ଼ି

ତେବେ ତୋ ଅଙ୍ଗୁ ଜାଣ ନ ଗଲା ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ି ।

ଅଗାଧ ଜଳରେ ତୁହି ଛାଡ଼ନ୍ତେ ନିଃଶ୍ୱାସ

ଲହରୀ ହୋଇ ଜଳରେ ବହେ ବାରମାସ ।

ଆଦ୍ୟରୁ ସ୍ଥିର ମାର୍ଗରେ ପରକାଶୁ ଥିଲା

ତୋହର ନିଃଶ୍ୱାସ ଘାତୁ ପ୍ରଗଳ୍‌ଭେ ବହିଲା ।

ଦିନକରେ ଏକୋଇଶ ସହସ୍ର ଛଅଶ

ଏରୂପେଣ ଦେଖିବ ହେ ରାଜନ ଦିବସ ।

ଆବର ଏହି ରୂପରେ ସବୁ ଜୀବଯାକେ

ଅହୋରାତ୍ରରେ ନିଃଶ୍ୱାସ ବହୁଛି ତ୍ରିଲୋକେ ।

ସେ ଜଳେ ପଡ଼ି ନୁହନ୍ତେ ତୋର ପ୍ରାଣକିଛି

ଷଡ଼ଦିନ ଅନ୍ତେ ଯାଇ କାଢ଼ିଲେ ଶ୍ରୀବତ୍ସି ।

ପଦାରେ ଆଣିଣ ତୋତେ ଧଇଲେକ ଯାକି

ଫିଙ୍ଗିଦେଲେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ଟେକି ।

ଆକାଶରୁ ଆସିଲୁ ତୁ ବିଶ୍ୱରୂପେ ଘୋଟି

ପୃଥ୍ୱୀରେ ପଡ଼ନ୍ତେ ଏକ ରନ୍ଧ୍ର ଗଲା ଫୁଟି ।

ସେ ରନ୍ଧ୍ରର କରାମତି ସକଳ କାଳକୁ

ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ବାଟ ଫିଟିଅଛି ପାତାଳକୁ ।

ତ୍ରେତାଯୁଗେ ସେହି ବାଟେ ବୀର ହନୁମାନ

ଲଙ୍କାକୁ ଗଲା ବେଳରେ ପଶିବ ସେ ସ୍ଥାନ ।

ପାତାଳ ବୈକୁଣ୍ଠେ ପଶି ଖୋଜିଣ ଆସିବ

ସୀତାଙ୍କୁ ନ ପାଇ ଅଷ୍ଟସେନାଙ୍କୁ କହିବ ।

ସେ ରନ୍ଧ୍ରେ ଯାଇ ଜାମ୍ୱବ ତୁଲେ ନରହରି

ଜମ୍ୱୁବତୀ ବିଭା ହେବେ ମହାଯୁଦ୍ଧ କରି ।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗେ ଏ କଥାମାନ ଜାଣ ହେବ

ସକଳ କାଳକୁ ସେହି ରନ୍ଧ୍ର ରହିଥିବ ।

ରହିଲା ଏ କରଣୀ ତୋ ସକଳ କାଳକୁ

ସ୍ନପ୍ନକଥା ଶୁଣି କହୁଅଛି ଆପଣଙ୍କୁ ।

ପଡ଼ିବା ମାତ୍ରକେ ଗଲୁ ପାତାଳକୁ ଗଳି

ବୈକୁଣ୍ଠେ ଦେଖିଲୁ ଯାଇ ପୁଣି ବନମାଳି ।

ଦେଖିଲା ମାତ୍ରକେ ତୋର ହେତୁ ହଜିଗଲା

ଦୁଷ୍ଟ ବୁଦ୍ଧଇ ଯାଇଣ ତୋ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରକାଶିଲା ।

ନିତ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦେଖି ନେତ୍ର ଯୁଗେ

ନିର୍ମୋହ ହୋଇଣ ବସି ଜଣାଇଲୁ ଆଗେ ।

ବୋଇଲୁ ହେ ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ଅନ୍ତର କରିଲ

ଜୟ ବିଜୟ ପଦକୁ କାହାକୁ ଯେ ଦେଲ ।

ଏହା ଶୁଣି ନାରାୟଣ ହସି ତୋତେ ଚାହିଁ

ବୋଇଲେ ତୁ ଗଲାଦିନୁ ନାହିଁ ଏଥେ କେହି ।

କର୍ମ ଅବଳରୁ ସିନା ଗଲୁ ଦେହ ଛାଡ଼ି

ସେ ଦେହ ଏବେତୋର ମୋ ପୁରେ ଅଛି ପଡ଼ି ।

ମୃତ୍ୟୁ ଲଭିଲେ ଆସିଣ ପଶିବୁ ତହିଁରେ

ଲେଉଟି ତୃତୀୟ ଥର ଜନ୍ମିବୁ ମଞ୍ଚରେ ।

ତାହା ଶୁଣି ତୁହି ପୁଣ ପୁଚ୍ଛିଲୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ

ବୋଇଲୁ କି ରୂପେ ମୋର ରଖ ଏ ଶବକୁ ।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ତେବେ ଶୁଣି ମୁରାସୁର

ଯେ ରୂପରେ ରଖୁ ଆମ୍ଭେ ଶବଗୋଟି ତୋର ।

କରୁଣା ନାମେ ଅଛି ମୋ ଏକଇ ଖପରା

ତହିଁ ତୋର ଶବ ରଖି ଜଗାଉଁ ପହରା ।

ସେ ପ୍ରହରୀ ଦୁହେଁ ଆମ୍ଭ ବୋଲ କରି ଘେନି

ସୋଽହଂସ ବିଞ୍ଚଣା ବିଞ୍ଚେ ଅହନି ଅହନି ।

ସେ ପବନ ବାଜି ତୋର ଶବ ହୋଏ କଞ୍ଚା

ନ ଶୁଖଇ ନ ଗନ୍ଧାଇ ନୁହେଁ ଜାଣ ଲୋଚା ।

ସେ ଶବ ମଧ୍ୟରେ ଆମ୍ଭ ମନ ଅଛୁ ଥୋଇ

ତେଣୁ ତୋର ଶବ ଅଛି ସେହି ରୂପେ ରହି ।

ଏହି ଜନ୍ମ ଏବେ ତୋର ଆସି ହେଲା ଶେଷ

ନୃସିଂହ ହାତରେ ମରି ବଇକୁଣ୍ଠେ ଆସ ।

ଏ ମୋହର ଭାବନା ତୁ ନ ଜାଣିଲୁ କିଛି

ମଞ୍ଚରେ ଦେହ ଧରି କି ଫଳ କହ ଅଛି ।

ସମତା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଏକଗୋଟି ଲୋକ ନାହିଁ

ଦେହ ଧଇଲେ ମରନ୍ତି ସର୍ବେ ହିଂସା ବହି ।

ମୋତେ ନ ଚିହ୍ନିଣ ଲୋକେ ମରନ୍ତି ଯେ ଭୁଲି

ଲୋଭରେ ମରନ୍ତି ଧନଜନ ମୋର ବୋଲି ।

ବିଷୟାବନ୍ଧେ ପଡ଼ିଣ ନ ଭଜନ୍ତି ହରି

କାମରେ ଭୁଲିଣଥାନ୍ତି ପତ୍ନୀ ସ୍ନେହ କରି ।

ପ୍ରିୟା ବଚନ ଗୋଟିକ ସୁଧାପ୍ରାୟ ମଣେ

ଯାହା ସେ ବୋଲିବ ତାହା କରେ ଅନୁକ୍ଷଣେ ।

ଜାୟାର ନୀବିବନ୍ଧକୁ ମମେ ସ୍ୱର୍ଗ ତୁଲ୍ୟ

ବିଷ୍ଣୁର ଭଜନ ପ୍ରାୟ ମଣଇ ଅମୂଲ୍ୟ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ଲୟ ପରାୟେ ପ୍ରିୟା ପାଦତଳେ

ଆଲିଙ୍ଗନ କରେ ଆଣି ଆଶ୍ୱାସିଣ କୋଳେ ।

ସୁରତି ରସରେ ପଡ଼ି ଚାଟୁ ଯେତେ କରେ

ଏହି ହେତୁ ଯେବେ ପରାଣ ରଖନ୍ତା ମୋଠାରେ ।

ସେ କାହିଁପାଇଁ ସଂସାର ଯାତନାରେ ପଢ଼ି

ଜନ୍ମୁଥାନ୍ତା ମରୁଥାନ୍ତା ବାହୁଡ଼ି ବାହୁଡ଼ି ।

ଏହି କଥା ମୂଢ଼ଲୋକ ସୁଧାପ୍ରାୟ ମଣେ

ମାୟା ମୋହବନ୍ଧେ ପଡ଼ି ମୋ ନାମ ନ ଜାଣେ ।

ସୂକ୍ଷ୍ମରେଣୁ ପ୍ରମାଣରେ ପ୍ରାଣୀ ହୃଦଗତେ

ଜୀବନ ହୋଇ ଦେହେ ମୁଁ ବସିଛି ସାକ୍ଷାତେ ।

ଏହା ହୃଦୟେ ନ ଚିହ୍ନି ମୂଢ଼ ନରଧମ

ଭୁଲି ମରୁଥାଇ କରି ବେଦୁ ନାନା କର୍ମ ।

ମୂର୍ଖ ଲୋକଙ୍କୁ ଦେବ ତ ଭଣ୍ଡାଇ ଜଗତେ

ନାନାରୂପେ ଦେଖାଇଣ କହେ ଶାସ୍ତ୍ରମତେ ।

ବେଦର ତତ୍ତ୍ୱ ଗୋଟି ଯେ ନ ଜାଣନ୍ତି ମୂର୍ଖେ

ଫଳ ଆଦରି କରନ୍ତି କର୍ମ ନାନା ସୁଖେ ।

ରୋଗ ବିନାଶନ ପାଇଁ ପୁତ୍ରେ ମାତା ଯେହ୍ନେ

ଔଷଧ ଦେଇ ବସଇ ବୈଦ୍ୟର ବଚନେ ।

ଖଣ୍ଡ ଆଗରେ ଦେଖାଇ ପୁତ୍ରେ ତୋଳି ପୁଚ୍ଛେ

ଔଷଧ ଖାଇଲେ ଏହା ଦେବି ତୋତେ ନିଶ୍ଚେ ।

ନୋହିଲେ ଖଣ୍ଡଶାକର ତୋତେ ଦେବିନାହିଁ

ଏରୂପେ ମାତା ପୁତ୍ରକୁ ଅଊଷଧ ଦେଇ ।

ସଂସାରକୁ ସେହିରୂପେ ବେଦ ଭଣ୍ଡୁଅଛି

ଏଣୁ ମୋ ନାମ ତତ୍ତ୍ୱ ନ ଜାଣେ ପ୍ରାଣୀ କିଛି ।

ପଦାର୍ଥ ଦାରା ତନୟ ଘେନ ଭ୍ରମିଗଲା

ଆତ୍ମାର ଗତି ମୋହର କିଛି ନ ଜାଣିଲା ।

ବେଦର ତତ୍ତ୍ୱ ଗୋଟିକୁ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ପ୍ରାଣୀ

ସଭା ମଧ୍ୟେ ତାଙ୍କୁ ମହାପଣ୍ଡିତ ବଖାଣି ।

ସେ ମୋହର ଭାବ ଘେନି ଭଜନ୍ତଟି ମୋତେ

ସର୍ବଘଟେ ହରି ବୋଲି ପାଞ୍ଚନ୍ତି ହୃଦ୍‌ଗତେ ।

ଏକ ଦୃଷ୍ଟି ରଖିକରି ସର୍ବ ଲୋକଯାକେ

ଜୀବ ପରମ ଚିହ୍ନିଣ ଭଜନ୍ତି ଯେ ଏକେ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ ହରି କହିଲେଟି ତୋତେ

ଶରୀରର କଥାଯାକ ବୁଝି ନାନାମତେ ।

ସୁଜ୍ଞାନ ଉଦୟ ହେଲେ ଭ୍ରାନ୍ତି ଦେହୁଁ ଦହେ

ତେବେ ପବନ ପଶ୍ଚିମ ମାର୍ଗେ ଯାଇ ବହେ ।

ଶଙ୍ଖିନୀ ନାଳରେ ଟେକି ଭେଦିବ ଷଟ୍ ଚକ୍ରେ

ତିନି ତିହୁଡ଼ି ରନ୍ଧ୍ରେ ଓଁ କାର ନାଳ ବକ୍ରେ ।

କାଉଁରୀ ମଣ୍ଡଳପରେ ଗୋଲାହାଟ ବାସ

ଅମର ସରୋବରେ ସେ ହଂସ ପରକାଶ ।

ତ୍ରିବେଣୀ ସଙ୍ଗମ ଗଙ୍ଗା ହୋଇଅଛି ଯହିଁ

ସେଠାରୁ ମହାରସ ଯେ ଝରୁଆଇ ବହି ।

ଝରିଗଲେ ଲେଉଟିଣ ପୂରେ ସେହିଠାରେ

ତେଣୁଟି ଅଚିନ୍ତେ ମନ ଖେଳଇ ଶରୀରେ ।

ସେ ଝର ଯେବେ ସାଇତି ରଖିପାରେ ପ୍ରାଣୀ

ପୂର୍ବରୁ ଟେକି ପଶ୍ଚିମେ ବୁହାଇବ ଆଣି ।

ତ୍ରିବେଣୀ ହ୍ରଦରେ ନେଇ ରଖିବ ପୁରାଇ

ହ୍ରଦ ପୁରିଗଲେ ହଂସ ସରୋବର ଥାଇ ।

ଏ ତୁଠରୁ ଗମେ ହଂସ ସେ ତୁଠକୁ ବୋଲି

ହ୍ରଦ ଶୁଖିଲେ ଏକା ନ ପାରେ ଜାଣ ଚାଲି ।

ହଂସ ନ ଚାଲିଲେ ପୁଣି ପିଣ୍ଡୁ ଆତ୍ମା ଖସେ

ଜୀବକୁ ଛାଡ଼ି ପରମ ଘରେ ଯାଇଁ ମିଶେ ।

ସେହିଠାବରୁ ପିଣ୍ଡକୁ ଶୁଭେ ମଲା ଧ୍ୱନି

ମଲା ମଲା ଶବ୍ଦ ଏକା ନ ବୋଲଇ ଜ୍ଞାନୀ ।

ଜୀବକୁ ଗଲେ ସେ ଯେବେ ପରମେ ରହିଲା

ସେ କାହିଁକି ଏ ସଂସାରେ ହୋଇବଟି ମଲା ।

ଜନ୍ମ ହୋଇଲେ ଅବଶ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁ ଲଭେ ପ୍ରାଣୀ

ମୃତ୍ୟୁ ହେଲାପରେ ଜୀବ ଜନ୍ମର ସେକ୍ଷଣି ।

ପିଣ୍ଡ ଛାଡ଼ିଲେ ପରମେ ଆତ୍ମା ଅବତରି

ସେ କଥା ଗୋଚର କେହି ନ ପାରନ୍ତି କରି ।

ଜ୍ଞାନୀ ଏକା ପରମକୁ ଚିହ୍ନି କରି ଖେଳେ

ଆବର ଜନେ ହେତୁ ନ ପଶେ କେତେବେଳେ ।

ଦେଖ ଆହେ ମୁରାସୁର ତୋର ମୋର ମଧ୍ୟେ

ବିଜେ କରିଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଶୁକ୍ଳାମ୍ୱର ହୃଦେ ।

ବୁଝିଲେ ତ ଘରେ ସେହି ବାହ୍ୟେ ବିଜେ ସେହି

ତିଳାର୍ଦ୍ଧେ ସ୍ଥାନ ନ ଥାନ୍ତି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ସୂକ୍ଷ୍ମ ରେଣୁ ପ୍ରମାଣରେ ଛନ୍ତି ହୃଦେ ବସି

ସୂର୍ଯ୍ୟରୁ ଶତ ଗୁଣରେ ତେଜ ପରକାଶି ।

ଦିଶଇ ଯେବଣ ଜ୍ୟୋତି ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ମୟେ

ଦେହ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ ପଞ୍ଚଇନ୍ଦ୍ରି ଭୋଗପାଏ ।

ଏହି ପଞ୍ଚ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଯେ ଗୋଟି ଗୋଟି ଶୁଣ

ସବୁରି ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି ଏକା ନାରାୟଣ ।

ନୟନେ ଶ୍ରବଣ ନାସା ଜିହ୍ନା କାମ ଇନ୍ଦ୍ରି

ଏକର ଭାବ ଆନ ନ ଜାଣେ ହୃଦେ ଭେଦି ।

ମୁଖରେ ପିଇଲେ ସିନା ତୃଷା ହୁଏ ନାଶ

ନାସିକାରେ ପିଇଲେ କି ହେବ ମନ ତୋଷ ।

ବୁଝିଲେ ତ ପବନ ନ ବହେ ମୁଖ ବାଟେ

ପୁଷ୍ପକୁ ଆଘ୍ରାଣ କଲେ ବାସଟି ପ୍ରକଟେ ।

ଦେହଯାକ ଇକ୍ଷୁରସ ଯେବେ ବୋଲି ହେବ

ମୁଖରେ ନ ଖାଇଲେ କି ସୁଆଦ ଜାଣିବ ।

କର୍ଣ୍ଣ ବାଟରେ ଚାହିଁବ ନେତ୍ରେ ଯେବେ ଶୁଣି

ଏ ଦୁଇ କଥାରେ ଭାବ ପାରିବ କି ଜାଣି ।

ବିଚାରିଲେ ଏ ଦେହରେ ସବୁ ହୋଇଅଛି

ବିଷୟା ଗୁଣ ସକାଶୁଁ ନ ଜାଣଇ କିଛି ।

ଆବରହିଁ ଶୟନ ଯେ ଭୋଜନ ମୈଥୁନ

ଜ୍ଞାନକୁ ଖଡ଼ଗ ରୂପୀ ଅଟନ୍ତି ଏମାନ ।

ବୁଝିଲେ ଏ ଦେହ ହେଲା ମୈଥୁନରୁ ଜାତ

ପୁଣିହିଁ ମୈଥୁନେ ପଡ଼ି ହୋଇଲା ମୋହିତ ।

ଭୋଜନ ରତି ଶୟନ ପାରେ ଯେହୁ ଜଗି

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟରେ ତାକୁ ବୋଲି ମହାଯୋଗୀ ।

ବେଳ ଜାଣିଣ ଆହାର ଯେବେ କରୁଥିବ

କାଳକୁ ଜଗିଣ ବସି ନିଦ୍ରା କରାଇବ ।

ଯୁଗଳକ ମୈଥୁନ ବେଳା ଯେବେ ଥିବ ଜଗି

ତାହା ଦେହକୁ ଏକା ନ ପାରେ ମୃତ୍ୟୁଲଘିଂ ।

ନାନା ଅରିଷ୍ଟଯାକ ଏ ଶରୀରକୁ ଲାଗେ

ଦେହ ମାଡ଼ଖାଏ ଆତ୍ମା ରହଇ ଅଲଗେ ।

ତପନ ଲୋହ ପିଟିଲେ ଯେବେ ଲାଗୁଥାଇ

ଅଗ୍ନିଦେବ ରୋମ ଗୋଟିଏକ ନାଶ ନୋହି ।

ସେହିରୂପେ ଆତ୍ମାଟି ସବୁରି ଅଙ୍ଗେ ରହେ

ନାନାଦି ମାଡ଼ ଗାଳି ଏ ଦେହଗୋଟି ସହେ ।

ଏ ଦେହ ଯହିଁରୁ ପୁଣ ହେଇଲା ନିର୍ମାଣ

ସେ କଥା କହିବା ରାଜା ସାବଧାନେ ଶୁଣ ।

ଲିଙ୍ଗଚକ୍ରେ ବସେ ଯେଉଁ ଷଡ଼ଦଳ ଜ୍ୟୋତି

ତହିଁର ଉପରେ ଯାକ ଦିଶେ ରକ୍ତ କାନ୍ତି ।

ସେହି କାନ୍ତ ଶକ୍ତି ଯେବେ ହ୍ୱନ୍ତି ଏକଠାରେ

ତେବେ ରଜ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଜାଣ ଫେନରୂପ ଧରେ ।

ସେ ଫେନ ମଧ୍ୟରୁ ପ୍ରାଣ ବାୟୁ ବାହାରଇ

ଶରୀର ସଞ୍ଚା ଧରିଣ ତହୁଁ ପ୍ରକାଶଇ ।

ଶିବଶକ୍ତି ଏକଯୋଗୁଁ ସମବୃଦ୍ଧି ଘେନି

ମିଶ୍ରିତ ହୁଅନ୍ତି ତହୁଁ ରଜ ବୀର୍ଯ୍ୟ ବେନି ।

ଜଠରରେ ଜୀବ ହୋଇ ବୁଦ୍ଧି ଆଚ୍ଛାଦଇ

ନୟନ ନାସାକର୍ଣ୍ଣ ଯେ ଜିହ୍ୱା ପଲ୍ଲବଇ ।

ଧାତୁ ଚର୍ମ ରକ୍ତ ଆଦି ମାଂସ ନୀର ସ୍ୱେଦ

ପାୟୁପସ୍ଥ ପାଦ ପାଣି ଅସ୍ଥି ମଜ୍ଜା ମେଦ ।

ଲୋଭ ମୋହ କାମ କ୍ରୋଧ ମଦ ମାତ୍ସର୍ଯ୍ୟଟି

ବାସ୍ତରି ସମ ନାଡ଼ୀ ତେସ୍ତରିପଦ କୋଠି ।

ପତିଶ ପ୍ରକୃତି ମିଶି ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା

ପଞ୍ଚାଶ ପାଖୁଡ଼ା ଷଡ଼ଚକ୍ର ଜ୍ୟୋତି ସୀମା ।

ଚାହାଁନ୍ତା କହନ୍ତା ଆଉ ଶୁଣନ୍ତା ବହନ୍ତା

ଦେହକୁ ଅଟନ୍ତି ଏହି ଚାରି ଜ୍ଞାନ କଥା ।

ଇଅଁଳା ପିଅଳା ପୁଣି ଆଉ ବୁଦ୍ଧିମାନ

ସୋହଂସ ପୁରୁଷନାଦ ବିନ୍ଦୁ ନିରଞ୍ଜନ ।

କାଳ କମଳ ଯେ ଊର୍ମ ଧୂର୍ମ ଜ୍ୟୋତି ଜ୍ୱାଳା

ଷୋଳ ଡମ୍ୱରୁ ସହିତେ ଚଉଦ ମଣ୍ଡଳା ।

ନଳ ଚଇତନ ମିଶି ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରକାଶ

ଗଳା ଲେହା ଚୋବା ପିଆ ଏ ଚାରି ବିଶେଷ ।

ଏ ଦେହକୁ ଦଶଦ୍ୱାର ଫିଟିଅଛି ଆଉ

ଏରୂପେ ଶରୀରାର୍ଥ ନ ସରେ ଳାଣ କହୁ ।

ଦେହସାରସ୍ୱତ ଜୀବ ପରମ ଏ ଦୁଇ

ଆସନ୍ତି ଜଠରୁ ଜନ୍ମି ଦଶମାସ ରହି ।

ହସ୍ତ ଶିର ମୁଖ ଚକ୍ଷୁ ନାସିକା ଶ୍ରବଣ

କେହି କାହାର ବୋଲେ ଏ ନ ଚିହ୍ନନ୍ତି ଜାଣ ।

ଯେଝାସ୍ଥାନେ ବସି ଯେଝା କରଣୀ ଦେଖାନ୍ତି

ଏକାଦେହରେ ତରନ୍ତି ଏତେ ଗୁଣ ପ୍ରୀତି ।

କୁସୁମଭିତରେ ବାସ ଯେହ୍ନେ ଅଛି ଗୋପ୍ୟେ

ଶରୀର ଭିତରେ ଆତ୍ମା ପ୍ରକାଶ ସେ ରୂପେ ।

ଇକ୍ଷୁ ଭିତରେ ଯେସନ ଗୁଡ଼ ଥାଇ ଲୁଚି

ଉପାୟମାନ କରିଲେ ପ୍ରକାଶଇ ଶାଚି ।

କ୍ଷୀର ଭିତରେ ଯେ ରୂପେ ଘୃତ ରହିଥାଇ

ଜଳ ଭିତରେ ଲବଣ ଯେହ୍ନେ ଅଛି ରହି ।

ଏ ଦେହ ଭିତରେ ଆତ୍ମା ସେହିରୂପେ ଜାଣି

ଶିବଶକ୍ତି ସଂଯୋଗରୁ ଦେହଧରେ ପୁଣ ।

ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମିଲେ ସେହୁ ପଢ଼େ ମାୟାବନ୍ଧେ

ବାଳୁତ ହୋଇଣ ଦେଖେ ବାରବର୍ଷ ଆଦ୍ୟେ ।

ପନ୍ଦର ବରଷ ହେଲେ ଇଚ୍ଛଇ ରମଣୀ

ବିଂଶ ବରଷ ହୋଇଲେ ରଞ୍ଜେ ନିଶ ପୁଣି ।

ପଚିଶବରଷ ହେଲେ ଦିବ୍ୟରୂପ ଧରେ

ତିରିଶବରଷ ଯୁବା ସ୍ତିର ମନ କରେ ।

ପଞ୍ଚିତିରିଶ ହୋଇଲେ ନ ମାନଇ କାହିଁ

ମାନ୍ୟସ୍ତିରୀ ହେଲେ ମନ ବଳାଉଯେ ଥାଇ ।

ଚାଳିଶ ହେଲେ ତନୟ ଲୋଡେ ଅନୁବ୍ରତେ

ପଞ୍ଚଚାଳିଶ ହୋଇଲେ ପାଞ୍ଚେ ବୁଦ୍ଧି କେତେ ।

ପଞ୍ଚାଶ ହେଲେ ଅର୍ଦ୍ଧେକ ଆୟୁଷ ତୁଟଇ

ସ୍ୱରଟି ରସକୁ ତେତେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ନକରଇ

ମନ ହୋଇଲେ କରଇ ନୁହେ ଈଛାତେଡ଼େ

ପଞ୍ଚାବନ ବରଷରେ ଗୀତେଗୀତେ ମନ ବଢେ

ଷାଠିଏ ହୋଇଲେ ଚମ ଓହଳଇ ଦେହେ

ପଞ୍ଚସଠିରେ ବାତୁଳ ପ୍ରାୟ କଥା କହେ

ସତୁରି ବରଷ ହେଲେ ନ ଚିହ୍ନଇ ଲୋକ

ପଞ୍ଚସ୍ତରୀ ହେଲେ ବୃଦ୍ଧି ବାଳକ ପ୍ରାଏକ

ଅଶୀ ବରଷ ହୋଇଲେ କାନ୍ଦେ ଅଳପକେ

ପଞ୍ଛାଶୀ ହେଲେ ଲୋକଙ୍କୁ ନଚିହ୍ନଇଠିକେ

ତନୟ ପତ୍ନୀ କୁଟୁମ୍ବ ସବୁ ନ ଚିହ୍ନଇ

କିଏରେ ତୁମ୍ଭେ ବୋଲିଣ ଦେଖି ପଚାରଇ

ନଉବରଷ ହୋଇଲେ ହୁଅଇ ବ୍ୟାକୁଳ

ପଞ୍ଚାଣୋଇ ବରଷରେ ଅଜ୍ଞାନ କେବଳ

ଶଏ ବରଷ ହୋଇଲେ ପୂରେ କାଳ ଆସି

ଆହୁରି ଶୁଣ ହେ ରାଜା ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନେ ରସି ।

କାଳ ଗ୍ରାସୁ ଗ୍ରାସୁ ଜାଣ ପ୍ରାଣ ପବନକୁ

ବ୍ରହ୍ମେ ହେତୁ ରଖିଣ ଯେ ଛାଡ଼ିବ ଜୀବକୁ ।

ଆଧାରଚକ୍ରେ ଟେକିଣ ଲିଙ୍ଗଚକ୍ରେ ଧରି

ଲିଙ୍ଗଚକ୍ରୁ ନେଇ ପୁଣି ନାଭିଚକ୍ର ଭରି ।

ନାଭିରୁ ହୃଦୟେ ଭରି ହୃଦୁ କଣ୍ଠେ ନେବ

କଣ୍ଠୁ ନେଇଣ ଲଲାଟଚକ୍ରେ ପୂରାଇବ ।

ଆଣିବ ମୂଳକମଳୁ ହୃଦଚକ୍ରେ ଚାପି

ମନ ମରୁତକୁ ଦେବ ଅନ୍ତର୍ଗତେ କ୍ଷେପି ।

ରସନାକୁ ରୁନ୍ଧିବ ଯେ କଣ୍ଠଚକ୍ରେ ଭରି

ଅଷ୍ଟଦଳ କମଳରେ ଟେକିବି ଲହରୀ ।

ଷୋଳଡମ୍ୱରୁ ଲମ୍ୱିକା ତଳେ ଟେକି ନେବ

ପଞ୍ଚାଶ ପାଖୁଡ଼ା ଷଡ଼ପଦ୍ମେ ପୂରାଇବ ।

ବଙ୍କୁନାଳ ଜିଣି ତିନି ତିହୁଡାକୁ ବଳି

ପରମକୁ ଟେକିବ ଯେ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱଗତି ତୋଳି ।

ଭ୍ରୁଲତା ମଧ୍ୟରେ ଦେଇ ପ୍ରାଣ ପୂରାଇବ

ପରମ ସୂତ୍ରରେ ମଜ୍ଜି ଜୀବନ ଛାଡ଼ିବ ।

ତେବେ ସେହି ପ୍ରାଣୀ ନିଶ୍ଚେ ପଶେବିଷ୍ଣୁ ଦେହେ

ଅଣହେତୁରୁ ମରଣ ଅଗାଡ଼ିର ପ୍ରାୟେ ।

ଏହ୍ନେ ଛାଡ଼ିଲେ ପ୍ରାଣ ଯୋଗାଗ୍ନି ବୋଲି ତାଙ୍କୁ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ୟ ଯେ ବୋଲି ସେ ଲୋକଙ୍କୁ ।

ଏତେକ କହି ସୁବିଜ୍ଞ ମୁରାସୁର ଆଗେ

ହା ହା କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ପ୍ରାଣଛାଡ଼େ ସେହୁଲାଗେ ।

କହୁଁ କହୁଁ ସଭା ମଧ୍ୟେ ପଡ଼େ ମନ୍ତ୍ରୀ ଢଳି

ପୁଷ୍ପକଯାନେ ବସାଇ ନେଲେ ଦେବେ ମିଳି ।

ଖୋଳ କୀର୍ତ୍ତନ କରିଣ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ନେଲେ

ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ଛାମୁରେ ଉଭା କରାଇଲେ ।

ଗୋବିନ୍ଦ ଆଜ୍ଞା କହିଲେ ଆସିଲୁ କି ବାବୁ

ଅଚିନ୍ତାରେ ଏବେ ମୋର ହୃଦେ ସମ୍ଭାଇବୁ ।

ଦିନାକେତେ ଗଲେ ପୁଣି ହୋଇବୁ ଜନମ

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ବହିବୁ ପ୍ରହଲାଦ ନାମ ।

ଏହି ମୁରାସୁର ମଲେ ହିରଣ୍ୟ ହୋଇବ

ତାହାର ବୀର୍ଯ୍ୟରେ ଜନ୍ମି ପ୍ରହଲାଦ ହେବ ।

ସ୍ମରଣ ଶକ୍ତିରେ ମହା ବୈଷ୍ଣବ ହୋଇବୁ

ଅନୁକ୍ଷଣେ ହରି ଭଜି ବୈକୁଣ୍ଠରେ ଥିବୁ ।

ଏବେ ଆସି ସୁବିଜ୍ଞ ମୋ ଅଙ୍ଗେ ହୁଅ ଲୀନ

ଏତେ କହି ହୃଦପଦ୍ମେ ରଖି ଭଗବାନ ।

ଆଜ୍ଞାପାଇ ସୁବିଜ୍ଞ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗେ ଲୀନ ହେଲା

ତାହା ଦେଖିଣ ମୁରର ସାହାସ ଉଡ଼ିଲା ।

ସଭାରେ ଜ୍ଞାନ କହିଣ ପଡ଼େ ମନ୍ତ୍ରୀ ଢଳି

ତତ୍‌କାଳେ ଉଠିଣ ରାଜା ଧରି କରେ ତୋଳି ।

ଆଶ୍ୱାସିଣ ବସାଇଣ ହୃଦେ ଆଉଜାଇ

ଲୋକଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ଆରେ ଆସ ବେଗେ ଧାଇଁ ।

ନାସିକାଦ୍ୱାର ରୁନ୍ଧଇଣ କର୍ଣ୍ଣଦ୍ୱାର ଫୁଙ୍କ

ଚୈତନ୍ୟ ପଶିଲେ ଉଠି କିହବ ସେ ବାକ୍ୟ ।

ଜ୍ଞାନବଳରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ର ଫୁଲିଅଛି ପେଟ

ଫୁଙ୍କିଲେ ଏହିକ୍ଷଣି ସେ ହେବ ଛଟପଟ ।

ଏହା ଶୁଣି ଲୋକବର୍ଗ ଉଠି ଧାତିକାରେ

ନାସିକା ଚିପିଣ ତାର ଫୁଙ୍କିଲେ କର୍ଣ୍ଣରେ ।

ଫୁଙ୍କିବା ଲୋକର ଝାଳ ପଡ଼େ ହୃଦୁଁ ବହି

ମନ୍ତ୍ରୀ ତ ଜାଣିଣ ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼େ ଜ୍ଞାନ କହି ।

ଫୁଙ୍କି ଫୁଙ୍କି ଲୋକ ଛାଡ଼ି ଉଠିଲେ ଆଶକ୍ତେ

ରାଜାଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ଏ ନ ଯୀବ କଦାଚିତେ ।

ହରଷରେ ଯାଉ ଅବା ବିରସରେ ଯାଉ

ସ୍ଥାନ ଛାଡ଼ିଗଲେ କେହୁ ଆସିଛି କି ଆଉ ।

ଏରୂପେ କହନ୍ତେ ଲୋକମାନେ ସଭା ମଧ୍ୟେ

ଶୁଣି ମୁରାସୁର ବସି ଉଚ୍ଚନାଦେ କାନ୍ଦେ ।

ଶବ ଛାଡ଼ି ଖଣ୍ଡଦୂରେ ବସି ନୃପବର

ଆହା ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଲିକରି କାନ୍ଦେ ମୁରାସୁର ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ଗୁଣ ବାହୁନିଣ କାନ୍ଦେ ଭୂମି ଲେଟି

ବୋଲଇ ବିଅର୍ଥେ ଗଳ୍ପ ତେଜି ଏଡ଼େସୃଷ୍ଟି ।

କାହାକୁ ସର୍ବାଧିକାର ପଣ ଗଳ୍ପ ଦେଇ

ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ମୂର୍ଚ୍ଛିଣଥିଲି ତୋର ମୁଖ ଚାହିଁ ।

କେଡ଼େ ଜ୍ଞାନ ସାଧି ମନ୍ତ୍ରୀ ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇଲୁ

ପବନ ରୁନ୍ଧି ମଲାରୁ କେଉଁ ସ୍ୱର୍ଗେ ଗଲୁ ।

କେଉଁ ନର ତୋତେ ରେ ଏ ବୁଦ୍ଧି ଶିଖାଇଲା

ଷଡ଼ଚକ୍ର ରୁଦ୍ଧି ବସ ବୋଲି ଆଜ୍ଞା ଦେଲା ।

ବାପ ଅଜା କାଳେ ତାର ନାହିଁ ଜ୍ଞାନ ସାଧି

ତୋତେ ମାରିବକୁ ମାତ୍ର କହିଲା ଏ ବୁଦ୍ଧି ।

ଜ୍ଞାନ କହିବା ଲୋକ କି ମଲା ତୋର ସଙ୍ଗେ

ଏତିକି କଥା ତ ବୁଝି ନ ପାରିଲୁ ଅଜ୍ଞେ ।

ପାପିଷ୍ଠ ଲୋକ ବସନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ସିନା ସାଧି

ପଞ୍ଚେନ୍ଦ୍ର ନିବାରି ବସିଥାନ୍ତି ନାକ ରୁନ୍ଧି ।

ପୂର୍ବରୁ କେତେ ପାପ ସେ ଅର୍ଜିଥାନ୍ତି ଅଙ୍ଗେ

ତେଣୁ ସେ ବସନ୍ତି ମରି ଅପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନ ଯୋଗେ ।

ସେ ପାପିଷ୍ଠ ପ୍ରାୟ ମନ୍ତ୍ରୀ କାହିଁକି ତୁ ହେଲୁ

ଏତେ ଶିରୀ କାହାକୁ ଯେ ପୁଣି ଦେଇଗଲୁ ।

ନାସା ରୁନ୍ଧି ମଲେ ପ୍ରାଣୀ ସ୍ୱର୍ଗେ ଯେବେ ଯାନ୍ତା

କାହିଁକି ଲୋକଙ୍କୁ ଆଉ ରୋଗ ଘୋଟୁଥାନ୍ତା ।

ପବନ ହୃଦେ ରୁନ୍ଧି କେ ଅର୍ଜିଲାଣି ଯଶ

ସାହାସ ଉଡ଼ଇ ମାତ୍ର ଜ୍ଞାନ ହେଲେ ଶେଷ ।

ତୋ ପରା ମନ୍ତ୍ରୀ ହୋଇ ତୁ ନ ଜାଣିଲୁ ଏହା

ଆୟୁଷ ଥାଉଁ ବାପରେ ହରାଇଲୁ କାୟା ।

ଯୁବାକାଳେ କାହିଁକି ଏ କଥା ବିଚାରିଲୁ

ସ୍ୱର୍ଗ ଠାରୁ ବଳି ଭୋଗ କାହାକୁ ତୁ ଦେଲୁ ।

ଅଥବା ଯୁଦ୍ଧକୁ ଯାଇ ମରିଥାନ୍ତୁ ଯେବେ

ତେବେ ଅବା ମୂର୍ଚ୍ଛି ମୁହିଁ ଦ୍ୟନ୍ତି ତୋତେଏବେ ।

ନୋହିଲେ ଯଦ୍ୟପି ତହିଁ ରୋଗେ ମରିଥାନ୍ତୁ

ତେବେ ଅବା ବାପ ଆରେ ମୂର୍ଚ୍ଛିତୋତେଦ୍ୟନ୍ତୁ ।

ଏବେ ଆସି ବୁଦ୍ଧିବାଟ ହେଲା ମୋତେ ବଣା

ରାଜ୍ୟ ହାନି ଲାଭ ଏବେ କରିବ କେ ଜଣା ।

କାହାକୁ ଘେନିଣ ଏବେ ନ୍ୟାୟ ପାଞ୍ଚିବିରେ

କେ ମୋହର ମନ ଜାଣି ଖଟିବ ପାଦରେ ।

ଭାଷାକୁ କର୍ଣ୍ଣ ଡେରିଣ କହିବ କେ ପାଞ୍ଜି

ଶ୍ରୀମୁଖ ଆଜ୍ଞା ଚିଟାଉ ଲେଖିବ କେ ବୁଝି ।

କେହୁ ମୋତେ ରାଜ ଛବି କରାଇବ ବସି

ଚିତ୍ତ ଜାଣି କେ କହିବ ମୋତେ କଥା ଆସି ।

ଆହା ମନ୍ତ୍ରୀ ମୋହର ତୁ ସଭା ମୁଖ୍ୟଜନ

ଉଠି ବେଳେ କହିବୁ କି ଶୁଣିବି ବଚନ ।

ଚକ୍ଷୁ ମେଲି ନିମିଷକେ ଚାହିଁବୁ କି ମୋତେ

ଖଣ୍ଡିବି ହୃଦରୁ ତାପ ସନ୍ତୋଷ ତ ଚିତ୍ତେ ।

ଆନନ୍ଦରେ ବସି ତୋତେ ଘେନି ସଭାକରି

ତୋତେ ଦେଖୁଥିଲେ ଦୁଃଖଦେବି ମୁଁ ପାସୋରି ।

ନିଦ୍ରାରୁ ଉଠିଲା ପ୍ରାୟ ବସିବୁ କି ବେଳେ

ତୋତେ ଘେନି ବୁଲନ୍ତି ମୁଁ ଏପୃଥ୍ୱୀକିହେଳେ ।

ଭାଇ ପୁତ୍ର ସେନା ଆଦି ମଲେ ମୋର ଯେତେ

ତୋର ଘେନି ମୁଁ ପାସୋରିଥିଲି ତାଙ୍କୁ ଚିତ୍ତେ ।

ଏବେ ଉଠ ମନ୍ତ୍ର ହୋ ନ କର ମୋତେ ଚିଟା

ଏତେ ବୋଲିଣ ଅସୁର ଟେକି ଦେହ ଗୋଟା ।

ଚକ୍ଷୁ ମୁଖ ନାସିକାକୁ ଚାହିଁଲା ନିରୋଳି

ଦେଖିଲା ମନ୍ତ୍ରୀ ହୃଦରୁ ଗଲା ପ୍ରାଣ ଚଳି ।

ନାସିକାରେ ହସ୍ତ ଦେଇ ବାରି ନିଃଶ୍ୱାସକୁ

ଥଣ୍ଡା ହୋଇଲାଣି ଦେଖି ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଶିରକୁ ।

ସେଠାରୁ ଶବକୁ ଛାଡ଼ି ଉଠି ମୁରାସୁର

ଯାଇଣ ସିଂହାସନରେ ବସିଲା ତତ୍ପର ।

ଲୋହାସୁରକୁ ବୋଇଲା ଶବ ନିଅ ବହି

ଶ୍ମଶାନ ସ୍ଥାନେ ଚନ୍ଦନକାଷ୍ଠେ ଦେବ ଦହି ।

ରାଜାର ଆଜ୍ଞା ପାଇଣ ଉଠିଲା ଦାନବ

ସଙ୍ଗ ହୋଇ ଦଶବିଂଶ ବହିନେଲେ ଶବ ।

ବେଦମାର୍ଗକୁ ଚାହିଁଣ ଅନଳରେ ପୋଡ଼ି

ସଂସ୍କାର କରି ପୁରକୁ ଅଇଲେ ବାହୁଡ଼ି ।

ଲୌକିକ କର୍ମକୁ ଚାହି ଦଶକ୍ରିୟା କଲେ

ଦ୍ୱାଦଶରେ ପିଣ୍ଡ ଦେଇ ପ୍ରେତ ଉଦ୍ଧାରିଲେ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ନାରଦ ହେ ଶୁଣ ମୁର ବାଣୀ

ମନରେ ଚିତୋଇ ପୁଣି ଉଠେ ଶିର ଝୁଣି ।

ବୋଲେ ଛନ୍ତି ଯେବେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ପୋଏ

ଆଜି ତାହାଙ୍କୁ ପଠାଇ ଦେବି ଯମାଳୟେ ।

ସେ ପାପିଷ୍ଠମାନେ ଯେବେ ନ ଥାନ୍ତେ ଏ ପୃଥ୍ୱୀ

କାହିଁପାଇଁ ଜ୍ଞାନ ସାଧି ମରନ୍ତା ମୋ ମନ୍ତ୍ରୀ ।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ସେ ସୁମରିଣ ମରେ ରୁନ୍ଧି ନାକ

ଏରୂପେ ମଲେ ତାହାକୁ ବୋଲି ଅବିବେକ ।

ଅଭବ୍ୟ ଲୋକ ମରନ୍ତି ସିନା ବିଷ୍ଣୁ ଭଜି

ବିଷ୍ଣୁ ଭଜି ବ୍ୟର୍ଥ ଗଲା ମୋର ମନ୍ତ୍ରୀ ହଜି ।

ଶ୍ରୀହରିକି ସୁମରନ୍ତେ ପ୍ରାଣ ଯେବେ ଯାଇ

ସେ ହରି ସଂସାରେ ଥିଲେ ଭଲ କେବେ ନାହିଁ ।

ହରି ନାମ ସୁମରି ଯେ ମନ୍ତ୍ରୀ ମୋର ଗଲା

ଏ ମଲେ ଏହାକୁ ଆସି ହରି କି ରଖିଲା ।

ଆମ୍ଭେ ତ ପୋଡ଼ିଦେଲୁହିଁ ଶବ ବହିନେଇ

ହରିକି ଯେ ସୁମରେ ସେ ମରେ ନିଶ୍ଚେଁ ଯାଇ ।

ଏଣୁ ଯେହୁ ଅଧର୍ମୀ ସେ ଭଜଇ ହରିକି

ତାହାଠାରେୁ ଜଗତରେ ନାହିଁ କେ ପାତକୀ ।

ଯେହୁ ଅଟେ ଅଧମ ସେ ହରି ଭଜି ମରେ

ମହାମୂର୍ଖରେ ଲେଖା ସେ ହୁଅଇ ତ୍ରିପୁରେ ।

ଆବର ମାଳାକୁ ଭଜି ହୁଅନ୍ତି ଯେ ବନ୍ଦୀ

ହରିକି ଧ୍ୟାନ କରିଣ ବାୟୁ ଦ୍ୟନ୍ତି ରୁନ୍ଧି ।

ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠିରେ ଖସାଏ ତା ମୁଖ ହୁଏ ଜାଡ଼

କଟି ଗ୍ରୀବା ଲାଗି ବ୍ୟଥା ପାଏ ମେରୁ ହାଡ଼ ।

ଜିହ୍ୱାରେ ନାମକୁ ଗୁଣି ମରେ ଶୁଖି କଣ୍ଠ

ଚକ୍ଷୁ ପରଳ ଫାଟଇ ଚାହିଁ ନାସାପୁଟ ।

ହସ୍ତେ ମାଳା ଗଡ଼ାଇଣ ନଖ ଯାଏ ଛିଡ଼ି

ପଦ୍ମାସନ ବସି ବସି ଅଣ୍ଟାଯାଏ ପଡ଼ି ।

କର ମସ୍ତକେ ବରଣ ସବୁ ହୁଏ ପୀଡ଼ା

ଆହାର ନିଦ୍ରା ରତି ନ କରେ ପୁଣି ଲୋଡ଼ା ।

ସମସ୍ତ ସୁଖ ଛାଡ଼ିଣ ଦେହ କ୍ଷୀଣ କରେ

ଏଡ଼େ ପାପ ହରି ଧ୍ୟାନ ଅଟେ ଏ ସଂସାରେ ।

ସେ ହରିଙ୍କୁ ଯେବେ ମୁଁ ନ ଯିବି ଆଜୁଁ ମାରି

ଏହିରୂପେ ଭଜି ସିନା ଲୋକେ ଯିବେ ମରି ।

ଜ୍ଞାନ ସାଧିବୁ ବୋଲିଣ ବାୟୁ ରୁନ୍ଧି କେବେ

ଆୟୁଷ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ଯେ ଅଖଡ଼େ ମରିବେ ।

ଏତେ ବୋଲି ଦଇତ୍ୟ ଯେ ଗର୍ଜେ ଘନ ଘନ

ସେନାକୁ ବୋଲେ ରେ ସାଜ ମୋହର ସଇନ୍ୟ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ସଂହାରିବି ଯାଇ

ତେବେ ସିନା ପାସୋରିବି ପୁତ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ଭାଇ ।

ଛାର ରଙ୍କ ଭିକ୍ଷୁ ହୋଇ ଯେବଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ

ଦ୍ୱାରେ ଦ୍ୱାରେ ମାଗି ବୁଲି କରନ୍ତି କଲ୍ୟାଣ ।

ପଣେ ପଣେ ପାଇଁ ବୁଲୁଥାନ୍ତି ଅବିଚ୍ଛନ୍ନ

ଯଜ୍ଞୋପବୀତ ବିକି ଯେ ପୋଷନ୍ତି ଜୀବନ ।

ଏମନ୍ତ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯେବେ ଲାଗେ ମୋର ସଙ୍ଗେ

ସହିବି କି ତାହା ମୁହିଁ ପ୍ରାଣ ଥାଉଁ ଅଙ୍ଗେ ।

ବୁଝିଲେ ବିଧାତାର ମୁଁ ଅଟେ ପୁତ୍ର ପୁଣି

ଋଷିଯାକ ଭାଇ ମୋର ପୁଣି କୃଳଶ୍ରେଣୀ ।

ଋଷିଏ ନ ମରନ୍ତି ମୁଁ ଜାଣି ନ ମରଇ

ଅମର ହୋଇଲି ମୁହିଁ ହର ବର ପାଇ ।

ନାଶକର ଦେବତାର ଯେତେ ଜାଣ ଆୟୁ

ତହିଁରୁ ଦ୍ୱିଗୁଣ ଅଟେ ମୋର ପରମାୟୂ ।

ବୁଝିଲେ ତ ନବଗ୍ରହେ ସବୁଙ୍କୁ ପୀଡ଼ନ୍ତି

ସେମାନେ ଅଟନ୍ତି ମୋର ପୁଣି ବଶବର୍ତ୍ତୀ ।

ମୋ ଦେହେ ଥିବାରୁ କ୍ଳେଶ କହୁଛି ସଭିଙ୍କି

କିରୂପରେ କେତେବେଳେ କିଏ ଦିଏ ଛିଙ୍କି ।

ଆବର ଯେତେକ ରୋମ ସଂସାରେ ଅଛନ୍ତି

ସମସ୍ତେ ଆସି ମୋହର ପାଦେ ସେବିଥାନ୍ତି ।

ଦଶଦିଗପାଳମାନେ ମୋର ସେବାକାରୀ

ଆଜ୍ଞାକୁ ଚାହିଁଣ ଇନ୍ଦ୍ର ବର୍ଷୁ ଥାଏ ବାରି ।

ନିଶ୍ଚଳେ ଥାଏ ବାସୁକୀ ମୋ ଆସନ ବହି

ଦେବଗଣେ ଆସି ମୋତେ ଭେଟନ୍ତି ନିତିହିଁ ।

ବରୁଣକୁ ଆଜ୍ଞାକଲି ସେ ମୋ ବୋଲ କଲା

କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ର ଜଳ ସେ ନିତ୍ୟ ମୋତେ ଦେଲା ।

ତାହାର ନଗରଠାରୁ ମୋ ନଗ୍ରକୁ ଜାଣ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ନଳା ବସାଇ ଦେଲାକ ବରୁଣ ।

ଯେତେ ଜଳ ଲାଗଇ ମୋ ନଗରଲୋକଙ୍କୁ

ତେତେକ ନାଳରେ ଛାଡ଼ି ଦିଅଇ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ଖଞ୍ଜାପ୍ରମାଣେ କପାଟ ଦିଏ ନେଇ ପାରି

ଏହିରୂପେ ଆଜ୍ଞା ମୋହର ଅଟେ ଅବଧାରୀ ।

ଏହା ଶୁଣ ସଭାଯାକ ବୋଇଲେ ଏ ସତ୍ୟ

ଖୋଜିଲେ ତୁମ୍ଭ ସମାନେ ଅଛି କେ ଜଗତ ।

ବୀରଙ୍କ ଉପରେ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ମହାବୀର

ଯାହାର ଚରଣ ସେବୁ ଅଛନ୍ତି ତ୍ରିପୁର ।

ତେତିଶକୋଟି ଦେବତା ବ୍ରହ୍ମାଦି ସହିତେ

ପ୍ରତ୍ୟହ କଲ୍ୟାଣ କରି ଯାଆନ୍ତି ସମସ୍ତେ ।

ଦେବାର୍ଚ୍ଚନ ବେଳେ ଅଠାଅଶୀ ସସ୍ର ଋଷି

ସଭାମଧ୍ୟେ ଆଶୀର୍ବାଦ କରନ୍ତି ସେ ବସି ।

ବ୍ରହ୍ମା ସଦାଶିବ ପ୍ରତିଦିନ ଆସି ବେଳେ

ଦରଶନ ଦେଇ ଚଳି ଯାଆନ୍ତି ତତ୍କାଳେ ।

ସ୍ୱର୍ଗରୁ ଅପସରାଏ ନିତି ବେଳେ ଆସି

କରନ୍ତି ଯେ ନୃତ୍ୟ ଗୀତ ଗାନ୍ଧାରରେ ଭାଷି ।

ତୁମ୍ଭ ସଭା ପ୍ରାୟ ସଭା ନାହିଁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ

ସୁଧର୍ମା ସଭାକୁ ବଳେ ପ୍ରଭା ଦ୍ୱିଗୁଣରେ ।

ବୀରାଧିବୀରବର ଯେ ପ୍ରତାପ ତା ବାନା

ରାଜାଙ୍କ ଉପରେ ରାଜା ଅଟୁ ତୁ ମୂର୍ଦ୍ଧନା ।

ଦେହ ଧରି ଜନମିଲେ ମରିବା ତା ସତ

ନ ଜନ୍ମିଲା ଲୋକଙ୍କୁ ଯେ ନାହିଁଟି ନିୟତ ।

ଜନମ ହୋଇଲାଠାରୁ ମଲା ପରିଯନ୍ତେ

ଏ କଥା କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ଏ ଜଗତେ ।

ସୁବିଜ୍ଞ ମନ୍ତ୍ରୀ ସଂସାରେ ଯେବେ ନ ଜନ୍ମନ୍ତା

ଶରୀର ଧରିଲାରୁ ସେ କିମ୍ପା ନ ମରନ୍ତା ।

ସମସ୍ତ କଥା ତ ମିଛ ମୃତ୍ୟୁ କଥା ସତ

ଏହା ଯେ ବୁଝିପାରନ୍ତି ଏକା ସେ ପଣ୍ଡିତ ।

କେହୁ ଅବା ଝୁଣ୍ଟି ପଡି ସଂସାରେ ମରଇ

କେହି ହାଇ ମାରୁ ମାରୁ ପ୍ରାଣ ବିସର୍ଜଇ ।

କେବା ଅନ୍ନ ଭୁଞ୍ଜୁ କଣ୍ଠତଟେ ଲାଗି ମରେ

କେହୁ ଅବା ଜ୍ୱରରୋଗେ ପଡ଼ି ପ୍ରାଣ ହାରେ ।

କେହୁ ଅବା ସ୍ଥାନେ ବସି ପ୍ରାଣ ଦିଏ ଛାଡ଼ି

ଏହିରୂପେ ବିହି ଖଞ୍ଜି ଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ଗଢ଼ି ।

କେ ଅବା ଆଜିକାଲି କେ ଅବା କେତେବେଳେ

ଏହିରୂପେ ଜୀବଯାକ ମରନ୍ତି ସକଳେ ।

ଶୁଣି ମୁରାସୁର ଏହା ସତ୍ୟ ବୋଲି ପାଞ୍ଚି

ବୋଇଲା ତ ମଲା କଥା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅଛି ।

ଆମ୍ଭେ କେବଳ ଅମର ବର ପାଇବାରୁ

କେହି ମାରି ପାରୁନାହିଁ ଈଶ୍ୱର ଦୟାରୁ ।

ଏଣୁକରି ମୋର ନାହିଁ କାହାକୁ ଯେ ଡର

ମୋତେ ମାରିବାକୁ କେହୁ ନାହିଁ ଏ ତ୍ରିପୁର ।

ମାନବ ବିଷ୍ଣୁ ବିନା ସେ ବଲ୍ଲଭର ପୁଅ

ବିପ୍ରଙ୍କର କୁଳେ ଜନ୍ମିଅଛି ଧରି ଦେହ ।

କ୍ଷତ୍ରିକୁଳେ ଜନ୍ମିଥିଲେ ଡରନ୍ତି ବା ମୁହିଁ

ସନ୍ଧ୍ୟାକର୍ମରେ ଅଟନ୍ତି ସିଂହ ପୁଣି ସେହି ।

ଯୁଦ୍ଧ ଭଳି ଲୋକ ନୁହନ୍ତି ତ ବିପ୍ରଗଣ

ଆଜ ସର୍ବେ ଚାଲି ଯାଇ କରିବା କାରଣ ।

ଏହା ଶୁଣି ଚାରିସେନା ଉଠି ଶିରଝୁଣି

ବୋଇଲେକ ଆଜ୍ଞାକଲେ ଯାନ୍ତୁ ଆମ୍ଭେ ପୁଣି ।

ଗଲେ ବଦ୍ରି କାନଗର ଦ୍ୟନ୍ତୁ ଭୁଷୁଡାଇ

ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳକୁ ଆଉ ରଖନ୍ତୁ କି ତହିଁ ।

ଏହା ଶୁଣି ମୁରାସୁର ହେଲା ମନେ ହୃଷ୍ଟ

ବୋଇଲାକ ଆମ୍ଭେ ମଧ୍ୟ ଧରିଯିବା ଥାଟ ।

ବିରାଜ ଯେ ମୂଢ଼ାସୁର ମୁକୁନ୍ଦା ପ୍ରଳମ୍ୱା

ଚାରିବ୍ୟୁହ କରି ଉଠି ସମର କରିବା ।

ଏହିଲାଗେ ଚାଲ ଯିବା ଘେନି ସୈନ୍ୟବଳ

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁଅଙ୍କୁ ପେଶ ଯମଆଳ ।

ମାତା ରାଣ୍ଡୀକୁ ଆଣିଣ ବସାଇବା ଶଳେ

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭକୁ ମାରି ଫିଙ୍ଗିଦେବା ଜଳେ ।

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀକି କାଟି ବିକୋତି ମାରିବା

କର୍ଣ୍ଣାଟେଶକୁ ସମୁଦ୍ରେ ନେଇ ଡୁବାଇବା ।

କରିଦେବା ଗରୁଡ଼କୁ ଛେଦି ବେନିଫାଳ

ନୃସିଂହ ସେନାକୁ ପେଷି ଦେବା ଯମଆଳ ।

ବିପ୍ର ଲୋଚାଏ ଯୁଦ୍ଧକୁ ଥିବେ ସିନା ଆସି

ଆମ୍ଭର ଆଗେ ରହି କି ପାରିବେ ଭରସି ।

କ୍ଷତ୍ରିଲୋକ ଜାଣନ୍ତି ନା ସମରର ଭଙ୍ଗି

କେବଳ ବିପ୍ର ପାରନ୍ତି ଏକା ଦାନ ମାଗି ।

କାଲି ପ୍ରଭାତରୁ ଉଛି ବଦରିବା ଯିବା

ତୁମ୍ଭ ଚାରିଅଙ୍ଗ ବଜ୍ର ସମାନ କରିବା ।

ଏବେ ଯେଝା ପୁରକୁ ଯେ ସର୍ବେ ଯାଅ ଚଳି

ସୈନ୍ୟ ଅକଳନା ମୋର ଏକେ ମହାବଳୀ ।

ଶୁଣିଣ ସେ ସେନାମାନେ ରାଜା ଆଜ୍ଞା ପାଇ

ଯେ ଯାହା ଘର ମନ୍ଦିରେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇ ।

ସଭାମଧ୍ୟୁ ମୁରାସୁର ଉଠି ସେହିଲାଗେ

ଭିତର ପୁରରେ ଯାଇ ମିଳେ ରାଣୀ ଆଗେ ।

ଦେଖିଣ ମଦନାବତୀ ବାସଜଳ ଆଣି

ପାଦ ପଖାଳି ପିଢ଼ାରେ ବସାଇଲେ ପୁଣି ।

ବେନି ଚରଣ ପୋଛିଁ ପଙ୍ଖା ଧରି କରେ

ଆଗରେ ଉଭା ହୋଇଣ ବିଞ୍ଚେ ଧୀରେ ଧୀରେ ।

ଷଡ଼ ରସରେ ସମ୍ପାଦି ଅନ୍ନ ରାନ୍ଧିଥିଲା

ରାଜାର ମନକୁ ମୋହି ତାହା ଭୁଞ୍ଜାଇଲା ।

ଆଚମନ ସାରି ରତ୍ନ ପୀଢ଼ାରେ ବସିଲେ

ଏଥୁଅନ୍ତେ ସବୁ ରାଣୀ ଆସି ମିଳିଗଲେ ।

କେ ପାନଦେଇଣ କେହୁ ଗୁଆଦେଇ ଭେଟେ

କେହୁ ଚନ୍ଦନ ଲେପଇ ନେଇ ଭାଲପଟେ ।

କେ ଫୁଲମାଳ ନେଇଣ ଖଞ୍ଜେ ମଥାପରେ

କେ ସୁବର୍ଣ୍ଣମାଳା ନେଇ ଲମ୍ୱାଏ କଣ୍ଠରେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରହାର ପଦ୍ମହାର ଇନ୍ଦ୍ରନୀଳମଣି

ପତିକି ଭେଟି ଦେଇଣ ମଣ୍ତନ୍ତି ତରୁଣୀ ।

ଏ ବିଧି ତେତିଶକୋଟି ମହାଦେଈ ଯାଇ

ସ୍ୱାମୀସେବା ସାରି ପାନକରେ ପାଦଧୋଇ ।

କେ ଓଷ୍ଠ ଧରିଣ କେହୁ ମୁଖେ ଦିଏ ଚୁମ୍ୱ

କେହି କେହି ବୋଲନ୍ତି ଯେ ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭ ଜୀବ ।

କେହି ଚରଣ ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି ଧରିଣ ଚାପଇ

କେହି ବା ଇଙ୍ଗୀତ ଭଙ୍ଗୀ ବଚନ ଭାଷଇ ।

ରାଣୀଙ୍କର ଦେଖିଣ ଏ କୌତୁକ ପ୍ରସଙ୍ଗ

ତେତିଶକୋଟି ସ୍ୱରୂପ ଧରି ଦୈତ୍ୟଅଙ୍ଗ ।

ପତ୍ନୀ ଗୋଟିକରେ ପତି ଗୋଟି ଗୋଟି ହେଲା

ତେତିଶକୋଟି ରାଣୀଙ୍କ ସଙ୍ଗେ କ୍ରୀଡ଼ା କଲା ।

ମାୟାରେ ବହୁତ ମୁର ହେଲା ମୁରଦୈତ୍ୟ

ରାଣୀଏ ଯେଣୁ ତାହାର ଅଟେ ଅପ୍ରମିତ ।

ନିଜେ ମୁର ଯେ ମଦନାବତୀ ରାଣୀତୁଲେ

ଚଉଷଠି ପରିବନ୍ଧେ ଜଡ଼ିତ ହୋଇଲେ ।

ପୁନରପି ସେ ଦଇତ ହେଲା ଏକରୂପ

କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ସେ ମୁରର ସ୍ୱରୂପ ।

ଏକା ଜଣକେ ହୋଇଲା ଅନେକ ମୂରତି

ଅସୁରେ ତ କାମରୂପୀ କିସ ନ ଜାଣନ୍ତି ।

ଈଶ୍ୱର ବର ଘେନିଣ ପାଞ୍ଚେ ଯାହା ମନେ

ସେ କଥା ସିଦ୍ଧ କରନ୍ତି ତାର ତ୍ରିଲୋଚନେ ।

ମୁର ଦୈତ୍ୟ ପ୍ରାୟ କାର ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଯେ ନାହିଁ

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବୀର୍ଯ୍ୟରୁ ସେହି ଅଛି ଜନ୍ମ ହୋଇ ।

ଦୈତ୍ୟ ନୋହିଥିଲେ ଋଷିମଧ୍ୟେ ଲେଖାହୋନ୍ତା

ବିଧାତା ସର୍ଜିବା କଥା କେ ଆନ କରନ୍ତା ।

ସ୍ୱଭାବ ତ କାମରୂପୀ ଅଟନ୍ତି ଅସୁର

ମନମଧ୍ୟେ ଘୋଟି ବ୍ୟାପି ବସେ ମୁରାସୁର ।

ମନ ମତ୍ତହସ୍ତୀ ପାରେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ ଘୋଟି

କ୍ଷଣକରେ ବୁଲି ଆସିପାରେ ନବସୃଷ୍ଟି ।

ପାଟମହାଦେଈ ଯେ ମଦନାବତୀ ରାଣୀ

ତା ତୁଲେ ବହୁ ରହସ୍ୟେ କାଟିଲା ରଜନୀ ।

ଅଳପ ରଜନୀ ଥାଉଁ ବସେ ପଲ୍ୟଙ୍କରେ

ଶୟନ ସ୍ଥାନରେ ରାଣୀ ଉଠିଲେ ତତ୍ପରେ ।

ସୁବେଶ ବେଶ ହୋଇଣ ସ୍ୱାମୀ ଆଗେ ବସି

ବେନି ଚରଣକୁ ଧରି ପୁଚ୍ଛେ ଶୁଭ୍ରକେଶୀ ।

ବୋଲଇ ସ୍ୱାମୀ ଆଜ ଯେ ସଭା କରିଥିଲ

ସେଠାରେ ରୋଦନ କେତେ କାହିଁପାଇଁ କଲ ।

ତହୁଁ ଆସି ଏଠାବରେ କଲ ଯେତେ କର୍ମ

ଅସୁରକୁଳର ତାହା ନୁହଇ ତ ଧର୍ମ ।

ମହାଖଳା ବିଦ୍ୟା ସାଧିଥିବ ଏ ବୋଲନ୍ତି

ଯେତେ ରୂପ ହେଲେ ତାକୁ କେହି ନ ମାନନ୍ତି ।

ତଥାପି ଦେବକୁଳେ କେ ନାହିଁ ଏହାକରି

କେବଳ ବିଷ୍ଣୁ ପାରନ୍ତି ଏହିରୂପ ଧରି ।

ଦଶଅବତାର ହୋଇ ସଂସାରେ ଜନ୍ମନ୍ତି

ନାନାଦି ସ୍ୱରୂପ ଧରି ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରନ୍ତି ।

ଯାବତ ବହୁତ ରୂପ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଯେ ସାଜେ

ଆନ ଲୋକ କଲେ ତାକୁ ମନ୍ଦଟି ଉପୁଜେ ।

ବିପରୀତ କଲେ ବୋଲି ସମସ୍ତେ ବୋଲନ୍ତି

ସେହିଠାରୁ ସେ ପ୍ରାଣୀଟି ହୁଏ ବିନଶ୍ୟତି ।

ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହୋଇ କେଡ଼େ କଥା କଲ

ମୋତେ ହେଲେ ଏ କଥା ତ ନ ଦିଶଇ ଭଲ ।

ଏହା ଶୁଣି ମୁରାସୁର ଅଳ୍ପ ମନେ ହସି

ବୋଲେ ଏଥକୁ ଚିନ୍ତା ନ କର ଶୁଭ୍ରକେଶୀ ।

ମୋର ପରମାୟୁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ପୁଣି ଜଣାଉଛି

ପ୍ରଳୟକାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତି ଥିବି ମୁହିଁ ବଞ୍ଚି ।

ମାନବ ଦେହେ ମୋତେ ନ ପାରେ କେହି ମାରି

କେବଳ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମୁଁ ଏକା ଥାଏ ଡରି ।

ସେହି ବିଷ୍ଣୁ ତ ବୈକୁଣ୍ଠେ ରହେମୋତେ ଲୁଚି

ଚିହ୍ନବର୍ଣ୍ଣ ଦୁଇ ତା ନ ଦେଖେ ମୁହିଁ କିଛି ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁଅଙ୍କୁ ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲୁଛନ୍ତି

କାଲି ଗଲେ ତାହାଙ୍କୁ ମୁଁ ଆସିବି ନିପାତି ।

ମାନବ ବିଷ୍ଣୁ ତ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ପୁଅ

ତାଙ୍କୁ ଜାଣ ସଖି ରେ ନ ଲାଗେ ମୋତେଭୟ ।

ରାଜାର ମୁଖରୁ ରାଣୀ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

ତୁନିହୋଇ ଟିକେ ରହି ପଚାରିଲା ପୁଣି ।

ବୋଲେ ଶୁଣ ସ୍ୱାମୀ କହୁଅଛି ଯୋଡ଼ିହସ୍ତ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁଅ ଜଗନ୍ନାଥ ।

ବିପ୍ର କୁଳରେ ଜନମ ଆସି ହୋଇଛନ୍ତି

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମାରିବାକୁ ସେ ମନେ ବିଚାରନ୍ତି ।

ମୋହର ବୋଲ ଘେନି ନ ଯାଅ ଆଜି ଯୁଝି

ଗଲେ ମୃତ୍ୟୁହେବ କହୁଅଛି ଲଗ୍ନ ବୁଝି ।

ରାଣୀ ମୁଖୁ ଶୁଣି ରାଜା ଅନେକ ହସିଲା

ଏ ଛାର କଥା ରେ ସଖି କହିଲୁ ବୋଇଲା ।

ଆନ କେହୁ ବୋଲିଥିଲେ ବୁଝି ଯାନ୍ତା ଏବେ

ପଦ୍ମିନୀସ୍ତିରୀ ବୋଲନ୍ତି ତୋତେ ତ ସରବେ ।

ଏ ଘେନି ଏଥର କ୍ଷମା କଲି ମୁଁ ତୋଦୋଷ

ଆନ ହୋଇଥିଲେ ପେଷିଦ୍ୱନ୍ତି ଯମ ପାଶ ।

ଏହା ଶୁଣି ମହାଦେଈ ପୁଣି ବଳେ କହି

ସ୍ୱାମୀର କୋପ ତାହାର ମନେ ନ ପଶଇ ।

ବୋଲେ ଶୁଣ ସ୍ୱାମୀ କହୁଅଛି ଆଉ ପଦେ

ବିପ୍ରକୁଳେ ଜନ୍ମ ଆସି ହେଲେଟି ଗୋବିନ୍ଦେ ।

ଅନେକ ସ୍ୱରୂପ ହୋଇ ପାରନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

ମତ୍ସ୍ୟ କୂର୍ମ ବରାହ ନୃସିଂହ ରୂପ ଧରି ।

ବାମନ ପରଶୁରାମ ରାମକୃଷ୍ଣ ମୂର୍ତ୍ତି

ବଉଦ୍ଧ କଳକୀ ହୋଇ ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରନ୍ତି ।

ଏବେ ତ ନୃସିଂହ କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ଘରେ

ଅଛନ୍ତି ଅବତରି ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣକୁଳରେ ।

ଏକ ନୃସିଂହ ଆସିଣ ହେଲେ ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ

ସତରଲକ୍ଷ ପୁଅଙ୍କୁ ମାଇଲେ ମୋ ଘରୁ ।

ବୃକା କାଳକେତୁ ମହୀଦାସ ଯେ ପ୍ରଳମ୍ବା

ମୁକୁନ୍ଦା ଯେ ବୀରଘଣ୍ଟ ମୂଢାସୁର ଅମ୍ବା ।

ଅଲୋପି ସଲୋପି ଜଳଘଣ୍ଟ ମଦନାଶୀ

ଲୋହାସୁର ବଜ୍ରମାଳି ବୀର ରଣକେଶୀ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମାଳୀ ରଣଜିତ କାଙ୍କୋଳା ଅସୁର

ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣକେଶୀ କୃତକେଶୀ ଯେ ଖଡ଼ିକାସୁର ।

ବଟକେଶ୍ୱରୀ ଯେ ବାରିନିଧି ଦୈତ୍ୟବୀର

ସୁନନ୍ଦା ବିରାଜ ଦୈତ୍ୟ ପୁଣି ରୂଢାସୁର ।

ବୀରବର ଶତ୍ରୁଜିତ ଆବର ହିରଣ୍ୟ

ରଣଜୟୀ ବୀରବାହୁ କାଳକେତୁ ଯମ ।

ବଇରି ଦରପହରୀ ଆଉ ବୀରଘଣ୍ଟ

ତିନିମୁଣ୍ଡା କୃତାକଣ୍ଠ ଆବର ବିକଣ୍ଠ ।

ଲୋହଚଚୁ ମଦନା ଯେ ବିରାଜ ବିକ୍ଷର

ଏ ଆଦି ସେନା ଯେତେକ କେ କରୁ ଗୋଚର ।

ସଇନ୍ୟଯାକ ମୋହର ମାଇଲେକ ସେହି

ସେନାପତି କରିବାକୁ ଗୋଟେ କେହି ନାହିଁ ।

ଦାରୁଣ ଭାଇ ତୁମ୍ଭର ତେଡ଼େ ବଳୀ ଥିଲେ

ଏହି କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୋଏଟି ମାଇଲେ ।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଜାଣୁ ଜାଣୁ ବୁଝୁ ବୁଝୁ ତୁମ୍ଭେ

ପୁଣି ଯୁଝିବାକୁ ବୋଲୁଅଛ ଯିବି ଏବେ ।

ଏହା ଶୁଣି ମୁରାସୁର ଉଠି ନିଶମୋଡ଼ି

ବୋଇଲା ସଖି କହୁଛ ଶୁଣ ବାହୁ କୋଡ଼ି ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭର ପୋଏ ମାରନ୍ତେ କି ମୋତେ

ମାନବ ବିଷ୍ଣୁ ସିନା ସେ ଅଟଇ ଜଗତେ ।

ଯେ ମୋତେ ମାରିବ ତାହା କହୁଛି ତୁ ଶୁଣ

ସଦାଶିବ ଯାହା ମୋତେ କହିଛନ୍ତି ପୁଣ ।

ମହାଗୁପ୍ତ କଥା କହୁଅଛି ତୋତେ ଏକ

ତୁ ଅଟୁ ମୋ ପ୍ରାଣମଣି ସ୍ତିରୀଙ୍କ ନାୟକ ।

ଆନକୁ ମୁହିଁ କି ତାହା କହନ୍ତି ରେ ସଖି

ଶୁଣିଲେ ଗୁପତେ ଏକା ଥିବୁ ତାହା ରଖି ।

ଯେତେବେଳ ସଦାଶିବ ଦେଲେ ମୋତେ ବର

ବୋଇଲେ ବିଷ୍ଣୁ ହାତରେ ମରିବୁଟି ମୁର ।

ତଥାପି ମାନବଦେହେ ବିଷ୍ଣୁ ହେଲେ ଜାଣ

ସେ ମୋତେମାରି କେବେ ନ ପାରିବେଟି ପୁଣ ।

ସସ୍ରେ ପାଦଧରି ଯେବେ ଜନମିବେ ହରି

ସେହି ଏକା ମୋତେ ଜାଣ ପକାଇବେ ମାରି ।

ସଂସାର ଯାକରେ ଯେତେ ଛନ୍ତି ଜୀବଜନ୍ତୁ

କେବେହେଁ କେହି ମୋର କି କରିପାରେ ମୃତ୍ୟୁ ।

ତେତିଶ କୋଟି ଦେବତା ବ୍ରହ୍ମା ସହିତେଣ

ମୋତେ ମାରିବାକୁ କେହି ନାହିଁ ସଂସାରେଣ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ତେଣୁ ନାହିଁ ଡ଼ର

ବିପ୍ରହସ୍ତେ ମୃତ୍ୟୁ ଲେଖିନାହାନ୍ତି ମୋହର ।

ଏହା ଶୁଣି ମହାଦେଈ ରହେ ତୁନି ହୋଇ

ବୋଇଲା ମୂର୍ଖ ଲୋକଙ୍କୁ ପାରିବ କେ କହି ।

ଯାହା ବୁଝିଥାଇ ସେହି କଥା ଏକା ମୂଳ

ମଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହୃଦରୁ ନ ଛାଡ଼େ କନ୍ଦଳ ।

ଏଥର ଯୁଦ୍ଧକୁ ଗଲେ ଏ ଆସିବେ ନାହିଁ

ଏଥକୁ ପଚାରିଥିବି କଥାଟିଏ ମୁହିଁ ।

ଏ ରୂପେ ମନରେ ପାଞ୍ଚି ସେ ମଦନାବତୀ

ବୋଲେ ଶୁଣ ସ୍ୱମୀ ଏବେ ଦୈତ୍ୟକୁଳପତି ।

ଏଥକୁ କଥା ଏକ ମୁଁ ପଚାରିବି ପରା

ସମର କରିବାକୁ ତ ହେଲ ଏତେ ତ୍ୱରା ।

ତହିଁକି ପଚାରିଥିବି କଥା ଏକ ସ୍ୱାମୀ

ଜୀବ କେ ଚିର ହୋଇଣ ନାହିଁଟି ଜନମି ।

ଭଲ ମନ୍ଦ ଦୁଇ କଥା ପ୍ରାଣୀକି ଯେ ଭୋଗ

ଭଲ ଲୋଡ଼ୁଥିଲେ ମନ୍ଦ ପଣ ଆସି ଆଗ ।

ଏତେକ ଦିନ ହୋଇଲା ଭଲ ଭୋଗ କଲ |

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁଠାରେ ଦୋରେହା ନ ଥିଲ ।

ନୃସିଂହ ଛାମୁକୁ ଯାଉଅଛ ଯୁଦ୍ଧ କରି

ଏକା ହୋଇଥିବୁଁ ସିନା ତୁମ୍ଭ ଯେତେ ନାରୀ ।

ଭଲ ହେଲେ ଆଚ୍ଛା ମନ୍ଦ ହେଲେ କି କରିବୁଁ

ଆପଣତ କହିଥିଲେ ସର୍ବେ ଶୁଣିଥିବୁ ।

ମୁରାସୁର ବୋଇଲାକ ଶୁଣ ମହାଦେଈ |

ଏଥର ଗଲେ ବଲ୍ଲଭପୁତ୍ର କି ରଖଇ ।

ସେ ଅବା ମୋତେ ମାରୁ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚେ ମାରି

ଏ କଥା କହି ମୁଁ ଯାଉଅଛି ସତ୍ୟ କରି ।

ଏଥକୁ ପ୍ରମାଣ କହୁଅଛି ଶୁଣ ତୋତେ

ମୃତ୍ୟୁକାଳ ହେଲେ ରଡ଼ି ଛାଡ଼ିବି ଜଗତେ ।

ବିଷ୍ଣୁର ସହସ୍ର ପାଦ ଦେଖିବି ଯେ କାଳେ |

ସେହିକ୍ଷଣି ଘୋରରଡ଼ି ଛାଡ଼ିବି ତତ୍କାଳେ ।

ଶୂନ୍ୟରେ ମେଘ ଯେସନେ ମାରେ ଘଡ଼ଘଡ଼ି |

ସେହିରୂପେ ଚମକିଣ ପ୍ରାଣୀ ଯିବେ ପଡ଼ି ।

ଶୁଭିବ ସହସ୍ର ଯୂଣ ଯାଏ ରଡ଼ି ମୋର |

ଏ କଥାଟି ହେତୁ ରଖିଥିବୁ ମନେ ତୋର ।

ତେତେବେଳରେ ଜାଣିବୁ ସ୍ୱାମୀ ମୃତ ହେଲା |

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ହସ୍ତେ ମରି ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଗଲା ।

ସେହିଠାରୁ ଦଶକ୍ରିୟା କରିବୁ ତୁ ମୋର |

ତୋ ହସ୍ତେ ପିଣ୍ଡ ପାଇ ମୁଁ ହେବି ଅଜ୍ରାମର ।

ତୋତେ ମୁହିଁ ଅକ୍ଷମାଳା ସନ୍ତକ ଦେଉଛି |

ଏ ମାଳା ଘେନି ସତି ଗୋ ମରିବୁ ମୃଗାକ୍ଷୀ ।

ତେତିଶକୋଟି ରାଣୀଏ ସର୍ବେ ମରିବେଟି |

ଏତେକ କଥା ତୋତେ ତ କହେ ସଙ୍କେତଟି ।

ଏତେ କହି ମୁର ଶେଯୁଁ ଉଠେ ଧାତିକାରେ

ରାଣୀମାନେ ଉଠି ଚଳିଗଲେ ଯେଝାପୁରେ ।

ଏହିରୂପେ କହି ସୁର ପଲ୍ୟଙ୍କେ ଶୋଇଲା

ସେହିଠାରୁ ରାଣୀମାନେ ଗୋବିନ୍ଦ ସ୍ମରିଲା ।

ତେତିଶକୋଟି ରାଣୀଏ ପହୁଡ଼ିଲେ ଯାଇଁ |

ବିଷ୍ଣୁ ଭଜନ କରିଣ ଶୁଏ ମହାଦେଈ ।

ମଦନାବତୀର ଚିତ୍ତ ଜାଣି ନାରାୟଣ |

ଗରୁଡ଼ ଆସନେ ଆସି ମିଳିଲେ ତକ୍ଷଣ ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦାପଦ୍ମ ଚତୁର୍ଭୁଜେ ଧରି

ସ୍ୱପନେ ପ୍ରବୋଧ କରି କହନ୍ତି ମୁରାରୀ ।

ବୋଇଲେ ରେ ସାଧିବି ତୁ ଶୁଣ ସୁଲକ୍ଷଣୀ |

ସ୍ୱାମୀର କଥା ଜଣା ତ ହେଲା ତୋତେ ପୁଣି ।

ଏଥକୁ ଶୋଚନା ତୁହି କେବେ ନ କରିବୁ |

ଆର ଜନମେ ଯାଇ ତୁ ଶୁଦ୍ଧାଙ୍ଗନା ହେବୁ ।

ତୋର ପରାୟେ ସାଧବୀ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ କେ ନାହିଁ

ଦରଶନ ପାଇ ମୋତେ ଶୁଦ୍ଧ ହେବୁ ତୁହି ।

ଖୋଜିଲେ ତୋହର ଦେହ ତିଳେନାହିଁ ମାୟା

ମୋତେ ନିନ୍ଦାକଲେ ତୋର କମ୍ପେ ନିଜକାୟା ।

ସ୍ୱାମୀ ତୋହରଯେ ନିନ୍ଦାକରେ ଯେତେ ମୋତେ

ତାହାକୁ ତିଆରି ତୁହି କହୁଥାଉ କେତେ ।

ସେ କଥାଯାକ ତାହାର କର୍ଣ୍ଣେ ନ ପଶଇ |

ମାନବ ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲି ସେ ମୋତେ ନିନ୍ଦୁଥାଇ ।

ତୋହର ଧର୍ମ କର୍ମୁ ସେ ଆଜିଯାଏ ଥିଲା |

ଏବେ ତ କନ୍ଧରୁ ତାର ଶିରୀ ଛାଡ଼ିଗଲା ।

ଅନେକ ସ୍ୱରୂପ ବହି କ୍ରୀଡ଼ା କଲା ଯେଣୁ |

ମରିବ ତିନିଦିନରେ କହିଲିଟି ତେଣୁ ।

ଏଥକୁ ମନେ ଶଙ୍କା ନକର ଏବେ ତୁହି |

ଦେହାନ୍ତେ ବୈକୁଣ୍ଠେତୋତେ ରଖିବଇଁ ନେଇ ।

ଶୁଣିଣ ମଦନାବତୀ ଯୋଡ଼େ ବେନିକର |

ବୋଲେ ବିଧବା ବୋଲିଣ କହିବେଟି ନର ।

ନାରାୟଣ ବୋଇଲେକ ଶୁଣ ମହାଦେଈ |

ଏକଦଶାହ ମଧ୍ୟେ ଯେ ସ୍ତିରୀ ମରିଯାଇ ।

ବିଧବା ଦୋଷ ତାହାକୁ କେବେହେଁ ନ ଲାଗେ

ଏହିକଥା ବିହି ଲେଖାଅଛି ବେଦମାର୍ଗେ ।

ପ୍ରଥମଦିନୁ ଏଗାରଦିନ ପରିଯନ୍ତେ

ମୃତାହରେ ପିଣ୍ଡଦାନ ଦିଅନ୍ତି ଜଗତେ ।

ଏଣୁ ଏହି ଏକାଦଶ ଦିନଯାକ ସରି

ବିଧବା ଦୋଷ ନାହିଁଟି ଏଥେଁ ଗଲେ ମରି ।

ସୁଲଭ ସ୍ତିରୀ ତୁଲେ ସେ ସ୍ତିରୀ ଲେଖାହୁଏ |

ଯୋଗାଗ୍ନି ବଳରେ ଏକା ଛାଡ଼ିଥିବ କାୟେ ।

ଶ୍ରୀମୁଖ ବଚନ ଆଜ୍ଞା ଏରୂପରେ ଶୁଣି |

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ ଯେ ପୁଚ୍ଛେ ପୁଣି ରାଣୀ ।

ବୋଇଲେକ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ନାରାୟଣ |

ବିଧବା ନୋହୁଣୁ ତେବେ ଛାଡ଼ିବି ମୋ ପ୍ରାଣ ।

ନାରାୟଣ ବୋଇଲେ ଗୋ ଏମନ୍ତ ନୁହଇ |

ସ୍ୱାମୀ ନିମନ୍ତେ ତୋହର କଥାଏ କହଇ ।

ବଡ଼ଲୋକ ଜଣେ ସେହୁ ନୁହଇ କି ହେଲେ

କାହିଁପାଇଁ ଅମେଧ୍ୟ ସେ ହେବି ମରିଗଲେ ।

ପୁତ୍ର ହୋଇଣ ଜଣେ କେ ଥାନ୍ତା ଯେବେ ତାର

କରନ୍ତାଟି ଦଶକ୍ରିୟା କର୍ମ ସେ କୁମର ।

ବୁଝିଲେ ତାହାର ତୁହି ଅଟୁ ଅର୍ଦ୍ଧ ଅଙ୍ଗ |

ତୁହି ପିଣ୍ଡଦାନ ଦେଲେ ବସିବ ସେ ସ୍ୱର୍ଗ ।

ତହିଁ ଉତ୍ତାରୁ ତୁହି ଯେ ଏକାଦଶ ଦିନେ |

ଆନନ୍ଦମନା ହୋଇଣ ଯିବୁ ନିଜସ୍ଥାନେ ।

ପୁଷ୍ପକ ବିମାନେ ବସି ମୋ ବୈକୁଣ୍ଠେ ଯିବୁ |

ଏହିରୂପେ ଆଜ୍ଞା ଦେଇ ଗଲେ ମହାପ୍ରଭୁ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଚରଣରେ ସଦା ମୋର ଆଶା

ଦିନରାତି ଭଜେ ହରି ପୀତାମ୍ବର ଦାଶ ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ରାତ୍ରି ହେଲା ଆସି ଶେଷ

ଦେବଆଳମାନଙ୍କରେ ଶୁଭେ ଶଙ୍ଖ ଘୋଷ ।

ଶଯ୍ୟା ତେଜି ମୁରାସୁର ଉଠେ ଧାତିକାରେ

ମହାଦେଈମାନେ ଉଠି ଗଲେ ଯେଝାପୁରେ ।

ଯାବତ ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ଦୈତ୍ୟରାଜା

ଦ୍ୱାରୀକି ଆଜ୍ଞା ଦେଲାକ ଟମକ ତୁ ବଜା ।

ବଦରିକା ଦେଶଯାଏ ଯିବା ଯୁଦ୍ଧକରି

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ଆସିବା ଯେ ମାରି ।

ଏହା ଶୁଣି ଦ୍ୱାରପାଳ ଟମକିଆ ରାଇ

ବୋଇଲାକ ଟମକକୁ ବଜା ବେଗେ ରହି ।

ଶୁଣି ଟମକିଆ ବେଗେ ବଜାଏ ଯେ ବାଦ୍ୟ

ତିନିପୁରଯାଏ କମ୍ପିଗଲା ସେ ଶବଦ ।

ସେହି ଟମକର ନାମ ବେରୀ ଅନ୍ତକାରୀ

ଶୁଣିଲେ ତରସ୍ତ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି ବଇରୀ ।

କନକାବତୀ ନଗରେ ଥିଲେ ଯେତେ ଥାଟ

ସଜ ହୋଇ ଆସି କଲେ ରାଜାଙ୍କୁ ସେ ଭେଟ ।

ଦରଶନମାନ କରି ଅଗ୍ରେ ହେଲେ ଉଭା

ସଭା ପୁର୍ଣ୍ଣ ହୋଇବାରୁ ଦିଶିଲାକ ଶୋଭା ।

ମୁରାସୁର ବୋଇଲାକ ସର୍ବେ ଆସିଲକି

ଗଲେ ନରସିଂହ ସଙ୍ଗେ ଯୁଝିବା ନାହିଁ କି ।

ବୁଝିବା କି ରୂପେ ମୋର ଆଗୁଁ ଯିବ ବଞ୍ଚି

ଦାରୁଣ ପ୍ରାୟ ସେ ମୋତେ ମନରେ ପାଞ୍ଚିଛି ।

ଦାରୁଣ ଭାଇକି ମୋର ମାରେ କରି କୂଟ

ସେହିରୂପେ ପାଞ୍ଚିଅଛି ବୁଝିବା ତା ଆଣ୍ଟ ।

ସତରଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର ମୋ ମାରିଗଲା କୂଟେ

ସେହିରୂପେ ପାଞ୍ଚିଅଛି ଯୁଝିବା ନା ଆଣ୍ଟେ ।

ସତରଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର ମୋ ମାରିଗଲା ପ୍ରାୟ

ସେହିରୂପେ ମୋତେ ବୁଝିଅଛି ଖଗରାୟ ।

ତଥାପି ଦେବତା ମୋତେ କୂଟ୍ଟ ବିଚାରିଲେ

ବଲ୍ଲଭର ଘରେ ଆଣି ବିଷ୍ଣୁଜାତ କଲେ ।

ସବଂଶଯାକ ମୋର ଯେ ବ୍ୟର୍ଥେ ଗଲେ ମାରି

ସୁବିଜ୍ଞ ମନ୍ତ୍ରୀ ମରିଲା ବିଷ୍ଣୁ ଧ୍ୟାନ କରି ।

ସେନାପତିମାନଙ୍କର କହିବି କି ଗୁଣ

ସେମାନେ ତ ମରିଗଲେ ଫେରି ନ ଆସିଣ ।

ଏତେ ବୋଲି ମୁରାସୁର ସିଂହାସନ ଛାଡ଼ି

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପୀଢ ଉପରେ ବସେ ନିଶମୋଡ଼ି ।

ମୁକୁନ୍ଦା ପ୍ରଳମ୍ବା ପୁଣି ବିରାତି ମୂଢାସୁର

ମୁରକୁ ଦର୍ଶନ କଲେ ଯୋଡ଼ି ବେନିକର ।

ରାଜା ବୋଇଲାକ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଚାରିସେନା

ତୁମ୍ଭର ଯେ କରାମତ ସବୁ ମୋତେ ଜଣା ।

ପରବତ ଟାଳିପାର ଅବଧି ଶୋଷି ପାର

ତୁମ୍ଭ ପ୍ରାୟ ଯୋଦ୍ଧା କେ ନ ମିଳେ ତିନିପୁର ।

ବଳରେ ବଡ଼ ବଳିଷ୍ଠ ଅଟ ତୁମ୍ଭେ ଚାରି

ତୁମ୍ଭ ଆଗେ ଇନ୍ଦ୍ର ତ ନ ପାରେ ଯୁଦ୍ଧକରି ।

ଷୋଳପଦ୍ମଯାଏ ମୋର ଛନ୍ତି ମତ୍ତହସ୍ତୀ

ଗଜ ବାହନରେ ବସ ହୋଇ ବୀରମୂର୍ତ୍ତି ।

ମହାସମର ଘେନିଣ ସର୍ବେ ହୁଅ ସଜ

ବଦ୍ରିକାନଗର ଖଣ୍ଡ ଭାଙ୍ଗିଦେବା ଆଜ ।

ସ୍ରୋତେ ଫିଟା ଡ଼ଙ୍ଗା ପ୍ରାୟ ସର୍ବେ ଚଳିଯାନ୍ତୁ

ପୁରୁଷ ହୋଇ ଜଣେ କେ ନଗ୍ରେ ନ ରହନ୍ତୁ ।

କେବଳ ତ ଦ୍ୱାରୀମାନେ ଥାନ୍ତି ଦ୍ୱାର ଜଗି

ମୁଁ ନ ଥିଲେ ପୁରେ ମୋ ନ ପାରେ ପଶି ଯୋଗୀ ।

ମାଛି ଉଡ଼ିଗଲେ ଯହିଁ ହେବ ନବଖଣ୍ଡ

ମୋ ନାମ ମହିମା ଏଡ଼େ ଅଟଇ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ।

ଆଜି ଗଲେ କାଲିକି ତ ଆସିବା ବାହାରି

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁଅଙ୍କୁ ପେଷି ଯମପୁରୀ ।

ବଦ୍ରିକାନଗର ଟାଳି ଗଙ୍ଗାରେ ଫିଙ୍ଗିବା

ନଗ୍ରଲୋକଙ୍କୁ ମାରିଣ ଅନଳେ ପୋଡ଼ିବା ।

ଚାରିପଦ୍ମ ସୈନ୍ୟ ଯାନ୍ତୁ ସେନାପତି ପଣେ

ଚାରିପଦ୍ମ ଅଶ୍ୱ ଚଢି ଚାଲ ଜଣେ ଜଣେ ।

ଚାରିପଦ୍ମ କରୀବର ମଣ୍ଡି କରି ଆଗେ

ଚାରିପଦ୍ମ ରଥ ଚଢି ଚାଲ ଯେଝା ମାର୍ଗେ ।

ଘଣ୍ଟି ଘାଗୁଡ଼ିମାନଙ୍କୁ ହସ୍ତ ଅଙ୍ଗେ ମଣ୍ଡି

ଚାରିପାଖେ ବେଢଯାଇଁ ବଦରିକା ଖଣ୍ଡି ।

ରାଜାବାକ୍ୟେ ହସ୍ତିଯାକ ମଣ୍ଡିଲେ ସୁବର୍ଣ୍ଣେ

ଘଣ୍ଟି ଘଣ୍ଟା ଘାଗୁଡ଼ି ଯେ ଖଞ୍ଜିଲେ ଯତନେ ।

ରଙ୍ଗ ଶୁକ୍ଳ କଳାବର୍ଣ୍ଣେ ଚିରାଳ ଉଡ଼ଇ

ଚିରାଳ ଛାଇରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ତେଜ ନ ପଡ଼ଇ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଛତିମାନ ଟେକି ହସ୍ତୀପରେ

ଷୋଳପଦ୍ମଯାଏ ଛତ୍ର ହୋଇଲା ଲେଖାରେ ।

ମୁକୁତା ହୀରା ଝରା ଯେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ କେରା କେରା

ଛତ୍ର ଚାରିପାଖେ ଲମ୍ବ ଦିଶେ ହୋଇ ତୋରା ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୂତାରେ ଗୁନ୍ଥି ମୁକ୍ତା ପୁଞ୍ଜି ପୁଞ୍ଜି

ଛତ୍ର ଚୌପାଶେ ଲମ୍ବାଇ ଅଛନ୍ତି ସେ ଖଞ୍ଜି ।

ହୀରା ନୀଳା ମୁକୁତା ଯେ ମାଣିକ୍ୟ ବୈଦୁର୍ଯ୍ୟ

ଛତ୍ର ମଣ୍ଡି କରି ମଣ୍ଡି ଦେଲେ ଅଶ୍ୱଗଜ ।

ନୀଳବର୍ଣ୍ଣ ଶୁକ୍ଳ କଳାରଙ୍ଗବର୍ଣ୍ଣ ଶାଢୀ

ପଦ୍ମ ପୁଷ୍ପ ପ୍ରାୟ ଗଢି କାଢିଲେ ପାଖୁଡୀ ।

ସାକ୍ଷାତରେ ପଦ୍ମପ୍ରାୟ ଦିଶେ ଫୁଟି ପ୍ରଭା

କି ଉପମା ଦେବେ ଏଡ଼େ ପ୍ରକାଶଇ ଶୋଭା ।

ଷୋଳପଦ୍ମ ଯାଏ ହୀରା କମରେ ନିର୍ମାଣି

ଦେଲେ ହସ୍ତୀ କପୋଳରେ ଚିତା ପ୍ରାୟେ ଆଣି ।

ହୀରାମୟ ହେତୁ ପୃଥ୍ୱୀ ଦିଶେ ତେଜୋମୟ

ଏରୂପେ ବେଶ କରି କେ ନାହିଁ ନା ପରାୟ ।

କେଡ଼େ କେଡ଼େ ରାଜାମାନେ ସଂସାରରେ ଥିଲେ

ଏଡ଼େସମ୍ଭାରେ ବାହାରି ନାହିଁ ଜଣେ ହେଲେ ।

ଖଣ୍ଡାଶାବେଳୀ ଚଡ଼କ ଛୁରୀ ବଜ୍ରବାଣ

ବାଟୁଳି କାଣ୍ଡ ଗୁଳିରେ ପୁରାଇଣ ତୂଣ ।

ଖଡ଼୍ଗ ଗଦା ଚକ୍ର ପୁଣି ମହା ବଜ୍ରଶର

ବ୍ରହ୍ମାଶର ରୁଦ୍ରଶର କାଳ ମୁଦୁଗର ।

ମାଲବିନ୍ଧାଣ ଆଦି ଯେ ଧରଣୀ କୁଳିଶ

କାଳପାଶ ଯମପାଶ ଆଉ ନାଗପାଶ ।

ମନଭେଦୀ ଶବ୍ଦଭେଦୀ ଦୃଷ୍ଟିଭେଦୀ ଯାଏ

ମଞ୍ଚଭେଦି ଶୂନ୍ୟଭେଦୀ ପାତାଳ ଯେ ଲୟେ ।

ବାବଲ ପାଶୁପତ ଯେ ଏକନଦୀ ଶର

କାଳଚକ୍ର ପର୍ଶୁ ଚକ୍ର ଧଇଲେ ଅସୁର ।

କାଇକାଛି ଲାଙ୍ଗଟାକୁ ପିନ୍ଧି ହେଲେ ସଜ

ରାଜା ଛାମୁରେ ଉଭାରି ରହିଲେ ଦନୁଜ ।

ତାହା ଦେଖି ମୁରାସୁର କଲା ବଡ଼ ଶ୍ରଦ୍ଧା

ବୋଇଲା ଏ ସମୟକୁ ଥିଲେ ଭଲ ଯୋଦ୍ଧା ।

କାଙ୍କୋଳା ଅସୁର ଆଦି ଯେତେ ସୈନ୍ୟଥିଲେ

ଏଡ଼େ ସମ୍ଭାର କାହାର ଦେଖିନାହିଁ ଭଲେ ।

ଏବେ ମୋତେ ଘେନି ତୁମ୍ଭେ ସାହାପକ୍ଷ ହୋଇ

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁଅଙ୍କୁ ମାରି ଆସ ଯାଇଁ ।

ମୁକୁନ୍ଦା ବରଜା ମୂଢା ପ୍ରଳମ୍ବା ଅସୁର

ବେଢିବ ବଦ୍ରିକାନଗ୍ର ଯାଇ ଗଡ଼ଦ୍ୱାର ।

କପାଟ ନ ଫିଟୁଣୁ ଯେ ଥିବ ବୁଡ଼ାହୋଇ

ପାହାନ୍ତି ଅବକାଶରେ ପଶିବା ଧସାଇ ।

ଯେ ଆଗ ପଡ଼ିବ ତାକୁ ମାରି ପକାଇବ

ବଳ ନ ପାଇଲେ ଆସି ମୋତେ ବାର୍ତ୍ତାଦେବ ।

ମୁଁ ତୁମ୍ଭର ପଛେ ଥିବି ହୋଇ ପଛିଆଣି

ସଙ୍ଗେ ଥିବେ ବଳ ମୋର ବାଇଶି କ୍ଷଉଣୀ ।

ଲକ୍ଷେକ ବିମଳ ଥିବ ଲକ୍ଷେ ପାଟଛତ୍ରୀ

ଲକ୍ଷେକ ଆଲମ୍ବ ଉଡ଼ୁଥିବ ଚଉକତି ।

ଲକ୍ଷେକ ମର୍ଦ୍ଦଳ ଘଣ୍ଟା ବାଜୁଥିବ ଆଗେ

ଲକ୍ଷେ ସ୍ତିରୀ ଗାଉଥିବେ ଯେ ଗାନ୍ଧାର ରାଗେ ।

ଲକ୍ଷେକ ଦାସୀ ସେବାରେ ସଦାଥିବେ ଲାଗି

ଲକ୍ଷେକ ବୀର କାହାଳୀ ବାଜୁଥିବ ବେଗି ।

ଲକ୍ଷେକ ଶଙ୍ଖ ଲକ୍ଷେକ ମହୁରୀ ବାଜିବ

ଲକ୍ଷେକ ଟମକ ବାଦ୍ୟ ଆଗେ ବାଜୁଥିବ ।

ନକ୍ଷେକ ଘୁମୁରା ବାଜୁଥିବ ଲକ୍ଷେ ଢୋଲ

ଲକ୍ଷେକ ଦମାଲୁ ବାଜୁଥିବ ଦଲ ଦଲ ।

ଲକ୍ଷେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣବଂଶୀ ଲକ୍ଷେ ବାଜିବ ଘୁମୁରା

ଲକ୍ଷେକ ଡ଼ଣ୍ଡିମ ଲକ୍ଷେ ବାଜିବ ନାଗରା ।

ଯୁଦ୍ଧକୁ ଯାଇଣ ମୋର ମଲେ ଯେତେ ସୈନ୍ୟ

ଲକ୍ଷେକ ପଦ୍ମ ଯାଏ ସେ ହୋଇବେ ଲିଖନ ।

ଏବେ ତ ସୈନ୍ୟ ମୋହର ଛନ୍ତି କେତେ ପୂରି

ଦଶ ଯୂଣ ମାଡ଼ି ଚଳିଯିବେ ବସୁନ୍ଧରୀ ।

ବାଟରେ ଚାଲନ୍ତେ ବଣ ଡ଼ିଙ୍ଗର ଭାଙ୍ଗିବ

ନିଃଶ୍ୱାସର ଘାତେ ବୃକ୍ଷେ ଭଙ୍ଗିଣ ପଡ଼ିବ ।

ବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରେ ନାହାନ୍ତି ସଇନ୍ୟ ଅରଜି

ଥୋକାଏ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଘେନି ଆସିଛନ୍ତି ଯୁଝି ।

ଶତେ ବା ବିଶାଶତେ ସେ ଥିବେ ସିନା ଆସି

ନିପ୍ରୋହି ମାର ତାହାଙ୍କୁ ରଣେ ତୁମ୍ଭେ ପଶି ।

ସୁଲଗ୍ନେ ସେ ବୋଲି ଦେଲା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞା

ଶତ୍ରୁଙ୍କୁ ମାରିଣ ସେ ଯେ ରଖିବେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ।

ଏତେ ବୋଲି ମୁରାସୁର ଚିନ୍ତେ ରହୁବର

ମିଳିଲା ବିଜୟାରଥ ଆସି ତତପର ।

ସୂର୍ଯ୍ୟଜ୍ୟୋତି ପ୍ରାୟେ ଦିଶେ ତାହାର ସ୍ୱରୂପ

ପୃଥିବୀ ଆଲୋକମୟ ପ୍ରକାଶଇ ରୂପ ।

ସ୍ଵର୍ଗଦେବତା ଶସ୍ତ୍ରରେ ମଣ୍ଡଣି ଯେ ହୋଇ

ସଂସାର ଜିଣି ପାରଇ ତହିଁ ଯେ ବସଇ ।

ସ୍ଵର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳକୁ କ୍ଷଣେ ପାରେ ବୁଲି

ତହିଁରେ ବସିଥିଲେ ନ ଲାଗେ ଶତ୍ରୁଜାଲି ।

ଆତଙ୍କକାଳେ ପୁଣି ସେ ରଥେ ବସିଥିଲେ

କେତେବେଳେ ଭୟ ତାକୁ ନ ଲାଗେ ଯୁଝିଲେ ।

ତେଣୁ ସେହି ରଥ ଚିନ୍ତି ବସେ ମୁରଦୈତ୍ୟ

ଦିଗ ବିଜେକାଳେ ବସି ବୁଲଇ ଜଗତ ।

ପଞ୍ଚମ ଖଣ୍ଡରେ ବସି ଯୁଦ୍ଧକୁ ସେ ଗଲା

ଆନନ୍ଦବନ ଟାଳିଣ ସ୍ଵର୍ଗେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଲା ।

ତତ୍କାଳେ ସିଦ୍ଧ କରିଣ ଆସିଲା ବାହାରି

ଏହାର ପ୍ରାୟ ରଥ ନ ମିଳେ ତିନିପୁରୀ ।

ଚିନ୍ତିଲାକ୍ଷଣି ଆସିଣ ମିଳେ ରହୁବର

ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ଶରଣ ମୁଁ ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ।

ବନ୍ଦଇ ଶ୍ରୀ ନରସିଂହ କମଳା ବିଳାସ

ନୃସିଂହ ଗ୍ରନ୍ଥର ପଦ ହେବ ମୋତେ ଦୃଶ୍ୟ ।

ତବ ଆଜ୍ଞା ରୁ ମୁଁ ପାରୁଅଛି ପଦ କରି

ପଦ୍ମକଳ୍ପ ପୁରାଣର ମହିମା ବିସ୍ତାରି ।

ଏ ଗ୍ରନ୍ଥଯାକ ନାରଦ ସବୁ ଶୁଣିବାରୁ

ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନ କରି ବିଧାତା କହେ ପୁରାଣରୁ ।

ନାରଦ ଶୁଣିବା ଅର୍ଥେ ପରୀକ୍ଷିତ ଆଗେ

ପଦେ ନ ଛାଡ଼ି କହନ୍ତି ଶୁକ ଶାସ୍ତ୍ରମାର୍ଗେ ।

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ନୃସିଂହ ଠାକୁର

ମୁରର ସମାନ ଯୁଦ୍ଧ କରିବେ ଅପାର ।

ନୃସିଂହ ପୁରାଣ ଏହା ଷଷ୍ଠଖଣ୍ଡ ବାଣୀ

ଧାତାଙ୍କ ମୁଖୁଁ ନାରଦ ଯାଇଛନ୍ତି ଶୁଣି ।

ପଦ ପଦକେ ଅମୃତ ଅଟେ ଏହୁ ରସ

ଶୁଣେ କର୍ଣ୍ଣପଥେ ଯେହି ବଢ଼େ ତାର ବଂଶ ।

ଏ ସଂସାରେ ଯେତେ ଲୋକ ବିଷ୍ଣୁ ଅଂଶେ ଜାତ

ତାହାଙ୍କୁ ପଣ୍ଡିତେ ବୋଲିଛନ୍ତି ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ।

ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକ ଏକା ପୁରାଣକୁ ଶୁଣେ

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ସେବା କରେ ଅନୁକ୍ଷଣେ ।

ପଦାର୍ଥ ଅର୍ଜିବା ଲୋକ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ନୋହି

ବିଷ୍ଣୁ ଭଜନ ଲୋକକୁ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ କହି ।

ଦେବା ଦୟା ଧର୍ମ ଯାର ଅଛଇ ସଂସାରେ

ସେହି ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ବୋଲି ବୋଲାଏ ଲୋକରେ ।

ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ପ୍ରାଣୀ ଯେଉଁ ଗ୍ରାମ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ

ସେ ଗ୍ରାମ –ଲୋକର ପୁଣ୍ୟ କହି ନ ହୁଅଇ ।

ବୁଝିଲେ ତ ଦ୍ରବ୍ୟଯାକ ବିଷ୍ଣୁ ଭଣ୍ଡାରଟି

ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକ ବ୍ୟୟ କରେ ତାହା ବାଣ୍ଟି ।

ଆସିଲା ବେଳରେ ମାତା ଗର୍ଭୁ ଆସେ ଏକା

ଗଲାବେଳେ ଧରିଯାଏ ବହୁତ ସେ ଟଙ୍କା ।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଭଜୁଥିଲେ ସଙ୍ଗେ ତାହା ନିଏ

ଏଣୁ ତାଙ୍କୁ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ବୋଲି ସର୍ବଦାଏ ।

ମହା ପୁଣ୍ୟଗ୍ରନ୍ଥ ଏହି ନୃସିଂହ ପୁରାଣ

ମୁରାସୁର ଯୁଦ୍ଧ ଏବେ ପରିମାଣି ଶୁଣ ।

ଚାରିଭାଗ କରିଣ ସେ ସୈନ୍ୟ ଦେଲା ବାଣ୍ଟି

ଚଳିଗଲେ ଚାରିସେନା ପୃଥ୍ଵୀଯାକ ଘୋଟି ।

ଲେଖାରେ ଯେ ଚାରିପଦ୍ମ ଜଣଙ୍କର ସୈନ୍ୟ

ଷୋଳପଦ୍ମ ସୈନ୍ୟ ଉଠି ଚଳିଲେ ବହନ ।

ଘୁମୁ ଘୁମୁ ହୋଇ ଆଗେ ବାଜଇ ଘୁମୁରା

ଢ଼ୋଲ ଦମା ଟମକ ଯେ ଶୁଭେ ଆଗେ ତ୍ଵରା ।

ଶଙ୍ଖ ଘିଡ଼ି ଘିଡ଼ି ଦୁଲୁ ଦୁଲୁ ଯେ ଦମାଲୁ

ମେଦିନୀ କମ୍ପୁ ଅଛଇ ଦୈତ୍ୟବଳ ଚାଲୁଁ ।

କନକାବତୀ ନଗରେ ଯେତେ ସ୍ତିରୀ ଥିଲେ

ମୁରାସୁର ଥାଟ ଦେଖି ଚମତ୍କାର ହେଲେ ।

ବୋଇଲେ ଏତେ ସୈନ୍ୟ ଏ ରଖିଥିଲା କାହିଁ

ଗଣ୍ଡମାଳା ପୋକ ପ୍ରାୟ ବାହିରିଲେ ଏହି ।

କେତେ ଅଶ୍ଵ କେତେ ହସ୍ତୀ କେତେ ସୈନ୍ୟଅଛି

କେତେ ଅବା ମରିଛନ୍ତି କେ ତାହା ଗଣିଛି ।

ଭଲା ସେ ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ପକାନ୍ତି ଯେ ମାରି

ଗଲା ଲୋକ ଆସୁନାହିଁ ଗୋଟିଏ ଉବୁରି ।

ବିଷ୍ଣୁ ନୋହିଲେ ଆନ କେ ତୋତେ ସଂହାରନ୍ତା

ଦେବତା ହୋଇଲେ ଦେଖି ଡ଼ରିଣ ପଳାନ୍ତା ।

ମୁର ଦୈତ୍ୟ ପ୍ରାୟ ରାଜା ନାହିଁ କେ ତ୍ରିପୁରେ

ଏଡ଼େହେଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞାବନ୍ତ ହେବ କେ ସଂସାରେ ।

ଆଜିଠାରୁ ଯେତେ ରାଜା ଥିଲେ ପୂର୍ବକାଳେ

ଏଡ଼େ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରି କେ ନାହିଁ ରବିତଳେ ।

ଈଶ୍ଵର ବର ପାଇ ଏ ଏତେ ଭୋଗ କଲା

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବୀର୍ଯ୍ୟରୁ ପୁଣି ଜନ୍ମିଛି ଏ ଭଲା ।

ମନ୍ଦଲଗ୍ନ ସକାଶରୁ ହେଲା ଦୈତ୍ୟବୁଦ୍ଧି

ଦୁଷ୍ଟପଣରୁ ଗଲା ଏ ତିନିପୁର ସାଧି ।

ତଥାପି ଦୁଷ୍ଟଲୋକକୁ ପୃଥ୍ଵୀ ନ ସହଇ

ବୁଦ୍ଧିବଳ ପରାୟ ସେ କାଳେ ଛିଡ଼ିଯାଇ ।

ଲୋକ ଯାହାକୁ ଡ଼ରନ୍ତି ଚିତ୍ତେ ଅନୁକ୍ଷଣେ

ଅକାଳ ଚଡ଼କ ତାକୁ ପଡ଼େ ତତକ୍ଷଣେ ।

ଏ କଥା ଗୋଟିକ ଧ୍ରୁବ ଅଟଇ ପ୍ରମାଣ

ସବୁରି ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟରେ ଲଭେ ମୃତ୍ୟୁ ଜାଣ ।

ବଡ଼ପଣ ପାଇ ଭଲ ମନ୍ଦ ନ ଚିହ୍ନଇ

ବୟସ ମତ୍ତଗର୍ବରେ ପ୍ରାଣୀକି ଦଣ୍ଡଇ ।

ଯାହାକୁ ସଂସାରେ ଡ଼ରୁଥାନ୍ତି ଜନପୁଟ

ତାହାକୁ ନିଶ୍ଚେଁ ପ୍ରମାଦ ପଡ଼ଇ ସଙ୍କଟ ।

ଏହିପରି ନଗ୍ରଲୋକେ ହ୍ଵନ୍ତି କୁହାକୁହି

ବୋଲନ୍ତି ବ୍ୟର୍ଥରେ ମୁର ଯାଏ ଯୁଦ୍ଧପାଇ ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଅଟନ୍ତି ଯେବଣ ଶ୍ରୀହରି

ଦୁଃଖୀ ଲୋକର ଆଗେ ସେ ଶୁଣନ୍ତି ଗୁହାରି ।

ସେ ପ୍ରଭୁ ପୁଣି ଆସିଣ ବଦରିକା ଦେଶେ

ମାନବକୁଳରେ ଜନ୍ମିଛନ୍ତି ଜଗଦୀଶେ

ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦେଖି ଏହୁ ସବୁବେଳେ ନିନ୍ଦି

କେସନେ ମାରିବି ବୋଲି ମରେ ହୋଇ ଧନ୍ଦି ।

ମାନବବିଷ୍ଣୁ ବୋଲିଣ କେବେ ମାନୁନାହିଁ

ଯୁଝୁ ଅଛି ବଳେ ପଶି ବିଷ୍ଣୁ ସଙ୍ଗେ ଯାଇ ।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ତେଡ଼େ ସଙ୍ଗସରି ଭାଇ ମଲା

ପୁତ୍ର ନାତି ସେନା ସୈନ୍ୟ ସବୁ କ୍ଷୟ ଗଲା ।

ସେହି କଥା ଜାଣୁ ଜାଣୁ କି ବୋଲ ଏବେ ଦେଖ

ମୃତ୍ୟକୁ ଯାଉଅଛି ନ ମାନି ପଦ୍ମମୁଖ ।

ବୁଝିଲେ ତ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ତିଳେ ଦୋଷ ନାହିଁ

ଏ ସିନା ସମର କରି ଯାଏ ବଳେ ଧାଇଁ ।

ବୁଝିଲେ ତ ମୁରାସୁର ନୁହଇ ଆୟତ୍ତ

ଦେବତାଙ୍କ ଭିଆଣ ଏ ଅଟେ ପୂର୍ବ ଉକ୍ତ ।

ମରିବା ଲୋକର ପୁଣି ସପ୍ତଦିନଠାରୁ

ସନ୍ନିପାତ ହୋଏ ଜାତ ନିଜ ଶରୀରରୁ ।

ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ହୋଇ ସାତଦିନ ବସେ ମାଡ଼ି

ସେହିଠାରୁ ପ୍ରାଣୀର ଯେ ନାଡ଼ୀ ଯାଏ ଛିଡ଼ି ।

ଏହା କେ ବୁଝିଣ କହି ନ ପାରେ ଭରସି

ମୁରକୁ ସନ୍ନିପାତ ଯେ ଘୋଟେ ଏବେ ଆସି ।

ମଦନାବତୀ ତାହାର କହେ କେତେ ବୋଧି

ଯାଉଅଛି ଯୁଦ୍ଧକୁ ଏ ବିଷ୍ଣୁ ନିନ୍ଦି ନିନ୍ଦି ।

ଏ ଅବା ମରିବ କି ସେ ଅବା ଯିବେ ମରି

ଏହି କଥା ବୁଝିବା ତ କାଲି ତଥ୍ୟକରି ।

ଏହିରୂପେ ନଗ୍ରଲୋକ ହ୍ଵନ୍ତେ କଥାମାନ

କହିଲା ଚାର ଆସିଣ ରାଜା ସନ୍ନିଧାନ ।

ବୋଇଲାକ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ନୃପମଣି

ତୁମ୍ଭର ଆଜ୍ଞାରେ ଥାଟ ଚଳିଲେ ଏକ୍ଷଣି ।

ତିନି ଯୋଜନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗଲେଣି ବାହାରି

ବୀରମୂର୍ତ୍ତି ପ୍ରାୟେ ଚାଲି ଦେଖିଲି ସବୁରି ।

ଏହା ଶୁଣି ମୁରାସୁର କଲା ବଡ଼ ଶ୍ରଦ୍ଧା

ଆପଣେ ସଜ ହୋଇଣ ପିନ୍ଧେ ପାଟ ପିନ୍ଧା ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପୀଢ଼ାରେ ଯାଇଁ ବସେ ମୁରାସୁର

ହୀରାଝରି ପାଗ ଶିରେ ବାନ୍ଧେ ନୃପବର ।

ନବ ରତନ କମରେ ପାତିଆ ସଜାଡ଼ି

ପାଗର ଚାରିପାଶରେ ବାନ୍ଧେ ତାକିୁ ଭିଡ଼ି ।

ହୀରା ନୀଳା ମାଣିକ୍ୟରେ କନକ ପାଖୁଡ଼ି

ଦେହଯାକରେ ଭୂଷଣ ହେଲା ଅଙ୍ଗେ ଭିଡ଼ି ।

ବ୍ରହ୍ମାଜାତିକର ହୀରାରେ କମ ଯେତେ ଥିଲା

ସବୁ ଆଣି ଶରୀରରେ ଭୂଷଣ ହୋଇଲା ।

ଅଭେଦ କବଚ ଆଣି ଖଞ୍ଜି ଦେହଯାକେ

ସେ କମରେ ହୀରା ନୀଳା ମାଣିକ୍ୟ ଝଟକେ ।

କଣ୍ଠତଟେ ପଦ୍ମରାଗ ମାଣିକ୍ୟର ମାଳା

ହସ୍ତରେ ଧରିଣ ତାହା ଭୂଷଣ ହୋଇଲା ।

ଲଲାଟରେ କସ୍ତୁରୀର ତିଳକକୁ ଘେନି

ବାହୁରେ ବାହୁବନ୍ଧକୁ ଖଞ୍ଜେ କରେ ଆଣି ।

ପାଗ ଚାରିପାଶେ ଲମ୍ବେ ମୁକ୍ତା କେରା କେରା

ଅଷ୍ଟରତନେ ମୁକୁଟ ବାନ୍ଧେ କରି ତ୍ଵରା ।

କରରେ ନବରତନ କଙ୍କଣ ଭରିଲା

କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ଡଳ ବେନି ନେଇ ଲମ୍ବାଇଲା ।

ହୃଦୟରେ ହୀରା ପଦ୍ମ ଲମ୍ବାଇଲା ପୁଣି

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଶତେ ଜ୍ୟୋତି ତାର ପରକାଶେ ଠାଣି ।

ବାହୁରେ ବାହୁଟି ଖଞ୍ଜେ ଅଣ୍ଟାରେ ୟେ ସୂତା

ପୟରେ ତୋଡ଼ର ଲାଗି ହେଲା ଜଗଜ୍ଜିତା ।

ସଜ ହୁଅନ୍ତେ ରାଜାର ବାଜେ ଆଗେ ଶଙ୍ଖ

ହୁଳହୁଳି ଶବଦରେ କମ୍ପେ ପୁରଯାକ ।

ଦାଣ୍ଡଯାକେ ପୂର୍ଣ୍ଣକୁମ୍ଭ ସର୍ବଦ୍ଵାରେ ଅଛି

ନକୁଳାଦି ରାଜହଂସ ଶଙ୍ଖଚିଲ ପକ୍ଷୀ ।

ଶ୍ଵେତ ଚାମରମାନ ଯେ ଉଡ଼େ ଚଉକତି

ବିଦ୍ଵଜ୍ଜନମାନେ ଶୁଭ ମଙ୍ଗଳ ବାଞ୍ଛନ୍ତି ।

ଦେବର୍ଚ୍ଚନା ସାରି ରାଜା ବସିଲା ସଭାରେ

ଆଶୀର୍ବାଦ କରି ବିପ୍ରେ ଦ୍ୟନ୍ତି ଅର୍ଘ୍ୟ ଶିରେ ।

ପାଞ୍ଜି ଦେଖି ଜଉତିଷେ କହନ୍ତି ଲଗନ

ଆଗରେ ଶଙ୍ଖ ମହୁରୀ ବାଜେ ଘନ ଘନ ।

ହସି ପୁଣି ମୁରାସୁର ଉଠି ଉଭାହେଲା

ନାସା ଅଗ୍ରକୁ ଚାହିଁଣ ନିଃଶ୍ଵାସ ବାରିଲା ।

ପାଞ୍ଚିଲା ଦୂରକୁ ଗଲେ ଚନ୍ଦ୍ର ହୋଏ ଜୟେ

ଏହି କଥା ମୋତେ କହିଅଛନ୍ତି ଧାତାଏ ।

ନିକଟକୁ ଗଲେ ସୂର୍ଯ୍ୟବେଳେ ହୁଏ ସିଦ୍ଧି

ଏ କଥା ନିଶ୍ଚେଁ ପ୍ରମାଣ ଅଟେ ଯୋଗବିଧି ।

ବାର ଲଗ୍ନ ବୁଝି ପରବାସ କରିଯିବ

ତେବେ ସେ ସଫଳ ହୋଇ ଗୃହକୁ ଆସିବ ।

ଏରୂପେ ମନରେ ପାଞ୍ଚି ରାଜା ମୁରାସୁର

ବିଜୟା ରଥରେ ଯାଇଁ ବସିଲା ତତ୍ପର ।

ଶୂନ୍ୟେ ଦେବଗଣେ ତାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ ଗୁପ୍ତେ

ମୁରର ସମ୍ଭାର ଦେଖି ବିଚାରନ୍ତି ଚିତ୍ତେ ।

ବୋଲନ୍ତି ପୂର୍ବରେ ଯେତେ ଦିଗ୍‌ବଜୟ କଲା

ସେ କି ରୂପରେ ଲେଉଟି ଏବେ ସଜହେଲା ।

ଏହାର ନିମନ୍ତେ ସିନା ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ

ଅବତାର ହେଲେ ଆସି ଭଗବତୀ ଗର୍ଭୁ ।

ଏ ମହା ଦୁଷ୍ଟ ଦୈତ୍ୟକୁ ସଂହାରିବା ପାଇଁ

ବଦ୍ରିକାନଗରେ ପ୍ରଭୁ ଛନ୍ତି ରାଜାହୋଇ ।

ଏହା ସମ୍ଭାର ଦେଖିଣ ହାରିଯିବେ ଯେବେ

ସ୍ଵର୍ଗମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳ ଏ ନ ରଖିବ ତେବେ ।

ବୁଝିଲେ ଅସୁର ବଡ଼ ମାୟାବି ଅଟନ୍ତି

କପଟରେ ଯୁଦ୍ଧକରି ତ୍ରିଜୀବି ନୁହନ୍ତି ।

ବୁଝିଲେ ନୃସିଂହ ମହାପ୍ରଭୁ ସତ୍ୟବ୍ରହ୍ମ

ମୁରାସୁର ନିମନ୍ତେ ସେ ହୋଇଛନ୍ତି ଜନ୍ମ ।

ତାଙ୍କ ଆଗେ କୂଟ କରୁଥାନ୍ତି ଯେତେ ଲୋକ

ସେ କଥା କାଳେ ଜାଣନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ପୁଣ୍ୟଶ୍ଳୋକ ।

ନିଶ୍ଚେଁ ନୃସିଂହଙ୍କ ହାତେ ମରିବଟି ମୁର

ଏ କଥା ବିଧାତା ଲେଖିଅଛନ୍ତି ନିକର ।

ଏହିରୂପେ ମନେ ପାଞ୍ଚି ରହିଲେ ଅମରେ

ମୁରାସୁର କଥା ଶୁଣ ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ।

ଯାଇ ବିଜୟା ରଥରେ ଆପେ ବିଜେ କଲା

ଲକ୍ଷକୋଟି ଅଶ୍ଵ ନେଇ ତହିଁରେ ଯୋଚିଲା ।

ଆଗେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଶଙ୍ଖ ବାଜେ ଅପ୍ରମିତ

ଚଳିଯାଏ ଧୀରେ ଧୀରେ ବିଜୟା ଯେ ରଥ ।

ଗାନ୍ଧାରେ ଗୀତ ଗାଆନ୍ତି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ସ୍ତିରୀ

ଲକ୍ଷେକ ଟମକ ଲକ୍ଷେ ବାଜଇ ମହୁରୀ ।

ଧରିଅଛି ବାମକରେ ଦୃଢ଼େ ବଜ୍ରଧନୁ

ବର ଦେଲାକାଳେ ଦେଇଥିଲେକ କୃଶାନୁ ।

ସେ ଧନୁ ଥିଲେ ହସ୍ତରେ ସୃଷ୍ଟି ପାରେ ଜିଣି

ଦଶଦିଗପାଳ ହାରି ପଳାନ୍ତି ସେକ୍ଷଣି ।

ଦିଗବିଜେ କାଳରେ ସେ ଧନୁ ଧରିଥିଲା

ସପତ ଦ୍ଵୀପ ଜିଣିଣ ଶାକଲ୍ୟକୁ ଗଲା ।

କେଶରୀ ରାଜାଙ୍କ ଲାଖ ବିନ୍ଧିବାର ବେଳେ

ମଦନାବତୀକୁ ଜିଣି ଆଣିଲା ତତ୍କାଳେ ।

ଏହି ଧନୁକୁ ଧରିଣ ଟାଳେ ମେରୁଗିରି

ଶୁକ୍ରମୁନି ଥିବାରୁ ଯେ ରଖିଲେ ନିବାରି ।

ଏହି ଧନୁକୁ ଧରିଣ ସ୍ଵର୍ଗେ ଯୁଝିଗଲା

ଇନ୍ଦ୍ରକୁ ଧରି ଆଣିଣ ବେଡ଼ି ପକାଇଲା ।

ବନ୍ଦିରେ ନେଇ ରଖିଲା ତାଙ୍କୁ ତେରଦିନି

ସେହି ଧନୁ ଧରି ଏବେ ଯାଏ ରଥେ ଘେନି ।

ମୁରାସୁର ଚଳନ୍ତେ ଯେ କମ୍ପେ ପୃଥ୍ଵୀଦେବୀ

ଦଲଦଲ ହୋଇ ହାତେ ପଶିଯାଏ ଭୁବି ।

ନଟ ଭାଟ କଏବାର ଗଲେ ଆଗେ ଚାଲି

ଉତ୍ତରକୁ ମୁଖକରି ଚାଲେ ରଥ ପେଲି ।

ରଥର ଗର୍ଜନ ଶୁଣି କମ୍ପନ୍ତି ତ୍ରିଦଶ

ଘିଡ଼ିଘିଡ଼ି ଘୁମୁଘୁମୁ ବାଜେ ବାଦ୍ୟ ଘୋଷ ।

ମାଳା ଶ୍ରୀରାଗେ ମହୁରୀ ବାଜେ ଆଗେ ପଛେ

ଥାଟ ଚାଲନ୍ତେଣ ତେଣୁ ଉଡ଼େ ସ୍ଵର୍ଗ ମଞ୍ଚେ ।

ସହସ୍ରେକ ପନ୍ତି ହୋଇ ବାଜେ ବାଦ୍ୟଧାଡ଼ି

ଶୁଭେ ନିର୍ଘାତ ପରାୟ ଯେହ୍ନେ ଘଡ଼ଘଡ଼ି ।

ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି ପନ୍ତି ପନ୍ତି ଦଲଦଲ ହୋଇ

ବାଜଇ ଯେ ନାନାବାଦ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ଚମକଇ ।

କନକାବତୀରେ ଏକାଦଶ କୋଡ଼ି ଦାଣ୍ଡ

ବାଇଶି କୋଡ଼ି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବସେ ସାହି ମୁଣ୍ଡ ।

ବିଶାଶଏ ଯୋଜନ ସେ ଅଟଇ କଟକ

ଦାଣ୍ଡେ ଚାଲନ୍ତି ଏଗାର କୋଟି ଥାଟଯାକ ।

ରାଜାର ବିଜୟ ଦେଖି ନଗରର ସ୍ତିରୀ

ଦିଅନ୍ତି ହୁଳୁହୁଳି ସେ ଆଗରେ ଉଭାରି ।

ଲକ୍ଷେକ ବୀର କାହାଳି ଶୁଭେ ଘନଘନ

ଉତ୍ତର ଦ୍ଵାରେ ବାହାର ହୋଇଲା ରାଜନ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ବାଣୀ ଶୁଣ ହେ ନାରଦ

ଶୂନ୍ୟରେ ଥାଇଣ ତାହା ଦେଖି ଦେବବୃନ୍ଦ ।

ମୁରାସୁର ସୈନ୍ୟ ଦେଖି ତ୍ରସ୍ତ ବଡ଼ ହେଲେ

ସ୍ଵର୍ଗପୁରକୁ ବୋଲିଣ ତତ୍କାଳେ ଧାଇଁଲେ ।

ସୁଧମ୍ମୀ ସଭାରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ଦେଖିଲେ ଯେ ବସିଛନ୍ତି ସକଳ ତ୍ରିଦଶ ।

ସଦାଶିବ ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ଦଶଦିଗପାଳ

ପାଞ୍ଚନ୍ତି ମୁର ମାରିବେ ନିଶ୍ଚେଁ ଆଦିମୂଳ ।

ସତର ଲକ୍ଷ ପୁତ୍ର ଯେ ନବଲକ୍ଷ ନାତି

ଦାରୁଣ ଭାଇ ପ୍ରଭୃତି ସର୍ବ ସେନାପତି ।

ଆଜକୁ ଲକ୍ଷେକ ପଦ୍ମ ମଲେ ସୈନ୍ୟ ତାର

ଏକାହୋଇ ରହି ଏବେ ଅଛି ମୁରାସୁର ।

ସେ ମଲେ ପୃଥ୍ଵୀ କଳଙ୍କ ଛାଡ଼ିଯିବ ଏବେ

ଏମନ୍ତେ ସେ ବୋଲାବୋଲି ହ୍ଵନ୍ତେ ବସି ସର୍ବେ ।

ଶୂନ୍ୟେ ଦେବବୃନ୍ଦ ଖସି ବାର୍ତ୍ତାଦେଲେ ଆସି

ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ସଭାରେ ଶୁଣ ସର୍ବେ ବସି ।

ମୁରାସୁର ଥାଟ ଏବେ ବାହେ ବଦ୍ରିକାକୁ

ଆଜ ରଜନୀ ପାହିଲେ ବେଢ଼ିବ ଗଡ଼କୁ ।

ଚାରିଭାଗ କରିଣ ଯେ ସୈନ୍ୟ ଦେଲା କାଢ଼ି

ପଛରେ ଆସେ ବିଜୟା ରଥପରେ ଚଢ଼ି ।

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଇଲେକ ତେବେ ଶୁଣ ବୃନ୍ଦାରକେ

ମୁରର ଥାଟ ଯେତେକ ଥିଲେ ନଗ୍ରଯାକେ ।

ପୁତ୍ର ନାତି ସେନାପତି ଭାଇଆଦି ଯେତେ

ସବୁଙ୍କୁ ତ ମାରି ପ୍ରଭୁ ଥିଲେ ଅସ୍ତ୍ରଘାତେ ।

ଏକା ଅଛି ମୁର ବୋଲି ଆମ୍ଭେ ଜାଣିଥିଲୁ

ତୁମ୍ଭ ମୁଖୁଁ ଶୁଣିଲାରୁ ତ୍ରସ୍ତ ଆମ୍ଭେ ହେଲୁ ।

କେତେ ସୈନ୍ୟ ଧରି ଆସୁଛନ୍ତିଲ ଏବେ କହ

ବୃନ୍ଦାରକେ ବୋଇଲେ ଯେ ଶୁଣ ହରିହୟ ।

ତିନି ଯୋଜନ ଓସାରେ ଅଛନ୍ତି ଅସୁରେ

ଷୋଳପଦ୍ମ ଗଜ ଚାଲୁଛନ୍ତି ସମ୍ଭ୍ରମରେ ।

ଷୋଳପଦ୍ମ ଅଶ୍ଵ ଅଛି ଷୋଳପଦ୍ମ ସୈନ୍ୟ

ଚାରିଭାଗ ହୋଇ ଆସୁଛନ୍ତି ପୃଥ୍ଵୀରେଣ ।

ମୁରସୁର ସଙ୍ଗେ ଛନ୍ତି ବାଇଶୀ କ୍ଷଉଣୀ

ରହିବେ ବୁଡ଼ି ଜଗିଣ ବଦ୍ରିକାରେ ପୁଣି ।

ଆଜରାତ୍ରେ ଚାରିଦ୍ଵାରେ ଜଗି ବସିଥିବେ

ପାହାନ୍ତି ବେଳେ କବାଟ ଫିଟିଲେ ପଶିବେ ।

ଏରୂପେ ବିଚାରି ଆସୁଅଛି ମୁରାସୁର

ଶ୍ରୀନୃସିଂହଙ୍କୁ ଏ କଥା ନାହିଁଟି ଗୋଚର ।

ଏରୂପେ କହି ସଭାରେ ଗଲେ ବୃନ୍ଦାରକେ

ବାସବ ଜଣାଇଲେ ଯେ ଶୁଣ ବିଶ୍ଵସକେ ।

ନୃସିଂହ ଛାମୁକୁ ଯାଇ ବାର୍ତ୍ତା ବେଗେ କର

ଶୀଘ୍ର ଚାଲିଯିବା ଲୋକ ପେଷିବା ତତ୍ପର ।

ଶୁଣିକରି ବେଦବ୍ରହ୍ମା ନାରଦଙ୍କୁ ରାଇ

ବୋଇଲେକ ନୃସିଂହଙ୍କୁ ଜଣା ତୁମ୍ଭେ ଯାଇଁ ।

ଯୁଦ୍ଧେ ମୁରାସୁର ଆସୁଛନ୍ତି ଯେତେ ମାର୍ଗେ

ତାହା ଏବେ ଶୁଣାଇଣ ଆସ ଏହିଲାଗେ ।

ଶୁଣିଣ ନାରଦ ମନ ପବନରେ ବସି

ବଦରିକାପୁରେ ଯାଇ ମିଳିଲେ ମହର୍ଷି ।

ନାରଦ ମୁନିଙ୍କୁ ଦେଖି ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ସ୍ଵାମୀ

ଆସନେ ବସାଇ ପୂଜା କଲେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ଶୁଣ ଆଦିମୂଳ

କଥାହୋଇ ବସିବାକୁ ନାହିଁ ଆଉ କାଳ ।

ଆଜ ରାତ୍ରଅର୍ଦ୍ଧୁ ଦେବ କବାଟ କିଳିବେ

କବାଟ ଫିଟିଲେ ସୈନ୍ୟ ଗଡ଼େ ପଶିଯିବେ ।

ଚାରିଦ୍ଵାରେ ବୁଡ଼ା ପଡ଼ି ଜଗି ରହିଥିବେ

ଅର୍ଗଳି ଫିଟିଲେ ସର୍ବେ ଧସାଇ ପଶିବେ ।

ଏଥକୁ କି ତାତପର୍ଯ୍ୟ କର ନାରାୟଣ

ଦଇତେ ବଡ଼ ମାୟାବୀ ଅଟନ୍ତି ହେ ପୁଣ ।

ନୃସିଂହବୋଇଲେ କେତେ ଆଣିଛି ସେ ସୈନ୍ୟ

ଏହି କଥା ଗୋଚର କି ଅଛିଲ ତପୋଧନ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଆଗରେ

କହୁଥିଲେ ବୃନ୍ଦାରକେ ଶୁଣିଛୁ ସଭାରେ ।

ଷୋଳପଦ୍ମ ଯାଏ ଅଶ୍ଵ ଷୋଳପଦ୍ମ ଗଜ

ଷୋଳପଦ୍ମ ସୈନ୍ୟ ଚାରି ସେନାପତି ସଜ ।

ଆବର ତ ମୁରାସୁର ମହାଗର୍ବ ବହି

ପଛେ ରଥ ଚଢ଼ି ଆସୁଅଛି ସୈନ୍ୟ ବାହି ।

ବାଇଶି କ୍ଷଉଣୀ ତାର ଛନ୍ତି ସୈନ୍ୟ ଥାଟ

ବନ୍ଧାଇଛି ସର୍ବ ଶିରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୁକୁଟ ।

ଶୁଣକରି ନାରାୟଣ ଅଳ୍ପ ମନେ ହସି

ବୋଇଲେ ଦୟା କରିବେ ପ୍ରଭୁ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ଆପଣ ତ କେତେ ଶ୍ରମେ କହିଲଟି ମୋତେ

ତୁମ୍ଭ ପ୍ରାୟ ଉପକାରୀ ନାହିଁ କେ ଜଗତେ ।

ପରହିତେ ଥିବା ଲୋକେ ନିଶ୍ଚେଁ ନାରାୟଣ

ତାଠାରୁ ବଡ଼ ହୋଇ କେ ନାହିଁ ସଂସାରେଣ ।

ପରୋପକାରୀ ହୋଇଣ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଯେ ଛନ୍ତି

ବରଷକେ ଲକ୍ଷେ ଗଙ୍ଗାସ୍ନାନ ଫଳ ପାନ୍ତି ।

ପର ଉପକାରୀକୁଟି ବୋଲି ମହାଜନ

ଆପଣ ତ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ବୁଝିଲେ ବ୍ରହ୍ମଣ୍ୟ ।

ପରହିତେ ଆସି କହିଗଲେ କେତେ ଶ୍ରମୀ

ମାରିବି ଦୈତ୍ୟ ବୋଲିଣ କହି ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ନାରଦଙ୍କୁ ବୋଇଲେକ ଏବେ ବିଜେକର

ଆମ୍ଭର ବିଚାର ଆମ୍ଭେ କରିବା ଏଥର ।

ଶୁଣି ନାରଦ ଗୋସାଇଁ ହେଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ବାଣୀ କହିବାକୁ ଶୁଣ ।

ନୃସିଂହ ତ ସଭାକରି ବିଜେ କରିଥିଲେ

ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ଘେନିଣ ସୁଜାଣର ତୁଲେ ।

କର୍ଣ୍ଣାଟେଶ୍ଵର ରାଜନ ଗରୁଡ଼ ଆବର

ସଖାଗଣ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ବିଜେ ଚକ୍ରଧର ।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚାହିଁଣ ଯେ କହନ୍ତି ତିଆରି

ବୋଲନ୍ତି ମୁରଅସୁର ଆସେ ଯୁଦ୍ଧକରି ।

ଆମ୍ଭ ରାଜ୍ୟର ନିକଟେ ହେଲେଣି ଏକ୍ଷଣି

ଆଜ ରାତ୍ରେ ନଗରକୁ ବେଢ଼ିବ ସେ ପୁଣି ।

ଏଥକୁ ତାତପର୍ଯ୍ୟରେ ସର୍ବେ ରହିଥିବ

ଗଡ଼ ବାହାରେ କାହାକୁ ଦେଖା ଯେ ନ ଦେବ ।

ଲୁଚି ଲୁଚି ଆସି ପଶିଯିବେ ଗଡ଼େ ପୁଣି

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ତାର ଭାଙ୍ଗିବ ପାଞ୍ଚୁଣି ।

ଯେଝା ଇଚ୍ଛାରେ ଆମ୍ଭେ ଯେ କରିବା ସମର

ଏଥକୁ କହ କାର କି ଅଛଇ ବିଚାର ।

ଷୋଳପଦ୍ମ ଯାଏ ସୈନ୍ୟ ଦେଇଛି ସେ ପେଷି

ତହିଁରେ ଯେ ମୁରାସୁର ଆସେ ରଣେ ଧ୍ଵଂସି ।

ଷୋଳପଦ୍ମ ଯାଏ ଅଶ୍ଵ ଷୋଳପଦ୍ମ ଗଜ

ଆବର ବାଇଶୀକ୍ଷୌଣୀ ଅଛନ୍ତି ଦନୁଜ ।

କିରୂପେ ତାହାଙ୍କୁ କହ ମାରିଦେବା ପୋଛି

ତୁମ୍ଭ ଚାରିଜଣ ହେତୁ ମହତ ମୋ ଅଛି ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭ ଶ୍ରୀ ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ

ଆମଅଭେ ଚାରିହେଁ ପଶିଣ ମାରିବୁଟି ରଣେ ।

କର୍ଣ୍ଣାଟେଶ୍ଵର ବୋଇଲେ ଏ କଥା ପ୍ରମାଣ

ମୋର ଭାଗେ ଚାରିପଦ୍ମ ରହିଲେ ସଇନ୍ୟ ।

ଶେଷଦେବ ବୋଇଲେ ମୁଁ କେତେକ ମାରିବି

ଏତେ ଏତେ ବୋଲି କେହ୍ନେ ଗଣନାକରିବି ।

ଖଗେଶ୍ଵର ବୋଇଲେକ ଶୁମ ମହାପ୍ରଭୁ

ତୁମ୍ଭ ଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣରେ ମାରିବି ମୁଁ ସବୁ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ମୋର ଅବତାର ଯାକୁ

ତୋର ଘେନି ମୁହିଁ ହେଲେ ନମାନେ ଦୈତ୍ୟକୁ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଲେ ମୋ ଆଗେ ପଡ଼ିବେଟି ଯେତେ

ତୁମ୍ଭର କୃପାରୁ ମୁହିଁ ମାରି ପାଦଘାତେ ।

ଚଞ୍ଚୁ ମାରି ପାଦେ କରିଦେବି ବେନିଫାଳ

ଖଗରେ ଉଡାଇ ଫିଙ୍ଗିଦେବି ସିନ୍ଧୁ ଜଳ ।

ଶତେପଦ୍ମଯାଏ ମାଡ଼ି ଆସିଲେ ଦଇତ୍ୟେ

ଦିନକ ମଧ୍ୟେ ଦେଖାଇ ଦେବି ଜନ୍ତୁନାଥେ ।

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହ ସ୍ଵାମୀ କଲେ ବଡ଼ ଶ୍ରଦ୍ଧା

ବୋଇଲେ ଏ ଅବତାରେ ତୁହି ମୋର ଗଦା ।

ଗଦାରେ ମନ୍ଥିଲେ ଜାଣ ସର୍ବେ ହ୍ଵନ୍ତି ଧୂଳି

ନୃସିଂହ ଅବତାରେ ତୁ ଅଟୁ ମହାବଳୀ ।

ଏହିଠାରୁ ଯେତେ କ୍ଷତ୍ରି ସଂସାରେ ଜନ୍ମିବେ

ତୋ ବଳିଷ୍ଠପଣକୁ ସେ ଅଧେ ଉଣାହେବେ ।

ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ଆବର ଦ୍ଵାପର ଯୁଗଯାଏ

ତୋର ସମାନ ବଳି କେ ନୋହିବେ ଗୋଟିଏ ।

ମୋହର ଦେହରେ ବଳ ଯେତେ ରହିଅଛି

ତହିଁ ସମାନେ ଜଣେ ତୁ ଅଟୁ ମୋର ପକ୍ଷୀ ।

ଅନନ୍ତକୋଟିବଳ ଯେ ପ୍ରକାଶେ ମୋ ଦେହେ

ସେ ବଳ ମୋତେ ଦେଇଣ ଅଛନ୍ତି ଧାତାଏ ।

ଏହା ଶୁଣି ଖଗବର ମନେ ମନେ ହସି

ବୋଇଲା ମୋହର ବଳ ତୁମ୍ଭେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ।

ଦାଣ୍ଡକୁ ଦିଶଇ ହେଲେ ପକ୍ଷୀଗୋଟି ମୁହିଁ

ମୋ ଚଞ୍ଚୁ ଘାତ କାହାକୁ ଜଣା କେବେ ନୋହି ।

ତୁମ୍ଭର ଆଜ୍ଞାରେ ମୁହିଁ ସସ୍ର ପଦ୍ମ ଦୈତ୍ୟ

ଘଡ଼ିକ ଭିତରେ କରିପାରେ ଚୂର୍ଣ୍ଣଭୂତ ।

ଶୁଣି ମହାପ୍ରଭୁ ବଡ଼ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ

ଏଥୁଅନ୍ତେ ବାଣୀ ଶୁଣ କହୁଥାଇ ଭଲେ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ମହାପ୍ରଭୁ ମନେ ବିଚାରିଲେ

ଦୈତ୍ୟଙ୍କୁ ଦ୍ଵିଗୁଣ ଦିଶୁ ଆମ୍ଭ ସୈନ୍ୟ ଭଲେ ।

ଦେଖିବା ଗଡ଼େ ଆମ୍ଭର କିରୂପେ ପଶିବ

ଆମ୍ଭର ସୈନ୍ୟ ଦେଖି ସେ ଆସି ନ ପାରିବ ।

ଏତେ ପାଞ୍ଚିଣ ନୃସିଂହ ହେଲେ ବିଶ୍ଵମୂର୍ତ୍ତି

କରିଲେ ବତିଶପଦ୍ମ ନୃସିଂହ ଉତ୍ପତ୍ତି ।

ଜଣ ଜଣକରେ ମେରୁ ପାରନ୍ତି ସେ ଟାଳି

ନୃସିଂହ ଆଜ୍ଞାରେ ଏକୁ ଏକ ମହାବଳୀ ।

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗୁ ନୃସିଂହଗଣ ହୁଅନ୍ତେ ଯେ ଜାତ

ତାହାଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞାଦେଲେକ ଲକ୍ଷ୍ମୀଦେବୀ କାନ୍ତ ।

ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭ ଗଡ଼କୁ ଯୁଣେ ଛାଡ଼ି ରହ

ଚାରିପାଶେ ରହି ଦଇତ୍ୟଙ୍କୁ ଦେଖାଦିଅ ।

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହଗଣ ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ

ଗଡ଼ ଚାରିକୋଣେ ବେଢ଼ି ରହିଲେ ତକ୍ଷଣେ ।

ବାବଲ ପାଶୁପତ ଯେ ଅକ୍ଷୟ ତୁଣିର

ଧରିବାରୁ ଶୋଭାପାଇ ସମସ୍ତଙ୍କ କର ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଜ୍ୟୋତି ପରାୟ ଦିଶେ ସର୍ବ ଦେହ

ଅଗ୍ନି ଅର୍କ ପରାୟେକ ଦିଶେ କାନ୍ତିମୟ ।

ଗୁରୁ ଶୁକ୍ର ଉଦେ ପ୍ରାୟ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ବିରାଜଇ

ତଡ଼ିତ ଜ୍ୟୋତି ପରାୟ ଦିଶେ ସବୁ ଦେହୀ ।

ଶାନ୍ତିକି ଅଟନ୍ତି ଯେହୁ ସର୍ବେ ଗଙ୍ଗାଜଳ

କୋମଳ ବଚନେ କିବା ନିଜେ ଆଦିମୂଳ ।

ତୀକ୍ଷ୍ଣପଣକୁ ଅଟନ୍ତି କିବା କାଳରାହୁ

ଏରୂପେ ନୃସିଂହଗଣ ଜନ୍ମ ବିଷ୍ଣୂ ଦେହୁଁ ।

ଶ୍ରୀନୃସିଂହଗଣ ପାଦେ ନିତ୍ୟ ମୋର ସେବା

ବିପ୍ର ଶ୍ରୀ ପୀତାମ୍ବରକୁ ସଂସାରୁ ତାରିବା ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି ନାରଦ ମହର୍ଷି

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ପାଦରେ ନମି ବିନୟରେ ଭାଷି ।

ବୋଲନ୍ତି ଯେ ସାବଧାନେ ଶୁଣ ପିତାମହ

ନୃସିଂହଗଣ ନାମ କିରୂପେ ହେଲା କହ ।

ଏତେକ ନୃସିଂହଗଣ କଲେ ପ୍ରଭୁ ଜାତ

ସଭାରେ ଶୁଣିଣ ଆମ୍ଭେ ହେବୁ ସର୍ବେ ମୁକ୍ତ ।

ଗୋଟିଏ ନାମ ଶୁଣିଲେ କୋଟି ପାପ ଯିବ

ଶୁଣିଥିଲେ ତୁମ୍ଭ ମୁଖୁଁ ଭ୍ରାନ୍ତି ନ ରହିବ ।

ତାହା ଶୁଣିଣ ବିଧାତା ବୋଇଲେ ଉତ୍ତମ

କହିବା ଥୋକେ ନୃସିଂହଗଣଙ୍କର ନାମ ।

ଅଭୟ ନରସିଂହ ଯେ ସଭୟ ନୃସିଂହ

ଗୋହଂସ ନରସିଂହ ଯେ ଉଗ୍ର ନରସିଂହ ।

ଭଦ୍ର ନରସିଂହ ଆଉ ବୀର ନରସିଂହ

ବିକରାଳ ନରସିଂହ ବିକଟ ନୃସିଂହ ।

କୁରାଳ ନରସିଂହ ଯେ ବିରାଳ ନୃସିଂହ

ବିହଡ଼ ନୃସିଂହ ପୁଣି ଭୀଷଣ ନୃସିଂହ ।

ଭଇରବ ନରସିଂହ ବରାହ ନୃସିଂହ

ବୀର ବେତାଳ ନୃସିଂହ ବିକଳ ନୃସିଂହ ।

କରାଳ ନରସିଂହ ଯେ ନିରାଳ ନୃସିଂହ

ବିଦାରଣ ନରସିଂହ ଦାରୁଣ ନୃସିଂହ ।

ଭୀଷଣ ନୃସିଂହ ମହାରଶ୍ମି ନରସିଂହ

ଶାନ୍ତି ନରସିଂହ ଆଉ ଭଦ୍ର ନରସିଂହ ।

ସୁହୃଦ ନୃସିଂହ ପୁଣି ସୁଭଟ ନୃସିଂହ

ଅଜଟ ନରସିଂହ ଯେ ଉଦ୍ ଘଟ ନୃସିଂହ ।

ସୁଘୋଟ ନୃସିଂହ ଆଉ ଅଘୋର ନୃସିଂହ

ସୁଭଦ୍ର ନୃସିଂହ ପୁଣି ବିଜୟ ନୃସିଂହ ।

ଅଜୟ ନରସିଂହ ଶ୍ରୀସିଦ୍ଧ ନରସିଂହ

ସାଧୁ ନରସିଂହ ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀ ନରସିଂହ ।

ଅହତ ନରସିଂହ ଯେ ପରମ ନୃସିଂହ

ଯତୋ ଯତୋ ଯାମି ତତୋ ତତୋ ନରସିଂହ ।

ନମସ୍ତେ ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ପୂର୍ଣ୍ଣ ନରସିଂହ

ନମସ୍ତେ ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ରୁଦ୍ର ନରସିଂହ ।

ନମୋ ନମୋ ଭୀଷଣ ହେ ଭଦ୍ର ନରସିଂହ

ନମୋ ନମସ୍ତେ କାଳାଗ୍ନି ରୁଦ୍ର ନରସିଂହ ।

ନମୋ ନମୋ ହେ ଜ୍ଵଳନନେତ୍ର ନରସିଂହ

ନମୋ ନମୋ ବୃହି ତତ୍ତ୍ଵଭୂତ ନରସିଂହ ।

ନମୋ ନମୋ ନିର୍ଜିତ ଶ୍ରୀବାଳ ନରସିଂହ

ନମୋ ନମୋ କଳ୍ପିତ ହେ କାଳ ନରସିଂହ ।

ନମୋ ନମସ୍ତେ କାମଦ କାଳ ଶ୍ରୀ ନୃସିଂହ

ନମୋ ନମସ୍ତେ କାଳାଗ୍ନି ରୁଦ୍ର ନରସିଂହ ।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ଜୟ ନରସିଂହ ଭୂପ

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ଜୟ ନରସିଂହ ରୂପ ।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ରତ୍ନ ନରସିଂହ ରୂପ

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ନରସିଂହ ବିଶ୍ଵଭୂପ ।

ନମୋ ନମସ୍ତେ ଭୀଷଣ ନରସିଂହ ରୂପ

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ନରସିଂହ କାଳରୂପ ।

ଶୁଣ ହେ ବାବୁ ନାରଦ ବିଧାତା କହନ୍ତି

ଏରୂପେ ନୃସିଂହଗଣ ହେଲେ ଉତପତ୍ତି ।

ଏହାଙ୍କୁ ଯେ ପ୍ରାଣୀ ସଦା ସ୍ମରଣ କରିବେ

ଧର୍ମାର୍ଥ କାମ ମୋକ୍ଷକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଲଭିବେ ।

ଯଶ ଶିରୀ ଆୟୁଶ ଯେ ବଢ଼ିବ ତାହାର

ମନୋବାଞ୍ଛା ସିଦ୍ଧଫଳ ଲଭିବ ସେ ନର ।

ଇହ ଲୋକରେ ଭକତି ଅନ୍ତେ ମୋକ୍ଷଗତି

ଦେବଙ୍ଗ ସଙ୍ଗରେ ବସି ଭୁଞ୍ଜିବ ବିଭୂତି ।

ଗ୍ରହଙ୍କ ଗରିଷ୍ଠ ପୀଡ଼ା ନ ଲାଗିବ କାୟ

ଜଳ ସ୍ଥଳ ଅନଳରେ ହୋଇବ ନିର୍ଭୟ ।

ପିଶାଚ ଡାକିନୀ ଭୂତ ପ୍ରେତ ଦୁଷ୍ଟଗଣ

ନୃସିଂହ ସ୍ମରଣେ ହୋଏ ସର୍ବ ନିବାରଣ ।

ଯେତେକ ନୃସିଂହ ନରସିଂହ କଲେ ଜାତ

ଯେବଣ ନର ଏହାକୁ ପଢ଼ିବେ ସତତ ।

ଏ ଭବସାଗରୁ ସେହି ହେବ ନିଶ୍ଚେଁ ପାର

ପଦ୍ମ ପତ୍ରେ ପଡ଼ି ଯେହ୍ନେ ନ ଲାଗଇ ନୀର ।

ଶସ୍ତ୍ରରେ ଅଭେଦ୍ୟ ହୋଏ ଯୁଦ୍ଧେ କରେ ଜୟ

ଘୋର ବିପଦେ ତାହାକୁ ନୃସିଂହ ସହାୟ ।

ନୃସିଂହ ସୁମରିଲେ ଯେ ଖଣ୍ଡେ ନାନା ଦୋଷ

ଚୌର ବ୍ୟାଘ୍ର ସର୍ପାଘାତ ସର୍ବ ହୋଏ ଧ୍ଵଂସ ।

ଅପୁତ୍ର ପୁତ୍ରବନ୍ତ ଯେ ଦୁଃଖୀ ଧନୀ ହୋଇ

ତ୍ରିସନ୍ଧ୍ୟାରେ ସୁମରିଲେ ସର୍ବ ରିଷ୍ଟ ଯାଇ ।

କେବଳ ଭକ୍ତିଭାବରେ ଭଜିବ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ

ହୃଦୟରେ ଧ୍ୟାନକରି ଚିନ୍ତିବ ତାହାଙ୍କୁ ।

ସମତା ବୁଦ୍ଧିରେ ସର୍ବ ଜୀବଠାରେ ଦୟା

ସତ୍ୟେ ରହିଥିବ ସଦା ହୋଇଣ ନିର୍ମାୟା ।

ଶୁଚିମନ୍ତ ହୋଇ ଭଜୁଥିବ ଶୁଦ୍ଧଚିତ୍ତେ

ମନୋବାଞ୍ଛା ଫଳ ତାକୁ ହେବ ପରାପତେ ।

ବଜ୍ରଠାରୁ ଆଣ୍ଟ ଜାଣ ହେବ ତାର କାୟେ

ଗ୍ରହରୋଗ ନ ପୀଡ଼ିବ ଥିବ ସର୍ବଦାୟେ ।

ସଲିଳରେ ନ ବୁଡ଼ିବ ଖଡ୍ ଗେ ନ ଛାଡ଼ିବ

ପବନେ ନ ଉଡ଼ିବ ଅଗ୍ନିରେ ନ ପୋଡ଼ିବ ।

ଧନ ଜନ ପରମାୟୁ ବୃଦ୍ଧି ହେବ ତାର

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଶରଣ ମୁଁ ବିପ୍ର ପୀତାମ୍ବର ।

ବର୍ଣ୍ଣରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ମୁହିଁ ଅଟେ ସଦା ମୁର୍ଖ

ଜଣାଇଲି ନୃସିଂହଙ୍କୁ ବସି ପଞ୍ଚପକ୍ଷ ।

ଭଜିଲି ଅହୋରାତ୍ରରେ ନିମିଷେ ନ ଛାଡ଼ି

ବହଇ ଯେତେ ନିଃଶ୍ଵାସ ତେତେ ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ି ।

ଏକୋଇଶ ସହସ୍ର ଛତିଶ ଭଜେ ନିତି

ଏତେମତେ ଦୟାକଲେ ନରସିଂହ ମୂର୍ତ୍ତି ।

ତେଣୁ ଏହି ପଦ ଛନ୍ଦି ବାନ୍ଧେ ପୁରାଣରୁ

ନୃସିଂହଗଣଙ୍କ ନାମ ଲେଖିଲି ଦୟାରୁ ।

ଏବେ ମୁରର ସମର ଲେଖେ ପଦବନ୍ଧେ

କହନ୍ତି ଶ୍ରୀ ବେଦବର ଶୁଣ ହେ ନାରଦେ ।

ଏଥିଉତ୍ତାରେ ଦଇତ୍ୟ ଆସି କୋଟି କୋଟି

ଦେଖିଲେ ନୃସିଂହଗଣ ଛନ୍ତି ପୃଥ୍ଵୀ ଘୋଟି ।

ଦୈତ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦିଶନ୍ତି ଦୁଇଗୁଣ ହୋଇ

ଗଡ଼ର ବାହାରେ ପୁରିଛନ୍ତି ସର୍ବେ ରହି ।

ଅଷ୍ଟରତ୍ନେ ବେଶ ହୋଇ ନରସିଂହ ଜାଣ

ଆଗେ କୋଟି କୋଟି ଉଡ଼େ ବୀରନେତମାନ ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଅଳଙ୍କାର ସେ ହୋଇଛନ୍ତି ଖଞ୍ଜି

ହୀରା ନୀଳା ମାଣିକ୍ୟ ଯେ ମୁକ୍ତା ପୁଞ୍ଜି ପୁଞ୍ଜି ।

ଦିଶନ୍ତି ସୁବର୍ଣ୍ଣମୟ ନରସିଂହ ବୀରେ

ନୃସିଂହଗଣ ବେଶ କେ ମୁଖେ କହିପାରେ ।

ଛତ୍ର ତରାସ ଚାମର ସବ୍ରେ ଧରିଛନ୍ତି

ଅସୁର ଥାଟେ ସେ ଦୁଇଗୁଣ ଶୋଭାପାନ୍ତି ।

ରଙ୍ଗ ଶ୍ଵେତ କଳାବର୍ଣ୍ଣେ ଉଡ଼ଇ ଚିରାଳ

ସମୁଦ୍ର ଉଲ୍ଲୋଳ ପ୍ରାୟ ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ବଳ ।

ନୃସିଂହ ଗଣଙ୍କ ବେଶ ଦେଖି ଜଗତ୍ ସ୍ଵାମୀ

ଆପଣେ ସେ ବୀରବେଶ ହେଲେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ସ୍ନାନ ଶୁଚି ହୋଇ କର୍ପୁରର ଗୁଣ୍ଡି ଆଣି

ଶରୀରଯାକରେ ବୋଳି ହ୍ଵନ୍ତି ଚକ୍ରପାଣି ।

ଲବଙ୍ଗ କର୍ପୂର ଜାଇଫଳ ଯାକି ତଳେ

କର୍ଣ୍ଣରେ ହୀରାକୁଣ୍ଡଳ ଲମ୍ବାଇ ସୁଢ଼ଳେ ।

ଦେହଯାକ ଅଳଙ୍କାରେ ହୋଇଲେ ଭୂଷଣ

ନାନାଦି କୁସୁମ ଆଣି ମଣ୍ଡିଲେ ଶିରେଣ ।

ଶ୍ଵେତପଦ୍ମ ମାଳା ପୁଣି ଗଳାରେ ଲମ୍ବାଇ

ଅଙ୍ଗେ ଖଞ୍ଜିଲେ ଦୟଣା ପଞ୍ଚମାଳା ନେଇ ।

ଅଣାଇଁ କୃଷ୍ଣ ତୁଳସୀ କୋମଳ ମଞ୍ଜରୀ

ସପ୍ତସରି କରି ହୃଦେ ଲମ୍ବାଇଲେ ହରି ।

ଆବର ପାଞ୍ଚମାଳା ସେ କଣ୍ଠରେ ଲମ୍ବାଇ

ଲଲାଟେ କସ୍ତୁରୀଚିତା ଘେନି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

କସ୍ତୁରୀରେ ଦିଶନ୍ତି ସେ ପୁଣି ଶୋଭାକାର

ମହା ଶାନ୍ତମୁର୍ତ୍ତ ପ୍ରଭୁ ନୃସିଂହାବତାର ।

ମଧୁର କୋମଳବାଣୀ ପ୍ରକାଶଇ ମୁଖ

ଯାବତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ସେ ହରନ୍ତି ଯେ ଦୁଃଖ ।

ବିଧାତାଯେ ଧନୁର୍ବିଦ୍ୟା ଯେତେଥିଲେ ଦେଇ

ଅକ୍ଷୟ ତୂଣି କନ୍ଧରେ ଭିଡ଼ି ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଗୁଣରେ ବାବଲଶର ବସାଇ ନୃସିଂହ

ବେଳ ସାତପାଞ୍ଚ ଯାଏ ଆମଞ୍ଚିଲେ ବେଗ ।

ବୃଦ୍ଧ ଅଙ୍ଗୁଳି ଉପରେ କହୁଣୀକି ଦେଲେ

ଅକଳିତ ବଳ ବୁଝି ଗୁଣେ ପ୍ରକାଶିଲା ।

ଗୁଣରେ ଶର ଛାଟେଣି କରି ବ୍ରହ୍ମଶର

ବୋଲନ୍ତି ଏବେ କେଣେ ତୁ ଯିବୁ ମୁରାସୁର ।

ଆଜିଯାଏ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ବରରେ ନ ମଲୁ

ଏତେ ନିନ୍ଦି ନିନ୍ଦି ମୋର ମଳି ଧୋଉଥିଲୁ ।

ତୁ ମଲେ ମଳି ମୋହର ଧୋଇବ କେ ଆଉ

ତେଣୁ ଏତେଦିନ ତୋତେ ନ ମାରି ଯେ ଥାଉ ।

ତୁ ମଳି ଧୂଅ ପଛେ ଆଉ ଏବେ ମୋର

ଏବେ ମାରିବାକୁ ତୋତେ ଖଞ୍ଜିଲେ ଈଶ୍ଵର ।

ଏତେ ବୋଲି ଯଜ୍ଞ ସୂତ୍ର ପିନ୍ଧିଲେକ ଭିଡ଼ି

ଛନ୍ଦି ହୃଦପଦ୍ମେ ବାନ୍ଧି ଦେଲେ ଗଣ୍ଠି ପାଡ଼ି ।

ନିଶେ ହସ୍ତଦେଇ ବୋଲୁଛନ୍ତି ଆଚ୍ଛା ଆଚ୍ଛା

ଏବେ ତୋତେ ମାରିବାକୁ ମୋର ହେଲାଇଚ୍ଛା ।

ଏତେ ବୋଲିଣ ନୃସିଂହ ରତ୍ନପିଠେ ବସି

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀକି ଚାହିଁ ଅଳ୍ପ ଦେଲେ ହସି ।

ଦେଖିକରି ମନ୍ତ୍ରୀବର ହସ୍ତେ ଅର୍ଘ୍ୟଧରି

ନୃସିଂହ ପାଦପଦ୍ମରେ ବସେ ସେବାକରି ।

କ୍ଷତ୍ରିବର ମୂର୍ତ୍ତି ଧରିଛନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ବସି

ଦେଲେ ଯେ ସିନ୍ଦୂର ଟୋପା ଶେଷଦେବ ଆସି ।

ଶ୍ଵେତ ଦୁବମାଳା ଦେଲେ ଗରୁତ୍ମାନ ଆଣି

କରିବେ ଶତ୍ରୁଏ ଭୟ ଦେଖି ଚୂଡ଼ାମଣି ।

କର୍ଣ୍ଣାଟଈଶ୍ଵର ଦେଲେ ବୈଜୟନ୍ତୀ ମାଳା

ନେଇ ନୃସିଂହ ତାହା ଲମ୍ବାଇଲେ ଗଳା ।

ବ୍ରାହ୍ମଣେ ଯେ ଚାରିବେଦ ପଢ଼ନ୍ତି ଚୌପାଶେ

ନାୟିକାଏ ହୁଳହୁଳି ଦିଅନ୍ତି ସୁବେଶେ ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ରାଜନ ମାତା ଭଗବତୀ

ଏହାଙ୍କ ପାଦେ ନୃସିଂହ ଉଠିଣ ନମନ୍ତି ।

ମାତା ବୋଇଲେକ ବାପ କିପାଁ ଏଡ଼େ ବେଶ

ବୀରମୂର୍ତ୍ତି ପ୍ରାୟ ଆଜ ହୋଇଛୁ ପ୍ରକାଶ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ମାତ କହୁଁ ଦେବେ ଶୁଣ

ଦାରୁଣ ମଲା କାଳରେ ରଥେ ଥିଲି ପୁଣ ।

ଯେତେ ମାୟା କରିଣ ସେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯୁଝିଲା ।

ନିଦାନ ବେଳକୁ ଶେଷଦେବ ହାତେ ମଲା

ଏବେଟି ତାହାର ଭାଇ ଯେଉଁ ମୁରାସୁର

ଯୁଦ୍ଧକୁ ବାହାରିଅଛି ଧରି ସୈନ୍ୟ ତାର ।

ଆମ୍ଭର ଗଡ଼ ପାଖରେ ଆସି ହୋଇଲେଣି

ଆମ୍ଭେ ଯୁଝି ନ ଗଲେଟି ନିନ୍ଦାହେବ ପୁଣି ।

ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ସେହି ଅଟେ କାଳକୂଟ

ଏଥର ଆସିଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ମରିବ ପାପିଷ୍ଠ ।

ଭାଇର ଛଳରେ ସିନା ଯୂଦ୍ଧେ ଆସୁଅଛି

ଏବେ ସେ ମଲେ ସବୁରି କଳଙ୍କ ଯାଉଛି ।

ଭଗବତୀ ବୋଇଲେକ ଶୁଣ ମୋର ବାପ

ଅସୁର ଛାରକୁ ଆଉ ନ କର ତୁ କୋପ ।

ଅଦୋଷେ ଦୈତ୍ୟ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କଲେ ଯେବେ ବାଦ

ଏଥକୁ ରକ୍ଷା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କରିବେ ଗୋବିନ୍ଦ ।

ନିର୍ବଳ ଜନ ସମ୍ପଦ ଅଳ୍ପେ ଯାଏ ଡୁବି ।

ବୟସ ଗର୍ବରୁ ସେହି ରହି ନ ପାରନ୍ତି

ଆମ୍ଭେ ବଡ଼ ବୋଲିକରି ପ୍ରାଣୀକି ଦଣ୍ଡନ୍ତି ।

ବଡ଼ଲୋକ ଯେତେ କଳି କରେ ଉଚ୍ଚକରି

ସାନଲୋକ ସେହି କଳି କରେ ଧରି ଧରି ।

ବଡ଼ଲୋକର କଳିକୁ ଶୁଣନ୍ତି ଯେ ଜନେ

ସାନଲୋକ ସେହି କଳି କରେ ମନେ ମନେ ।

ଏଣୁକରି ସାନଲୋକ ସଙ୍ଗେ ନ ଲାଗିବ

ତୁମ୍ଭେ ତ ସର୍ବଜ୍ଞ ଶ୍ରାନୃସିଂହ ଶେଷଦେବ ।

ଅସୁର ସଙ୍ଗେ ବାପ ନ ଯାଅ ତୁମ୍ଭେ ଲାଗି

ତାର ଇଚ୍ଛାରେ ଆସି ଯେ ପଳାଇବ ଭାଙ୍ଗି ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ମାଗୋ କହୁଅଛି ଶୁଣ

ମାନବଙ୍କ ପ୍ରାୟ ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ମଣ ।

ଆମ୍ଭେତ ସୃଷ୍ଟି କରତା ସର୍ବ ଶିରୋମଣି

ତୁମ୍ଭେ ତ ଆମ୍ଭର କଥା ପୂର୍ବୁ ଅଛ ଜାଣି ।

ଯେତେବେଳେ ଆମ୍ଭେ ତୋର ଗର୍ଭେ ବିଜେକଲୁ

ସେହି ସମୟେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆମ୍ଭେ ଚିହ୍ନାଦେଲୁ ।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଚାରିରୂପ ଧରି

ତୁମ୍ଭ ଗର୍ଭୁ ଆମଅଭେ ଆସିଅଛୁ ଅବତରି ।

ଶୁଣି ଭଗବତୀ ଏହା ସତ୍ୟ ବୋଲି ପାଞ୍ଚି

ସ୍ତିରୀଲୋକ ବୁଝି ତାକୁ ମାୟା ପ୍ରକାଶୁଛି ।

ପତି ତନୟ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଖି ଭୋଳ ହେଉ

ଦେହକୁ ଲାଗିଲେ ଦୁଃଖ ଅଳ୍ପେ କ୍ରୋଧ ବହୁ ।

ସଂସାରଯାକ ଏ ପ୍ରଭୁ ଅଟନ୍ତି ଧାରଣା

ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ ବୁଝୁ ବୁଝୁ ହେଲି ମୁହିଁ ବଣା ।

ଦୈତ୍ୟକୁ ମାରିବା ପାଇଁ ପ୍ରଭୁ ଛନ୍ତି ଜନ୍ମି

ଆମ୍ଭେ ତାଙ୍କୁ ମଣିଥାଉଁ ପୁତ୍ର ପ୍ରାୟ ଜାଣି ।

ଏହିରୂପେ ବୋଲି ମାଏ ମନେ ପାଞ୍ଚିଭୋଳେ

ବୋଇଲେ ନୃସିଂହଗଣ ଦେଖନ୍ତି ମୁଁ ବେଳେ ।

ଜନନୀର ମନକଥା ଜାଣି ନାରାୟଣ

ଗରୁଡ଼କୁ ଆଜ୍ଞାକଲେ ଉଠ ପକ୍ଷିରାଣ ।

ମାତା ପିତାଙ୍କୁ ଘେନି ତୋ ଉପରେ ବସିବା

ନୃସିଂହଗଣ ଦେଖାଇ ବହନ ଆସିବା ।

ଶୁଣିକରି ପକ୍ଷିବର ବିସ୍ତାରିଲା ପକ୍ଷୀ

ପଦ୍ମାକାର କରି ପିଠିପରେ ହେଲା ରଖି ।

ଶକଟ ଗୁଲି ପରାୟ ଚକାସନ କରି

ଗରୁଡ଼ ଆସନ ଦେଖି ହସି ନରହରି ।

ବୋଇଲେକ କେତେ ବୁଦ୍ଧି ଜାଣେ ଗରୁଡ଼ଟି

ମାତା ଡରିବେ ବୋଲିଣ ବିସ୍ତାରିଲେ ପିଠି ।

ଯୋଜନ ଆକ୍ରାନ୍ତେ ପୁଣି ଦୀର୍ଘ ଅଛି କରି

ଚାରିବେଢ଼େ ଅଷ୍ଟରତ୍ନ ବାନ୍ଧିଛି ପାଚେରୀ ।

ବସିଲେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ପଡ଼ିଯିବେ ବୋଲି ଖସି

ତେଣୁ ଏପରି କରିଲା ବିନତାର ଶିଷି ।

ତହୁଁ ନୃସିଂହ ଜନନୀ ଜନକଙ୍କୁ ଧରି

ଗରୁଡ଼ ଉପରେ ଯାଇଁ ବସିଲେ ଶ୍ରୀହରି ।

ଅଦିତି କୋଳରୁ ଯେହ୍ନେ ଜାତ ମଘବାନ

ସେହିରୂପେ ଭଗବତୀ ଦିଶିଲେ ଶୋଭନ ।

ମାତାଙ୍କୁ ଘେନିଣ ପ୍ରଭୁ ଗରୁଡ଼ ଆସନେ

ବଦ୍ରିକାପୁରରୁ ଉଠି ଚଳିଲେ ଗଗନେ ।

ସମୁଦ୍ର ଭିତରୁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଦେକାଳେ ଯେହ୍ନେ

ମୃଗ ଡେଇଁଲା ପରାୟ ଉଠନ୍ତି ଗଗନେ ।

ସେହିରୂପରେ ଗରୁଡ଼ ଉଠେ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ପ୍ରାୟ ଦିଶେ ଦଶଦିଗେ ।

ଦିଶନ୍ତି ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ଯେହ୍ନେ ନନ୍ଦିଘୋଷେ

ସେହିରୂପେ ନୃସିଂହର ମହିମା ପ୍ରକାଶେ ।

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ସ୍ଵାମୀ କମଳା ରମଣ

ଜନନୀଙ୍କି ଦେଖାଇଲେ ନରସିଂହଗଣ ।

ବୋଇଲେ ଦେଖ ମା ନର ସିଂହଗଣ ପ୍ରଭୁ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଦଶାବତାର ଅଟନ୍ତି ଏ ସବୁ ।

ବଦ୍ରିକାଗଡ଼ ବାହାରେ ଛନ୍ତି ବିଜେକରି

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଚାରିଭୁଜେ ଧରି ।

ଧନୁ ତୀର ବାଣ ଅଛି ସମସ୍ତଙ୍କ ହସ୍ତେ

ବେଣୁ ପାଶ ଅଙ୍କୁଶ ଯେ କୋଦଣ୍ଡ ସହିତେ ।

ଗଡ଼ ବାହାରଯାକରେ ପୂରିଛନ୍ତି ଦେଖ

ବତିଶ ପଦ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ସର୍ବେ ପଦ୍ମ ମୁଖ ।

ଅସୁର ମାରିବାପାଇଁ ଏଥେ ଅବତରି

ଶାଳଗ୍ରାମ ଶିଳା ଏହି ହେବେ ମଞ୍ଚପୁରୀ ।

ଗଣ୍ଡ କୀତୀର୍ଥେ ରହି ଏ ହେବେ ଅବତାର

ଶ୍ରୀନୃସିଂହ ଶାଳଗ୍ରାମ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପଞ୍ଜର ।

ଆବର ହିରଣ୍ୟଗର୍ଭ ଦାମୋଦର ନାମ

ଶ୍ରୀଅନନ୍ତ ଶେଷମୂର୍ତ୍ତି ଶ୍ରୀପୁରୁଷୋତ୍ତମ ।

ରଘୁନାଥ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ

ଜନ୍ମିବେ ଏରୂପେ ଗଣ୍ଡୁକୀରୁ ଶାଳଗ୍ରାମ ।

ଏହି ମୂର୍ତ୍ତିମାନେ ଜଗିଛନ୍ତି ଆମ୍ଭ ପୁର

ତେଣୁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଲାଗେ ଅସୁରଙ୍କ ଡର ।

ଶୁଣିଣ ନିର୍ଭର ହେଲା ଭଗବତୀ ମନ

ବୋଇଲେକ ବେଗେ ଯାଇ ମାର ଦୁଷ୍ଟଜନ ।

ଆଜ ଯେବେ ମୁର ଆସିଥିବ ଏ ଯୁଦ୍ଧକୁ

ଅବଶ୍ୟ ମରିବ ସେହି ଶାପ ଦେଲି ତାକୁ ।

ଏଥର ପଡ଼ିଲେ ଆଗେ ନ ଯିବ ବାହୁଡ଼ି

ମୁହିଁ ତୋତେ ଦେଲି ଏହି ଅଯୋନିଜାଶାଢ଼ୀ ।

ଏହି ଶାଢ଼ୀ ଅଙ୍ଗେ ଭିଡ଼ି ଯୁଦ୍ଧେ ପଶିଥିବୁ

ମନେ ଯା ପାଞ୍ଚିବୁ ତାହା ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ ସବୁ ।

ଶ୍ରୀ ବ୍ରହ୍ମା ଅଗ୍ନିଙ୍କର ଏ ଅମଳାନ ଶାଢ଼ୀ

ଏତେ କହି ପୁତ୍ର ଅଙ୍ଗେ ଦେଲେ ମାଏ ଭିଡ଼ି ।

ଅମଳାନ ବସ୍ତ୍ର ଏ ଶ୍ରୀବ୍ରହ୍ମା ଅଗ୍ନିଙ୍କର

ମୋତେ ପିନ୍ଧାଇ ଅଗ୍ନିରୁ କାଢ଼ି ବେଦବର ।

ବୋଇଲେ ଏହି ଶାଢ଼ୀକି ସାଇତି ଯେ ଥିବୁ

ମୁରାସୁର ଯୁଦ୍ଧ କାଳେ ନୃସିଂହକୁ ଦେବୁ ।

ଏ ବସ୍ତ୍ର କରିବ ତେତେବେଳେ ବଡ଼ ଗୁଣ

ସସ୍ରେପାଦ ଧରି ଜାତ ହେବେ ନାରାୟଣ ।

ତେତେବେଳେ ଯାଇ ନାଶ ହେବ ମୁରାସୁର

ଏହିରୂପେ କହିଛନ୍ତି ମୋତେ ବେଦବର ।

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହ ସ୍ଵାମୀ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ

ମାତାଙ୍କୁ ଘେନି ଯାଇଣ ଗୃହେ ବିଜେ କଲେ ।

ମାତା ପିତାଙ୍କର ଭୟ ଛଡ଼ାଇ ଶ୍ରୀହରି

ଗରୁଡ଼କୁ ଘେନି ସଭା ମଧ୍ୟେ ବିଜେ କରି ।

ଶେଷଦେବଙ୍କୁ ଚାହିଁଣ କହନ୍ତି ନୃସିଂହ

ବୋଲନ୍ତି ମୁର ତୁଲେ ତୁ ନ ଲାଗିବୁ ଆଗ ।

ବଇନତେୟ ପାଖ ତୁ କେବେ ନ ଛାଡ଼ିବୁ

ସେ ଆଗରେ ଥିଲେ ତୁହି ପଛେ ତାର ଥିବୁ ।

ସମର ଛନ୍ଦ ତକ ସେ ଜାଣେ କେତେ ମାର୍ଗ

ବ୍ରହ୍ମଣକତିକି ତାର ଦ୍ଵିଗୁଣ ବଜ୍ରାଙ୍ଗ ।

ଶ୍ରୀମୁଖ ବଚନ ଶୁଣି ହସେ ଖଗେଶ୍ଵର

ବୋଲଇ ମୋ ବଳ ସବୁ ନୃସିଂହଠାକୁର ।

ବୁଝିଲେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଶେଷଦେବ ବ୍ରହ୍ମମୂର୍ତ୍ତି

ବ୍ରହ୍ମପାଖରେ ଥାଆନ୍ତେ କାହାକୁ ମୋ ଭୀତି ।

ଏହା ଶୁଣି ଶେଷଦେବ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ

ଗରଡ଼ ମହାଯତିଙ୍କି ବହୁ ପ୍ରଶଂସିଲେ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ମୋର କର୍ଣ୍ଣାଟେଶ ରାଜା

ଆମ୍ଭ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶର ସେ ଅଟନ୍ତି ଯେ ଅଜା ।

ଜନ୍ମକାଳୁଁ ସେ ଅମରବର ଛନ୍ତି ପାଇ

ଏବେ ତିନିଭାଗ ଆୟୁ ଭୋଗିଲେଣି ସେହି ।

ଆବର ସେ ଭାଗେ ଭୋଗ କରିବେ ଏଣିକି

ଯୁଦ୍ଧରେ ପଡ଼ିଲେ ସେହି ଡ଼ରିବେ କାହିଁକି ।

ଶୁଣିଣ କର୍ଣ୍ଣାଟେଶ୍ଵର ବୋଲେ ହୋଇ ହୋଇ

ନୃସିଂହ ହେତୁ କାହାକୁ ମୋର ଭୟ ନାହିଁ ।

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କି ପୁଣି ଚାହିଁ ପଦ୍ମନେତ୍ର

ବୋଇଲେ ତୋହର ଘେନି ରକ୍ଷା ବଦ୍ରି କ୍ଷେତ୍ର ।

ଏ ବଦ୍ରିକା କ୍ଷେତ୍ରକୁ ତୁ ଅଟୁ ରକ୍ଷାକାରୀ

ତୁମ୍ଭର ପ୍ରାୟ ମନ୍ତ୍ରୀ କେ ନାହିଁ ତିନିପୁରୀ ।

ତୋର ଆଦ୍ୟ ଅକ୍ଷରଟି ଚାରିଯୁଗ ଯାକୁ

ଯେତେ ମନ୍ତ୍ରୀ ହୋଇବେ ସେ ବହିବେ ତାହାକୁ ।

ପୁରାଣ ଶାସ୍ତ୍ର ଗ୍ରନ୍ଥରେ ବସିବେ ଯେ ମନ୍ତ୍ରୀ

ତୋର ଆଦ୍ୟ ଅକ୍ଷରରେ ହେବେ ସର୍ବେଯନ୍ତ୍ରୀ ।

ଏହି କଥା ସୁପଣ୍ଡିତେ ବିଶେଷ ବୁଝିବେ

ମନରେ ଧନ୍ଦି ହୋଇଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପୁଚ୍ଛିବେ ।

ଏତେ ବୋଲି ମହାପ୍ରଭୁ ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀକି

କଥାର ମାର୍ଗେ କହିଣ ବୋଧିଲେ ସଭିଙ୍କି ।

ନୃସିଂହ ପ୍ରଭୁ ଯାହାକୁ କହିଲେ ଯେ ରୂପେ

ବୁଝିଲେ ତ ପ୍ରତାପୀ ସେ ଅଟନ୍ତି ସେ ରୂପେ ।

ଶୁଣିଣ ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ଯୋଡ଼ି କରପତ୍ର

ବୋଲେ ତୁମ୍ଭ କୃପାରୁ ମୁଁ ଜାଣେ ସବୁ ଯନ୍ତ୍ର ।

ଏଥର ଦୈତ୍ୟ ଆସିକି ଯିବ ଦେହ ଧରି

ସବୁକୁ ପ୍ରାଣାୟନମଃ ସ୍ଵାହା ଦେବୁ କରି ।

ମନ୍ତ୍ରୀର ମୁଖରୁ ଶୁଣି ହସି ଭାବଗ୍ରାହୀ

ବୋଲନ୍ତି ରେ ମୁରାସୁର ଯିବୁ ଆଜ କାହିଁ ।

ଏକା ଗରୁଡ଼ ମୋହର ସୈନ୍ୟଯାକ ତୋର

ନିଃଶ୍ଵାସକେ ମାରି ପେଷିଦେବ ଯମପୁର ।

ଏରୂପେ ବୋଲିଣ ବାମହସ୍ତେ ନିଶମୋଡ଼ି

ମାରନ୍ତି ଶସ୍ତ୍ରମାନ ଯେ ତୂଣୀରରୁ କାଢ଼ି ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଚାର ଆସେ ଶୀଘ୍ରଧାଇଁ

ଦୈତ୍ୟ ଆସିଲେକ ବୋଲି ଅଗ୍ରେ ଦେଲା କହି ।

ବୋଇଲା ଶୁଣ ସ୍ଵାମୀ ଭୋ ଦେବ ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ

ମାଡ଼ି ଆସିଲେ ମୁରର ସୈନ୍ୟ ଅପ୍ରମିତ ।

ନୃସିଂହଗଣ ତୁମ୍ଭର ବାଟ ଜଗିବାରୁ

ଗଡ଼ରେ ପଶି ଦଇତ୍ୟେ ନ ପାରିଲେ ଦୁରୁଁ ।

ଶୁଣିଣ ନୃସିଂହ ସ୍ଵାମୀ ହେଲେ ଆଗୁଁସାର

ନିଃଶ୍ଵାସ ବାରି ଚରଣ କାଢ଼ିଲେ ତର୍ପର ।

ବାଜଇ ଶଙ୍ଖ ବୀଣା ଯେ ଶୁଭନାଦ ସ୍ଫୁରୀ

ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟିର ନାଦରେ ଉଛୁଳେ ତ୍ରିପୁରୀ ।

ଉଡ଼ନ୍ତି ଶ୍ଵେତ ପାରୁଆମାନେ ପନ୍ତି ପନ୍ତି

ଶଙ୍ଖଚିଲମାନେ ଉଡ଼ି କୋମଳ ରାବନ୍ତି ।

ଦକ୍ଷିଣେ ମୃଗେ ସୁବେଦୀ ବିପ୍ର ଯେତେ ଦେଖି

ନକୁଳ ଗରୁଡ଼ ରାଜହଂସ ଶୁକପକ୍ଷୀ ।

ଅହିୟ ଯୁବତୀମାନେ ଧରି ପୂର୍ଣ୍ଣକୁମ୍ଭ

କାଖେ ମଥାରେ ପ୍ରସନ୍ନମୁଖେ ବହିଥିବ ।

ଏହାକୁ ଦେଖଇ ଯେହୁ ଅନୁକୂଳ ବେଳେ

ଯାବତ କଥା ତାହାରି ଶୁଭ ହୁଏ ଭଲେ ।

ଏମନ୍ତ ଲଗ୍ନରେ ପ୍ରଭୁ ଗୃହୁଁ ଯାନ୍ତେ ଚଳି

ଚୌଷଠି ସହସ୍ର କନ୍ୟା ଦ୍ୟନ୍ତି ହୁଳହୁଳି ।

ବୀର କାହାଳୀ ଲକ୍ଷେକ ବାଜେ ଆଗେ ଆଗେ

ନୃସିଂହଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ମିଳିଲେକ ପ୍ରଭୁ ବେଗେ ।

ଧାମନ୍ତି ନୃସିଂହଗଣେ ଦେଖି ପଦ୍ମନେତ୍ର

ଦରଶନ କଲେ ସର୍ବେ ଯୋଡ଼ି କରପତ୍ର ।

ଗରୁଡ଼ ଯେ ଶେଷଦେବ କର୍ଣ୍ଣାଟେଶ ରାଜେ

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କି ଘେନି କରିଛନ୍ତି ବିଜେ ।

ଦେଖିଲେ ଦଇତ୍ୟେ ପୃଥ୍ଵୀମଧ୍ୟେ ଛନ୍ତି ପୂରି

ପଛରେ ମୁର ଅସୁର ଆସେ ସୈନ୍ୟ ଧରି ।

କୋଳାହଳ ହୋଇ ପୃଥ୍ଵୀ ପଡୁଛି ଧମକି

ଘୁମୁଘୁମୁ ଘୁମୁରା ଯେ ବାଜୁଛି ଚମକି ।

ଡିବି ଡିବି ଡମ୍ବରୁ ଯେ ଶୁଭେ ଘିଡ଼ି ଘିଡ଼ି

ଦମାଳୁ ଯେ ଦୁଲୁ ଦୁଲୁ ଶୁଭେ କାନ ଖିଡ଼ି ।

ବାଜେ ଢୋଲ ଦମା ଘୋର ଗରଜନ କରି

ତୁରୀର ଶବ୍ଦେ ଉଛୁଳି ପଡ଼େ ତିନିପୁରୀ ।

ବୀର କାହାଳୀ ନାଦରେ ଆସେ ଚମକାଇ

ଚାରିଦିଗେ ସୈନ୍ୟ ଛନ୍ତି ରାଜା ମଧ୍ୟ ଥାଇ ।

ନୃସିଂହ ଦେଖିଣ ତାହା ଅଳ୍ପ ମନେ ହସି

ନୃସିଂହ ଗଣକୁ ଚାହିଁ କହନ୍ତି ବିଶେଷି ।

ବୋଇଲେ ଦୈତ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବେଗେ ଯାଇ ମାର

ଯେ ଯାହା ମୁଖେ ପଡ଼ିବ ଉପ୍ରୋଧ ନ କର ।

ଏହା ଶୁଣି ହରିଗଣେ ଦେଲେ ଘୋର ରଡ଼ି

ଶୁଭଇ ଶୂନ୍ୟରେ ଯେହ୍ନେ ମେଘ ଘଡ଼ଘଡ଼ି ।

ରାତ୍ର ପହରେକ ଥାଉଁ ଦୈତ୍ୟ ଆସିଥିଲେ

ହରିଗଣଙ୍କ ଚହଳ ଦେଖି ଲୁଚା ଦେଲେ ।

ଗଡ଼ମଧ୍ୟେ ପଶିବାର ପାଞ୍ଚ ଗଲା ଭାଜି

ପଛେଇ ରହିଲେ ସବୁ ହୋଇ ଖୋଜିଖୋଜି ।

ଯେତେକ କଥା ପାଞ୍ଚିଣ ନଗ୍ରୁ ଆସିଥିଲେ

ନୃସିଂହଗଣ ମଧ୍ୟରେ ପଶି ନ ପାରିଲେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ରାତ୍ର ହେଲା ଆସି ଶେଷ

ପୂର୍ବ ଦିଗରୁ ଆଦିତ୍ୟ ହୋଇଲେ ପ୍ରକାଶ ।

ନୃସିଂହଗଣ ମଧ୍ୟରେ ବିଜେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି

ମୁରାସୁର ସୈନ୍ୟ ଦେଖି ମନେ ହୋନ୍ତି ତୋଷି ।

ବୋଲନ୍ତି କେଡ଼େ ପ୍ରତାପି ଅଟେ ମୁରାସୁର

ଏଡେ ବିଭବବନ୍ତ କେ ନାହିଁ ତିନିପୁର ।

କେତେ ଗୁଡ଼ାଏ ସଇନ୍ୟ ପୋଷିଥିଲା ଘରେ

ଆଜକୁ ବୟାଶୀ ପଦ୍ମ ମଲେଣି ଅସୁରେ ।

ତେତିଶକୋଟି ଯୁବତୀ ଅଟେ ଯାର ରାଣୀ

ଏଡ଼େ ସମ୍ପତି ଭୋଗି ନ ପାରେ କେଉଁ ପ୍ରାଣୀ ।

ବିଶାଶଏ ଯୋଜନ ଯେ ଅଟେ ଯାର ପୃଥ୍ଵୀ

ଯାର ନଗ୍ରଯାକ ହୀରା ପାଚେରୀର କାନ୍ଥି ।

ଏଡ଼େ ରାଜ ଛବି କାର ନାହିଁ ଦୈତ୍ୟକୁଳେ

ଷୋଳପଦ୍ମ ଗଜ ଆଣିଅଛି ଏକାବେଳେ ।

ଷୋଳପଦ୍ମ ଅଶ୍ଵ ପୁଣି ଉଚୈଃଶ୍ରବା ବଂଶୀ

ଷୋଳପଦ୍ମ ସୈନ୍ୟ ଧରି ଯୁଝିବାକୁ ଆସି ।

ଷୋଳପଦ୍ମ ଗଜ ଯାକୁ ଦେବଗଡ଼ ବାନ୍ଧି

ତହିଁ ମଧ୍ୟରେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ରଖିବ ସେ ରୁନ୍ଧି ।

ଏହିରୂପେ ମୁର ପାଞ୍ଚି ଆସେ ମନେ ମନେ

ଆମ୍ଭର ବିଚାର କହ ଶୁଣିବା ବଚନେ ।

ସୁଜାଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭ ପ୍ରଭୁ ଥାନ୍ତେ

ଦୈତ୍ୟଛାରକୁ ଆମ୍ଭେ ନ ମାନୁ କଦାଚିତେ ।

କର୍ଣ୍ଣାଟେଶ୍ଵର ରାଜନ ବହୁ ମନେ ତ୍ରାସି

ବୋଲେ ପାଦରେ ଶରଣ ମୁହିଁ ଅଛି ପଶି ।

ଏହା ବୁଝି ବାସୁଦେବ ସୁଦୟା କରିବେ

ମୁରକୁ ମାରି କର୍ଣ୍ଣାଟ ଦେଶ ମୋତେ ଦେବେ ।

ମୋହର ପାଇଁ ଭୋ ପ୍ରଭୁ ହେଲେ ଅବତାର

ନୃସିଂହ ନାମ ବହିଣ ମାରିବ ଯେ ମୁର ।

ଶାଢ଼ୀ ଯେବେ ଘେନିବି ମୁଁ ନୃସିଂହଙ୍କ ହସ୍ତେ

କେତେକାଳକୁ ଏ କଥା ରହିବ ଜଗତେ ।

ଏ ରୂପେ ବୋଲି ତୂଣୀରୁ ବାଣମାନ କାଢ଼ି

ଧନୁରେ ଶର ଯୋଚିଣ ହସ୍ତେ ନିଶ ମୋଡ଼ି ।

ଠିଆହେବା ଦେଖି ମନେ ଶେଷଦେବ ଭାଳି

ବୋଇଲେ କର୍ଣ୍ଣାଟ ପାଇଁ ପ୍ରଭୁ ଛନ୍ତି ଛଳି ।

ମୁରକୁ ମାରି କର୍ଣ୍ଣାଟ ଈଶ୍ଵରକୁ ନେଇ

ଆସିବେ କନକାବତୀ ନଗ୍ରେ ଶାଢ଼ୀ ଦେଇ ।

ଗରୁଡ଼ ବୋଇଲେ ମୋତେ ହ୍ଵନ୍ତା ଯେବେଆଜ୍ଞା

ଘଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରେ ଭାଙ୍ଗିଦ୍ୟନ୍ତି ଦୈତ୍ୟ ପ୍ରଜ୍ଞା ।

ହାତୀ ଦଣ୍ଡ ଯେତେ ଆଣିଅଛି ଦୈତ୍ୟରାଜ

ମାରି ସମୁଦ୍ରେ ପକାଇଦେବି ତାଙ୍କୁ ଆଜ ।

ଅଶ୍ଵମାନଙ୍କୁ ଧରିଣ ଫିଙ୍ଗିବି ଶୂନ୍ୟକୁ

ଛେଚି ହୋଇ ପଡ଼ି ମରିଯିବେ ଫାଟି ବୁକୁ ।

ନୃସିଂହ ବୋଇଲେ ମୁହିଁ ତୋର ବଡ଼ପଣେ

ମୁର ନିଧନେ ସାହସ ବାନ୍ଧିଅଛି ରଣେ ।

ଏହା ଶୁଣି ଖଗେଶ୍ଵର ଯୋଡ଼ି କରପତ୍ର

ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭ ବୈରିକି ଅଟେ ବୈରିନେତ୍ର ।

ତୁମ୍ଭ ବୈରି ନେତ୍ରେ ମୋର ପଡ଼ିଣ ମରନ୍ତେ

ତେଣୁ ବୈରିନେତ୍ର ନାମ ଦେଲେପ୍ରଭୁ ମୋତେ ।

ଗରଡ଼ ବଚନ ଶୁଣି ହସନ୍ତି ନୃସିଂହ

ଏଥୁଅନନ୍ତରେ ଶୁଣ ଅସୁର ପ୍ରସଙ୍ଗ ।

ଯେତେ ବିଚାର କରିଣ ନଗ୍ରୁଁ ଆସିଥିଲା

ପ୍ରଭୁ ସୈନ୍ୟ ଦେଖି ଗଡ଼େ ପଶି ନ ପାରିଲା ।

ବଦ୍ରିକାଶ୍ରମୁ ଯୋଜନ ଯାଏ ଛାଡ଼ ହୋଇ

ତହିଁରେ ବିଚାର କରି ବସେ ନୃପସାଇଁ ।

ବୋଲେ ହସ୍ତିରେ ବାନ୍ଧିବି ଏଥେଁ ମୁହିଁ ଗଡ଼

ଓସାରେ କରିବି ଦଶଯୂଣ ପ୍ରତିବେଢ଼ ।

ତହିଁ ଭିତରେ ମୋହର ସୈନ୍ୟ ପୂରାଇବି

ଉତ୍ତରକୁ ଦ୍ଵାର କରି ଛାଡ଼ିଦେବି ।

ଷୋଳପଦ୍ମ ଅଶ୍ଵ ପୁଣି ସାଜେଣି କରିବି

ମୁକା ମୁକା ହୋଇ ଯୁଦ୍ଧ କରିବେ ଦେଖିବି ।

ବଲ୍ଲଭର ପୁତ୍ରେ ଭଲ ଥିଲେ ବିପ୍ର ପୋଷି

ଆମ୍ଭ ସୈନ୍ୟକୁ ଦ୍ଵିଗୁଣ ହେଲା ପ୍ରାୟ ଦିଶି ।

ମୁଁ ପାଞ୍ଚିଥିଲି ଆସିବେ ଶଏ ବିଶାଶତେ

ଦେଖିଲି ନୃସିଂହଗଣ ଛନ୍ତି ଅପ୍ରମିତେ ।

ଏତେ ପାଞ୍ଚିକରି ଚାରିସେନା ଡକାଇଲା

ଗଡ଼କରି ହସ୍ତୀଯାକ ରଖ ହୋ ବୋଇଲା ।

ଶୁଣି ପ୍ରଳମ୍ବା ମୁକୁନ୍ଦାସୁର ସେନାପତି

ବିରାଜ ମୂଢ଼ା ମିଳିଲେ ଆସି ରାଜା କତି ।

ମୁରାସୁର ବୋଇଲା ହେ ସର୍ବେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ

ଘରୁ ଆସିଲା ବିଚାର ହେଲା ଅକାରଣ ।

ଏବେ ମୋହର କଥାଏ ସର୍ବେ କର

ଗଡ଼ ଗୋଟାଏ ବାନ୍ଧିଣ ରହିବା ଏଠାର ।

ଯେତେକ ଆମ୍ଭର ଆସିଛନ୍ତି ମତ୍ତହସ୍ତୀ

ଏହାଙ୍କୁ ବେଢ଼ାଇ ରଖ କରି ଗଡ଼ପ୍ରତି ।

ସେ ଗଡ଼େ ଥାଇଁ ବିପ୍ରଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ଯୁଝିବା

ନୃସିଂହ ସୈନ୍ୟଯାକକୁ ମାରିପକାଇବା ।

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରକୁ ପେଶି ଯମପୁର

ଶୁଣି ସେନାଏ ବୋଇଲେ ଆଚ୍ଛା ଏ ବିଚାର ।

ରାଜା ଆଜ୍ଞା ପାଇ କରି ଆଣିଲେ ହସ୍ତୀଙ୍କୁ

ସାକ୍ଷାତେ ଗଡ଼ପରାୟେ ବାନ୍ଧିଲେ ତାହାଙ୍କୁ ।

ରାଜା ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଗଡ଼ ନିର୍ମାଣ କରିଲେ

ଦଶଯୂଣ ବିସ୍ତାର ଯେ ଗଡ଼ଗର୍ଭ କଲେ ।

ହସ୍ତୀର ପରେ ମଣ୍ଡଣି ଯେତେଥିଲେ କରି

ଦିଶଇ ଦୂରକୁ ସେହୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ପାଚେରୀ ।

ଗଡ଼ର ପ୍ରତିବନ୍ଧେ ସେ ଗଡ଼ କଲେ ଉଭା

ଦେଖିବା ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଦିଶେ ମହାଶୋଭା ।

ରାଜା ଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣେ ସେ ଗଡ଼ ହେଲା ଉଚ୍ଚ

ଚାରି କୋଣେ ବସାଇଣ ଅଛନ୍ତି ଗୁରୁଜ ।

ଦେଖି ମୁରାସୁର ବଡ଼ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲା

ଚାରି ସେନାପତିଙ୍କି ସେ ଗଉରବ କଲା ।

ବୋଇଲା ସମର ଏବେ କର ମନ ଇଚ୍ଛା

ନୃସିଂହ ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ମାର ନ କରିଣ ରକ୍ଷା ।

ବାଇଶୀ କ୍ଷଉଣୀ ମୋର ଅଙ୍ଗବଳ ଯେତେ

ଏହାଙ୍କୁ ଘେନି ଗଡ଼େ ମୁଁ ଅଛଇ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ।

ଆବର ଷୋଳପଦ୍ମ ମୋ ସୈନ୍ୟ ଯେତେ ଅଛି

ଅଶ୍ଵ ଗଜ ମୋର କିଏ କହିବ ତା ବାଛି ।

ତୁମ୍ଭ ପଛରେ ରହି ମୁଁ ରଥେ ଚଢ଼ିଥିବି

ତୁମ୍ଭ ଅସମୟ ଦେଖି ମାଡ଼ିଣ ପଡ଼ିବି ।

ସବୁ ସଂହାରି ଆସିବି ମୁହିଁ ଏକାବେଳେ

କୃଷ୍ଣବଲ୍ଲଭ ପୁତ୍ରକୁ ପେଷି ଯମଆଳେ ।

ଶୁଣି ସେନାଏ ଯୋଡ଼ିଲେ ବେନି କରପତ୍ର

ଅଶ୍ଵଲାଗି ହୋଇ ଧରି ଯେ ଯାହାର ଶସ୍ତ୍ର ।

ଏକମୁଖ ହୋଇ ସର୍ବେ ଯୁଦ୍ଧେ ଗଲେ ଚଳି